Vikan - 23.05.1985, Blaðsíða 44

Stúlkurnar
stauluðust í háttinn,
örþreyttar og skelkaðar
og máttfarnar af létti.
Það var engin ástæða til
þess að hafa frekari
áhyggjur, hugsuðu
þær með sér og háttuðu
sig þreytulega.
En þar skjátlaðist þeim, og
sömuleiðis skólastjóranum.
Vegna þess að ein úr
hópnum var barnshafandi.
ANNAR HLUTI
7 —
áhyggjulausu og vernduðu lífi
og Maxín, Heiðna og Kata.
Einhvern tíma ætlaði hún að
lifa þannig alltaf, ekki aðeins í
nokkra daga, lofaði Júdý sjálfri
sér.
,,Nú förum við í Latínu-
hverfið,” sagði Maxín. Þær
hröðuðu sér eftir strætunum.
Það var febrúar og þau enn
snævi þakin. Þær þrömmuðu
undir liljum vallarins úr smíða-
járni, nútímalistaverki sem
skreytti bogann yflr
innganginum að Palais Royal
neðanjarðarstöðinni. Þær
hentust niður stigann og fram
hjá feitu gömlu blómasölu-
klæddri hendi. Bandaríska
stúlkan fór sér hægt til þess að
geta gægst eftir hlykkjóttum
götunum sem lágu að aðal-
götunni.
„Hvers konar. föt gerir
Guy?” spurðijúdý.
„Aðallega dragtir og þlúss-
ur, ásamt nokkrum iéttum
kápumj. ’ ’
„Saumar' hann þau sjálfur?”
„Nei, hann hefur sníðara og
saumakonu. Þau vinna í öðru
herberginu og hann sefur í her-
berginu við hliðina. Hann
verður bráðum að fara að leita
sér að vinnustofu en þær eru
aldeilis ekki á hverju strái ef

rúdý var sér ákaflega
meðvitandi um druslulegu
kápuna sína og leið allt í einu
eins og sveitamanni. Hún þráði
viðkvæmu, fallegu fötin sem
var svo haganlega komið fyrir í
búðargluggunum í París sem
Maxín benti henni á. Hún
samkjaftaði ekki þar til þær
komu að horninu sem Hermés
stóð á. Þær ýttu sér feimnislega
gegnum glerdyrnar en þá setti
Maxín upp þóttasvip, rak nefið
upp í loftið og athugaði
dýrustu silkiklúta og
handtöskur í heimi eins og
engin þeirra væri nógu góð
fyrir unglingsstúlkurnar tvær.
Júdý var ölvuð af ilminum frá
dýru leðrinu og keypti sér
Hermés dagbók, fallega
minnisbók í kálfskinnsbandi
með .gullblýanti sem stungið
varíkjölinn,
Við það fannst henni hún
verða svolítið franskari og
svolítið fullorðnari. En hún var
nú orðinn sautján ára og hafði
verið heila tvo daga í París.
Hún var gjörsamlega heilluð af
borginni, stórkostlegu
breiðgötunum með kastaníu-
trjánum, glitrandi tísku-
búðunum, glæsilegu, ilmandi
konunum, dásamlegu veitinga-
stöðunum sem komu vatni
fram í munninn og glaðlegu
háværu heimili Maxín, þar sem
Júdý ætlaði að dvelja í eina eða
tvær vikur eða þar til hún hefði
fundið vinnu og stað til að búa
á. Hún ætlaði ekki að hugsa
um það strax. í dag ætlaði hún
að láta sem hún gæti lifað jafn-
konunni sem hnipraði sig
saman á stól með grátt sjal um
höfuðið. Heit vindhviða barst
upp og bauð þær velkomnar
með lykt af Gauloise
sígarettum, gulnandi dag-
blöðum, skólpræsum og
hvítlauk.
„Við erum orðnar of seinar.
Eg sagði Guy að við myndum
hitta hann klukkan tólf,” sagði
Maxín áhyggjufull þegar þær
komu aftur út í dagsljósið að
ferðinni lokinni. „Ekki svo að
skilja að það sé sennilegt að
hann sé á réttum tíma, sérstak-
lega ekki til þess að hitta mig.
Alveg síðan við vorum krakkar
hefur hann vitað vel af því að
hann er þremur árum eldri en
ég. Við hittumst svo oft vegna
þess að mæður okkar voru
góðar vinkonur í skóla og því
varð hann að þola mig.
V ^ (/' ún
un flýtti sér eftir
Boulevard St. Germain og
togaði í Júdý með hanska-
menn eiga enga peninga í fyrir-
framgreiðslu og það á Guy
ekki.”
„En hvernig fer hann að því
að borga saumakonunni og
sníðaranum?” spurðijúdý.
„Pabbi hans neitaði að
hjálpa honum vegna þess að
hann sagði að störf við tískuna
væru bara fyrir homma og því
fékk Guy lánaða peninga hjá
nokkrum viðskiptavinum. I
byrjun fór hann til mömmu og
bauðst til þess að sauma á hana
klæðnað fjórum sinnum á ári
fyrir vægt verð sem greiddist
fyrirfram. Hún féllst á það og
sendi hann til vinkvenna sinna
og þær skrifuðu allar undir það
sama, meira að segja Hortense
frænka.”
a
PW údý var enn hálf-
vönkuð við tilhugsunina um
Hortense frænku Maxín. Hún
var gjörólík öllum öðrum
frænkum sem hún hafði hitt og
reyndar öllu öðru fullorðnu
fólki. Kvöldið áður hafði
Hortense frænka boðið þeim út
að borða á Madame de George,
glæsilega máltíð sem hafði
endanlega gert Júdý fráhverfa
heimabæ sínum, Rosville. Hún
borðaði kornhænuegg,
ætiþistilbotna, perluhænu og
eftirrétt sem bragðaðist eins og
frosið konfak. Eftir þessa her-
legu máltíð voru ljósin deyfð
og sýningaratriðin hófust með
pífupilsum úr bleikum strúts-
fjöðrum sem náðu rétt niður
fyrir skautið á einstaklega
fallegum stúlkum sem allar
voru háar, glæsilegar, grannar
um mjaðmirnar og með
brjóstin hástæð. Allt í einu
veitti Júdý því athygli að þær
voru herðabreiðar og með
vöðvastælta handleggi. Hún
gapti. Hún trúði ekki sínum
eigin augum. Hún kleip í
Maxín og spurði: „Eru þessar .
. . ehe. . . stelpur. . .ehe . . .
karlmenn?”
,Já,” svaraði Maxín fliss-
andi.
„Ég er hissa á að frænka þín
skyldi fara með okkur á svona
stað.”
Hana langaði til þess að sýna
þér eitthvað oo la la!” Maxín
hló. „Og þetta er sá prúðasti af
vafasömu stöðunum I næturlífi
Parísar. Hortense frænku þykir
gaman að hneyksla smáborgar-
ana — hún þolir ekki fólk sem
er merkilegt með sig og hefur
gaman af að ganga fram af
þeim sjálfumglöðu. ”
„Ég skil ykkur Evrópumenn
aldrei.”
„Aha, en við skiljum ykkur,
við vitum á hverju þið
hneykslist,” sagði Hortense
frænka. Rödd hennar minnti
Júdý á snjó sem fellur hægt til
jarðar, regndropa sem skella á
gömlum gosbrunni, fágaðan
klingjandann í postulíni og
lúnar reiðbuxur. Júdý skynjaði
að þó Hortense frænka gerði
eitthvert uppistand myndi hún
aldrei brýna raustina. Hún var
með stórt og stórskorið andlit
með fyrirferðarmiklu nefi fyrir
ofan breiðan munn sem ávallt
lék um íbyggið bros.
Augnlokin voru máluð
smaragðsgræn í stíl við
smaragðsgræna satínkokkteil-
hattinn hennar. Hún var
hávaxin, hrokafull og frá-
44 Vikan ZI. tbl.