Vikan - 12.11.1987, Qupperneq 51

kallast hundasund kraflaði Her-
mann sig á þurrt, tjaslaði sér á
land og lét líða yfir sig.
Ekki vissi hann hve lengi hann
hafði legið í yfirliði, tímaskyn
var honum horfið hugtak, en
hann raknaði við sér við það að
eitthvað þægilegt, já hann fór
ekki ofan af því, þægilegt kropp-
aði í flakandi sárugar hendur
hans, eða það fannst honum í
gegnum daufar taugar sínar.
Hann opnaði löturhægt blýþung
augnlok sín og reisti höfuðið.
Myrkrið, þykkt sem blek um-
lukti alla námuna, fyrir utan
daufa skýmuna sem kom niður
um opið. Augu Hermanns lög-
uðu sig að myrkrinu og færðu sig
uppeftir handleggnum, sem
eitthvað virtist gæla við.
Þegar Hermann Raucher sá
hvað það var sem olli þessu þægi-
lega kroppi kippti hann að sér
hendinni með leifturhraða og
háum skræk; rotta, já slepjulega
brún, feit og ógeðsleg rotta með
skærgul augu hafði verið að gæða
sér á flakandi sárum hans, eða
heldur því sem eftir var af hönd-
um Hermanns, hrökklaðist nú
undan hvæsandi.
Hermann öskraði, bölvaði,
reyndi að fleygja einhverju nær-
tæku í ofboði út í myrkrið á eftir
rottunni. Skjálfandi með titrandi
augu snéri hann sér í allar áttir
... rottir, námurottur, stórar og
feitar, þær létu sig ekki muna um
það nokkrar saman að rífa full-
orðinn mann á hol. „Þær eru
bara til í sögum ekki raunveru-
leikanum ... EKKI í raunveru-
1...“ Honum tókst varla að sann-
færa sjálfan sig með þessari
staðreynd, ef það var þá stað-
reynd. Hermann fann nú fyrir
hádegismatnum í hálsinum.
Dettandi droparnir úr loftinu
fannst honum æra sig og gnauðið
fyrir ofan öskrandi.
Sem sérfræðingur vissi hann
að allar námur hafa loftræstiop
einhvers staðar, það hlyti að
vera; ljós, ég þarf ljós, kyndil
eða eitthvað, skaut upp í huga
hans. Hann stóð upp á fæturnar,
kalda og brakandi sára og þreif-
aði fyrir sér í myrkrinu því
skyggni hans var varla meira en
faðmur fram á við og staulaðist
áfram með glyrnurnar spenntar
til hins ýtrasta. Hermann heyrði
sína eigin blóðdropa detta í takt
við dropana sem duttu úr loftinu.
Hermanni fannst eins og hann
væri staddur út á miðju ísilögðu
vatni, óheldum ís og hann ætti að
fikra sig í land með bundið fyrir
augun; áfram, ég verð!
Hermann Raucher hafði ekki
staulast meira en fimm fet er
hann steig ofan á eitthvað sem
fyrst gaf eftir, en brotnaði síðan
með mörgum smellum. Hrylli-
legasta rotlykt sem hann hafði á
ævi sinni fundið gaus upp. Hann
greip í ofboði fyrir vit sín og
magi hans gekk upp og niður.
Lítil spýja gekk upp í lófa Her-
manns með rammri sýrulykt úr
hans eigin maga. Svimi slengdi
honum á harðan steinbing. Fót-
urinn var fastur í kviðarholi á
hálfrotnuðu líki. Verkamennirn-
ir höfðu auðvitað rotnað mun
hægar þarna niðri í kuldanum og
líkið var greinilega rottuétið, því
einhver hafði gætt sér á eyrum,
augum, hálsi og brjósti líksins ...
Hjartað stoppaði, og ekkert
annað en fáir vesældarlegir vöðv-
ar vörnuðu því að augun dyttu út
úr Hermanni Raucher þegar
hann sá þennan viðbjóð; feitar,
viðurstyggilegar lirfur skriðu hér
og þar inn og út um hin ýmsu op
líksins, þær voru jafnvel lagðar
af stað upp fótinn á honum
sjálfum. Hermann fraus, bara
fraus, gat ekkert gert nema star-
að á þetta ógeðslegasta og við-
bjóðslegasta fyrirbæri sem hvergi
ætti heima nema í ómannsæm-
andi hryllinssögum. Hann fékk
ekki meðvitundina fyrr en hann
fann að lirfurnar voru komnar
upp á mitt lærið. Með kraftmikl-
um rykk reyndi Hermann að losa
fótinn frá þessum hrotta, en
aðeins rétt lyfti skorpnu manns-
myndinni og sat jafnfastur. Hann
heyrði dynkinn þegar höfuð líks-
ins rúllaði út í myrkrið, síðan
hægri höndin, síðan annar fótur-
inn við hnéð og rotnunarþefur-
inn ruddist út í loftið. Hermann
sparkaði og sparkaði, fastar og
fastar, veinaði og veinaði í
hverju sparki og verkamaðurinn
hélt áfram samviskusamlega að
detta í ennþá fleiri parta þangað
til að ekkert stóð eftir nema
búkurinn, sem loksins sleppti
takinu á Hermanni og slengdist
með ofsakrafti út í myrkrið.
Hermann ældi og ældi með
krampakenndum kippum og
spýjan ruddist út úr honum og
smurði sér á allt sem fyrir varð
með smellihljóði, þegar það hitti
gólfið. Hann rennblotnaði af
svita sem klístraði sér við upp-
söluna.
Hann féll afturábak, algjör-
lega máttvana af hreyfingu í
útældum fötum sínum. Lyktar-
skynið var hætt að virka því
fnykurinn og óþefurinn ofbauð
venjulegu lyktarskyni mannsins.
Hermann hélt áfram að kúgast
en hætti loks, þegar maginn var
orðinn blástífur af krampa. „Eru
þetta endalok mín“ skældi hann.
„Eru ... eru þett...“ Hans eigin
grátkippir, þessarar vorkunnar-
sömu og einmanalegustu mann-
veru í heiminum yfirgnæfðu orð
hans. Hann þagnaði. Kuldinn,
svo þrúgandi ískaldur hrifsaði þá
minnstu löngun Hermanns til að
hreyfa sig frá honum. Allir hans
kraftar, hvort sem þeir voru hinir
minnstu eða stærstu voru horfnir
fyrir löngu; hann sætti sig allt í
einu við það að komast ekki upp
og eina sem hann þráði var að
deyja; já strax, biðja dauðann að
færa sig út úr þessari martröð.
Hermann barðist ósjálfrátt við
að nota þann litla kraft sem eftir
var til að anda.
Þá fyrst vakti athygli hans á
gólfinu skrjáf, einna líkast
smjatti.
Hermanni tókst að opna augn-
lokin með afgangsorku: ROTT-
UR, átta til tíu rottur, stórar,
feitar, brúnar slorugar rottur
með næstum lýsandi gul augu
voru að gæða sér á ælu hans,
hans ælu ... og rifu matarleifar
og gegnsýrða tæjukekki í sig með
hroðalegri græðgi ...
Hermann gat ekki einu sinni
hljóðað, heldur gusaðist upp úr
honum spýja yfir hann allan.
Eins og fingri væri smellt hættu
rotturnar að tyggja og litu leift-
ursnöggt til Hermanns, gulum
djöfulslegum augum. Þær sáu
hann liggjandi þarna í eymd
sinni og ælu, og hann var ekkert
annað en bráð í þeirra augum
sem gaman yrði að smá saman
naga til dauða, lostæt ljúffeng
bráð.
Rotturnar höfðu jafnsnöggt
raðað sér í kringum hann og
nálguðust hann skipulega, hægt
og örugglega hvæsandi af frekju
um hver mætti rífa úr honum
augun fyrst, með gul djöflaleg
augun spennt af græðgi, slefandi.
Hermann gat ekkert, ekki
neitt, ekki hrópað, bægt þeim frá
sér, staðið upp og varið sig ...
þær mundu rífa hann á hol hljóð-
laust ...
Þá fannst Hermanni Raucher
hann vera aftur kominn upp í
brekkuhallann sem hann hafði
lagt sig, já hann gat svarið það að
hann fann svala kvöldgoluna
leika um kinn sér ... allt í einu
rann það upp fyrir honum að
þetta var draumur, hræðileg
martröð sem hann þyrfti aðeins
að vakna úr ...
Hermann Raucher safnaði
saman þeim fáu kaloríum sem
hann átti eftir til að klípa sig dug-
lega í lærið svo hann mundi
vakna; hann fann fyrir sársauk-
anum í gegnum svefninn. Hann
fylgdist með sjálfi sínu kafa upp
úr draumaveröldinni og leita upp
til yfirborðsins og skjóta þar upp
Hermann Raucher opnaði
augun í myrkrinu og horfði á
rotturnar stökkva á sig ... □
VIKAN 51