Vikan - 23.05.1985, Blaðsíða 43

<?
f-S íða
íðan var taftkjólnum
fleygt á gólfið og hann. kyssti
brjóstin á henni blíðlega.
„Undir sængina,,” muldraði
hann en svo einkennilegt sem
það var fannst Kötu það vera
svik, og því lágu þau í bendu af
fataleppum, samvafin,
kútveltust og losuðu sig smám
saman við hvort tveggja, fleiri
föt og hömlmvþar til svo.fór að
Nick lá.ajlsnakinn ofan á Kötu
sem þráði hann heitt.
En eitthvað var ekki eins og
það átti að vera, hugsaði Kata
með sér þegar hún læddi
hendinni niður eftir líkama
Nicks og strauk honum. Það
var eins og þau væru þegar
búin að gera það. Um leið og
hún snerti hann kipptist Nick
við, kyssti. hana af endur-
nýjuðum ákafa og færði sig
undan hendinni á henni.
Tíu mínútum síðar kom
Kata aftur við hann og vildi
ólm strjúka honum eins og
Francois hafði sýnt henni. Hún
var hrædd. við að falla á
einhverju óútskýrðu prófi. Hún
fann fyrir mjúkum, litlum
fellingum og linu holdi í lófa
sér. Hvorugt þeirra vissi hvað
átti að gera næst. í vanlíðunar-
ofsa vöfðu þau handleggjunum
utan um hvort annað og kúrðu
sig innilega saman eins og vinir
og nutu huggunar hvort
annars.
En þau voru bæði döpur.

að marraði í
snjónum undir Maxín þegar
hún hrað.aði sér niður snævi
þakta bláskyggða götuna til
Kötu sem stóð skjálfandi undir
ljósastaur. Án þess að segja orð
tókust þær í vettlingaklæddar
hendur, hlupu niður götuna
að bakdyrunum og bönkuðu
varlega.
Reiðileg ráðskonan flengdi
dyrunum upp.á gátt, alklædd í
dökkbláa einkennisbúninginn.
,,Þið eruð þokkalegar,
stúlkur,” æpti hún,_ ,,þið
ættuð að skammast ykkar. Þið
eigið að faxa strax inn á skrif-
stofú til skólastjórans. ’ ’
Monsieur Chardin óð æva-
reiður fram og aftur, klæddur
ryðbrúnum náttslopp. Heiðna
sat í druslulega gamla kamel-
ullarsioppnum sem var eins og
munkakufl í sniðinu nema
tekinn saman í mittið með pur-
purarauðum linda.. Hún var
náföl _og þögul og kleip tauga-
óstyrk í armana á. stólnum.
Hún var vansæl á svipinn.
Ráðskonan hafði vakið hana
klukkan þrjú um nóttina, hvítt
hárið á henni hafði legið í síðri
fléttu niður yfir greiðslu-
sloppipn, Móðir Heiðnu hafði
verið í símanum. Afi hennar
hafði fengið heiftarlegt hjarta-
áfall daginn áður. Hann hafði
titruðu fyrir .framan Chardin,
lamaðar af ótta við að þurfa að'
standa augliti til auglitis við
foreldra sína. Mjúku, bleiku
blómblöðin á fölnuðu rósinni
hennar Kötu hrundu niður á
gólfið svo hún stóð aðeins með
langan þyrnóttan stilkinn í
höndunum.
Þá sprakk blaðran. Chardin
he.llti yfir þær öllum þeim
ókvæðisorðum sem hann
kunni;_ásakaði þæ.r um allt frá
vanþakklæti upp í frillulifnað,
þar til hann kórónaði það með
því að þenda á K.ötu og.æpa:
,,Og þú, gæran þín, ert á eftir
öllum buxum í bænum! ’ ’
Við það kom. írinn aftur upp
hnigið niður í hesthúsinu og
andast skömmu eftir miðnætti.
Heiðna átti að koma tafarlaust
til Englands,
Þegar ráðskonan gekk í
gegnum herbergi þeirra Kötu
og Maxín til þess að kpmast inn
í innra herbergið til Heiðnu
hafði hún .tekið eftir því að
hvprug var í rúmi sínu. Heiðna
var utangátta eftir fréttirnar af
láti afa. síns en engu að síður lét
hún ekki neitt uppi. Eins pg til
að gefa þeim það til kynna leit
hún á stúlkurnar tvær þegar
þær gengu inn á skrifstofuna
og spurði: ,,Hvar haflð þið
verið? Á Gringo?”
Jí.
ú rann blákaldur
veruleikinn skyndilega upp
fyrir Kötu og _ Maxín. Þær
skulfu í kápunum í
óupphitaðri skrifstofunni og
í Kötu sem stóð upp aftur og
syaraði fyrir sig: ,,Það ert þú
líka, herra minn.”
Það varð óþægileg þögn,
síðan sagði Chardin með
þunga: ,,Þið verðið báðar
reknar úr skólanum á
morgun.”
,,Nei, það verða þær ekki,”
svaraði Heiðna þreytulegri og
áhugalausri röddu,
Chardin sneri.sér að henni:
,,Og hvernig þykist þú, ungfrú
góð, geta sagt mér fyrir
verkum?”
_,,Ég er vinkona Pauls, vinar
þíns, Hann fór með .mig heim
til sín og sýndi mér fúllt af
myndum_._.Ég_ áleit að hann
my.ndi ekki sakna þeirra og stal
því nokkrum og kom .þeim f
geymslu hjá _vini mínum í
bænum. En hér er ein þeirra.”
Hún þreifaði í vasanum á
sloppnum sínum og dró upp
mynd af Paul. í_ rúminu með
litlu suðurafrísku stúlkunum
tveimur sem höfðu hætt svo
snögglega eftir jólin. .Heiðna
sýndi fyrst ráðskonunni
myndina,1 síðan Chardin
og setti hana svo aftur í
vasann og setti út
trompspilið. Það var
mynd af Monsieur
Chardin sjálfum,
feitlögnum og nöktum eins
og nýfæddu barni fyrir framan
Paul allsberum.
„Skyndimyndir,” . sagði
Heiðna áhugalaust og
þreytulega. Daginn áður hefði
þessi senna orðið tilþrifamikil
og. ógnvekjandi. En í dag var
málið ómerkilegt miðað við
dauða afa hennar. ,,Ég get ekki
annað en talið að.brögðin þín
virki ekki nema þú.beitir þeim
við einn föður í einu. Ef
einhver faðir hefði séð myndir
af fleiri en einni stúlku hefði
orðið augljóst að þú ert ekkert
nema ómerkilegur fjárkúgari,
Monsieur Chardin, og að þú
lagðir á ráðin um að það væru
teknar myndir af stelpunum
með Paul. Hann sagði mér líka
frá því öllu. ’ ’ Enginn mælti orð
af vörum eða hreyfði sig. ,,Ég
held að meðalverðið fyrir feður
sé sex þúsund frankar á þriggja
mánaða fresti. Ég veit eiginlega
ekki hvað. ég á að gera í þessu
en ef þú gerir eitthyað við
Maxín og Kötu þá fer ég beint
til lögreglunnar með söguna og
hinar ljósmyndirnar. Þetta er
jþví undir þér komið, Monsieur
lChardin.”

itt augnablik stóð
Cardin þegjandi. Síðan brosti
hann. Hann sagði þvingaðri
röddu: ,,Þú ert án efa I öngum
þínum vegna láts afa þíns,
ungfrú, og þess vegna læt ég
sem ég hafi ekki heyrt þessar
fáránlegu ásakanir. Og af því
að ég vil ekki að blettur falli á
skólann ætla ég ekki að refsa
þessum kjánalegu stúlkum. ’ ’
Hann ræskti sig og þagði til
þess að ná aftur valdsmanns-
brag sínum. ,,En ég treysti því
að þær geri sér grein fyrir hve
ajvarlegt víxlspor þeirra er. Það
er eins gott að engin í hópnum
er barnshafandi. Farið nú allar
að sofa,”
ZI. tbl. Vikan 43