Vikan - 24.03.1988, Page 17

Magnús Guðmundsson á fermingardaginn þann 16. apríl 1967, ásamt ömmu hans Helgu
Sveinsdóttur, sem lést fyrir nokkrum árum.
Varanlegasta gjöfin voru bœkur
„Þegar ég fermdist í apríl 1967 var
siður að gefa fermingarbömum úr,
helst sjálftrekkjandi, ég man að ég
fékk svakafínt Pierpoint gullhúðað
úr, sem entist mér í nokkur ár. Svo
fékk maður að sjálfsögðu silfurhring
og skyrtuhnappa úr sama ásamt bind-
isnaelu. Þetta þótti mjög fínt allt
saman.
Það var eins og núna líka vinsælt að gefa
peninga, eða öllu heldur vinsælla að
þyggja þá, ég fékk held ég um 20.000
krónur sem var mikill peningur þá. Svo
fékk maður að sjálfsögðu ný fermingarföt.
Ég fékk Kórónaföt sem pabbi valdi, en mér
líkaði þau aldrei, þar sem þau voru ekki
með útvíðar skálmar, eins og þá var að
komast í tísku,“ segir Magnús Guðmunds-
son, sem nýlega lét af störfum sem ritstjóri
Vikunnar.
„Sonur minn fékk hins vegar hljómflutn-
ingstæki, ýmis konar viðlegubúnað og
svipaða upphæð í peningum," segir hann.
Friðfmnur, sonur Magnúsar fermdist í
fýrra.
„Flestar fermingargjaflrnar mínar eru
löngu týndar, en ég á þó enn þá gjöf sem
mér þótti einna minnst til koma á ferming-
ardaginn, en lærði að meta síðar. Það var
indæl kona, Guðrún Emilsdóttir, amma
vinar míns og leikfélaga, Eyjólfs Kjalars
Emilssonar heimspekings, sem gaf mér rit-
safh dr. Helga Péturs, Nyjala, einhverja af
fýrstu útgáfum verksins. Eg þakkaði henni
að sjálfsögðu kurteislega fýrir gjöflna, en
fannst nú æði þunnur þrettándi að fá bara
einhverjar bækur firá svona miklu vina-
fólki. Eyfi gaf mér eitthvað sjálfur, penna
og einhvern pening að mig minnir, en
amma hans vildi gefa mér þessar bækur firá
sjálfri sér. Hún hefur greinilega þekkt mig
betur en ég gerði sjálfur á þessum tíma,
því þegar ég fór að þroskast fór ég að lesa
bækurnar af einhveri rælni og fýlltist þá
miklu þakklæti í garð Guðrúnar. Mér þótti
þá leitt að ég hafði ekki haft vit til að skilja
hversu dýrmæt þessi gjöf var þegar hún
var gefin.
Nú vildu vafalaust margir gefa mikið fýr-
ir að eiga þessa útgáfu af öllum Nýölum dr.
Helga Péturs,“ segir Magnús.
„Vasaklútur
og bindi “
„Ég var fermdur í gömlu kirkjunni á
Akureyri sem staðsett var niður við
fjöru. Presturinn var séra Friðrik
Rafinar, maður með svo höfðinglegt
og veraldlegt yfirbragð, að ég fann til
þæginda í návist hans án þess að guðs-
ríkið kæmi þar nokkuð við sögu,“
sagði Indriði G. Þorsteinsson rithöf-
undur og ritstjóri í samtali við Vikuna
þegar við báðum hann að rifja upp
fermingu sína fyrir tæpum sextíu
árum.
„Ég hef eflaust farið í gegnum ritúal það
sem fýlgir undirbúningi hverrar fermingar
og ég svaraði rétt þeim spurningum sem
fýrir mig voru lagðar, át mína oblátu og
drakk vínið. Ég hafði áður haft nasasjón af
landa norður í Skagafirði og fannst því ekki
mikið til um vínið. Ég man ekki lengur
hver voru fermingarsystkini mín því ég
var svo nýfluttur til Akureyrar er þetta átti
sér stað og hafði ég því nær engu fólki
kynnst og það er áreiðanlegt að með mér
var enginn fermdur úr minni „heima-
byggð", þá hefði ég munað eftir því enda
þekkti ég alla við Norðurgötuna þar sem
ég bjó á Akureyri."
Á þessum tímum var ekki til siðs að gefa
stórar gjafir, en bakaðar voru kökur og
boðið upp á kaffi og heitt súkkulaði. Ég
man að súkkulaðið var svo sterkt og
mengt að mér varð óglatt af því.“
Feðgarnir Magnús og Friðfinnur bera saman bækur sínar.
INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON
Dœtur Svanlaugs
,Á þessum tíma bjuggu dætur Svaniaugs
bæjarverkfræðings í foreldrahúsum í sama
húsi og ég. Man ég að eina fermingargjöfin
sem ég fékk var ffá þeim og það var vasa-
klútur og hálsbindi, fallega blátt með hvít-
um doppum, en slíkan grip hafði ég ekki
átt áður.
Seinna um vorið gáfu foreldrar mínir
mér svo nýtt Phillips-reiðhjól og þar með
er allt upptalið hvað varðar mína ferm-
ingu.“ □
VIKAN 17