Vikan - 24.03.1988, Blaðsíða 16

JJc
amuujjnoói
l d ferm inija rdicujinn
Hvað fengu þau í fermingargjöf?
Fermingarstúlkan Fríða Björnsdóttir.
vera viss um að hún myndi eftir þeim
öllum: „Ég fékk rennibraut frá mömmu og
bróður mínum, saumaborð ffá föðursystur
minni sem ég hafði alist upp hjá að mestu.
Saumaborðið smíðaði föðurbróðir minn
en hann átti húsgagnaverkstæðið Ný-
mörk, sem margir þekktu. Ég fékk úr frá
stjúpu minni. Þetta var fínt úr með svartri
mjórri ól og ekki var venja að gefa neitt
meira með úrunum. Frá verðandi stjúpa
mínum fékk ég óvenjulega gjöf, en það var
myndskreyttur tinkassi með ensku
„biskví" kexi og hann gaf mér pening með.
Nú og svo fékk ég svefhpoka og bak-
poka, ámálað krosssaumsstykki sem ég átti
að sauma í ffá gamalli frænku ásamt brún-
um poka sem ég notaði undir leikfimidót,
ég fékk líka annan poka, svartan með
skrauti á sem ég notaði mikið. Postulíns-
krús undir hringa fékk ég ffá vinkonu
stjúpu minnar og ég man ekki frá hverjum
ég fékk ofboðslega fína og smart perlufesti
sem var tvöföld og með semalíusteinum á
miili perlanna að framan. Flottara gat það
ekki verið. Miðað við öll kortin sem ég
fékk þá hlýt ég að hafa fengið heilmikið af
peningagjöfum, en hvað þeir voru miklir
man ég ekki.
Fríða dró fram allar gjafirnar sem hún
átti ennþá og sýndi okkur — og flestar átti
hún enn. Femingarveislan hennar Fríðu
fýrir 35 árum hefúr semsagt verið heljar-
innar veisla og í fáu eftirbátur þeirra sem
eru í dag.
Dæmigert fermingarkort fyrir stelpur frá
árinu 1953.
Hátísku töskupoki frá 1953 - og gæti reyndar gengið í dag. Þarna er einnig enska tinboxið,
postulínsaskjan undir hringana og fermingarúrið sem upphaflega var með svartri snúruól.
Á annan páskadag, Þann 12. apríl
1953, fermdist hér í borg ung og
myndarleg snót, Fríða Bjömsdóttir,
núverandi framkvæmdastjóri blaða-
mannafélagsins. Fríða skartaði hvít-
um satínfermingarkjól í kirkjunni og
sjálfliðað hárið bylgjaðist fagurlega
um enni, þannig að Fríða þurfti ekki
að fara í hárgreiðslu. Fermingarkápan
var víð og hringskorin, með miklum
púffermum sem teknar vom saman í
mansjéttur við úlnlið. Kápan var
keypt í Feldinum.
Að fermingarathöfninni lokinni var að
sjálfsögðu tekin fermingarmynd en síðan
farið heim og skipt yfir í „eftirfermingar-
kjólinn". „Hann var afar fallegur," segir
Fríða. „Úr rauðu og svörtu sanseruðu tafti,
og pilsið var skáskorið. Besta vinkona mtn
Rennibrautin var frá mömmu og bróður.
Upphaflega var á henni gult damask, en
Fríða gerðist myndarleg og saumaði út í
hana eins flestir gerðu.
var í alveg eins kjól en það var mjög al-
gengt að vinkonur létu sauma á sig eins
kjóla.“
Um kvöidið komu gestirnir og færðu
Fríðu gjafir og gæddu sér á kræsingunum.
Þetta var matarboð og boðið upp á „kalt
borð“ og kaffl og kökur á eftir. Fríða held-
ur að matarboð hafi ekki verið mjög al-
geng á þessum tíma, en stjúpa hennar, sem
verið hafði á námskeiði í húsmæðraskóla
og auk þess lært í Danmörku, útbjó kalda
borðið. „Það eina sem ég man eftir af
matnum voru kaldar kótelettur, sem mér
þótti yfirleitt ekkert sérlega góðar, en silf-
urpappír var vaflð um beinið á þessum
sem ég hafði aldrei séð gert áður og ég
held að það sé þess vegna sem ég man eft-
ir þeim.
Þá er komið að gjöfúnum. Fríða sagðist
Þetta forláta saumaborð smíðaði föðurbróðir
Fríðu. Þarna eru margar skúffur og hólf und-
ir allar hannyrðirnar sem allar myndarlegar
stúlkur stunduðu af kappi á þessum tíma.
Ég fékk rennibraut frá
mömmu og bróður mínum