Vikan - 24.03.1988, Side 49

eftir Björn Preger
k þessum stað þoldi fólkið ekki
hvert annað. Það getur verið erfitt
-Z. JL að segja til um hver hafi farið
mest í taugarnar á hverjum, en hitt er
víst, að stemmningin var fyrir neðan all-
ar hellur. Maturinn var það besta, — enda
var Háfjallahótelið í Noregi frægt fyrir
góðan mat. En það var ekki nóg til að
gera páskagestina glaða. Veðrið var held-
ur ekki gott, annað hvort var þoka og
stormur, eða það snjóaði þessi lifandis
ósköp.
Inniveran hafði skapað leiðinlegt and-
rúmsloft, og samskipti og samkomulag
gestanna voru hræðileg. Til dæmis vissu
allir að Bredesen tryggingaforstjóri var
vanur að eyða deginum fyrir hádegi hjá
konu verkfræðingsins, en á þeim tíma
var verkfræðingurinn að klífa fjöll að eig-
in sögn. Ennfremur vissu allir, að fjall-
göngur verkfræðingsins enduðu venju-
lega í hinum glæsilega sumarbústað
ekkju timburkaupmannsins, en hann var
nýlega dáinn úr elli.
Á skírdag, eftir hádegið, var dansað
svolítið í kjallaranum, en þar var lítill og
skemmtilegur bar. Gestgjafinn, sem var
Bremann forstjóri, þekkti sitt fólk, og
hafði innréttað staðinn eins og best var á
kosið, en allt kom fyrir ekki. Aðal-
áhugamál hans var útvarps- og sjón-
varpstækni, en þessa dagana var veðrið
honum ekki hliðhollt, sjónvarpsskerm-
urinn var dökkur og truflanir tíðar í út-
varpinu.
— Ég ætla að skreppa upp á loft og
sækja sígarettumunnstykkið mitt, sagði
Krinner forstjóri við konu sína, stóð á
fætur og gekk út eftir dansgólfinu. Allir
horfðu á hann. Nokkrir vissu og enn
fleiri grunaði hvaða erindi hann ætti
upp. Leikkonan Rosa Lind var nýlega far-
in upp á herbergi sitt og var vön að
koma aðeins of seint í mat, — eftir að
Krinner var búinn að heimsækja hana,
sagði Bremann.
Hann fór nú upp og sótti munnstykk-
ið, en þegar hann var að fara aftur út úr
íbúð þeirra hjóna, sá hann umslag, sem
hafði verið troðið milli hurðarinnar og
gólfsins. Nafii hans var á umslaginu.
Hann opnaði það og las þessar fáu línur,
sem voru skrifaðar á miða með
blokkskrift. Síðan stakk hann bæði um-
slaginu og miðanum í vasann, og gekk
rólegur í áttina til herbergis Rosu Lind.
Þar var ekki nokkur maður sjáanlegur.
Og þegar hann lokaði á eftir sér dyrun-
um á herbergi hennar, sá hann hvar
leikkonan sat í hægindastól og brosti til
hans.
— Þú ert of seinn, sagði hún á þennan
dillandi hátt sinn. — Vildi sú gamla ekki
sleppa þér fýrr?
Nei, það var ekki aldeilis um neina
hátíðastemmningu að ræða þetta kvöld,
en upp úr ellefu tóku einhverjir sig sam-
an um að spila póker. Krinner fékk leyfi
hjá konu sinni til þess að fá að vera með.
Hann varð alltaf að biðja hana um leyfi.
Hann var tæplega þrítugur, en hún var
komin eitthvað yfir fertugt. En hann var
forstjóri fyrir verslun, sem hún átti. Hún
átti allt í kring um hann. Og það var hún
sem hafði ákveðið, að hann skyldi skipta
um nafh. Áður hét hann Kristianssen, nú
hét hann Krinner. Henni hafði ekki fúnd-
ist Kristianssen nógu gott. í raun og veru
var ekkert nógu gott við hann, — ekki
einu sinni siðferðiskenndin. Frú Krinner
sat og horfði reiðilega á eftir manni
sínum.
Krinner virtist vera eitthvað öðru vísi
en hann átti að sér, þar sem hann sat inni
í spilaherberginu. Hann virtist vera að
hugsa um allt annað en spilin. Bredesen
tryggingaforstjóri hirti hvern vinninginn
eftir annan, en Krinner andvarpaði eins
og hann væri að gefa í skyn, að Bredesen
hefði rangt við.
— Nafnlaust bréf, tautaði hann og
starði á spilin sín, þau sýndu þrjár sam-
stæður.
— Er þetta misheyrn hjá mér, sagði
Bredesen, — eða varst þú ekki að tala um
nafhlaust bréf?
—Já reyndar, sagði Krinner.
— Nafnlaust bréf eru einhver leiðinleg-
ustu fyrirbæri, sem hægt er að hugsa sér,
að ég nú ekki tali um á helgidögum,
lagði Bredesen til málanna.
— Hefur þú fengið nafhlaust bréf?
spurði hann ennfremur og horfði á
Krinner yfir gleraugun.
— Það sagði ég ekki, sagði Krinner. —
Ég sagði aðeins að slík bréf sýndu óeðli
og skepnuskap þess, sem sendir þau.
— Það er þó satt, sagði einhver annar
við borðið. — Sérstaklega ef þetta eru
kúganir af einhverskonar tagi.
— Sem skaðabætur fyrir eitt eða annað,
bætti Bredesen við, þurrlega.
— Einmitt, sagði Krinner lágt. - Láttu
mig hafa tvö spil.
Hann fékk þau og hann hafði dregið
fjórðu drottninguna.
— Tíu þúsund krónur, sagði hann ör-
uggur. Bredesen var til í að halda áfram,
en hinir lögðu spilin niður. Bredesen
hafði hálft hús, þrjár áttur og tvær
fimmur. Krinner dró peningana til sín.
Það voru 30.000 krónur.
— Nóg fyrir skaðabótunum? spurði
Bredesen þurrlega.
— Skaðabætur? Nei ég hef ekki not fyr-
ir slíkt.
Þeir héldu áfram að spila nokkra
stund. Þegar þeir voru búnir einhvern
tíman um nóttina, hafði enginn tapað
eða grætt neitt umtalsvert. Gestirnir
voru þá fyrir löngu farnir úr danssalnum.
Einn af þeim átti koníaksflösku á sínu
borði, og þeir luku við hana, áður en
hver fór til síns herbergis.
Krinner leið hálf illa, þegar hann gekk
eftir rökkvuðum ganginum. Hann hryllti
við að fara inn til konu sinnar. Hún var
örugglega vakandi og beið hans til þess
að skammast og ónotast. Hann hélt fast
um bréfið í vasanum. Hann sá einhvern
standa við glerskápinn þarna á gangin-
um. Eða var það bara skuggi? Taugar
hans voru að gefa sig. Og hvar ætti hann
að fá peningana. í raun og veru gat hann
ekki útskýrt þetta fýrir konu sinni. Nú sá
hann hvað hann hafði verið heimskur að
haga sér svona. Það höfðu allir svo góð
sambönd á þessu hóteli.
Næturvörðurinn gekk snemma í gegn
um hótelið þennan föstudagsmorgun,
eins og hann reyndar var vanur. Nátt-
myrkrið á ganginum var nærri óhugnan-
legt, en forstjórinn hafði skipað svo fyrir,
að það yrði slökkt á ljósunum um nætur.
Næturvörðurinn vissi, að þetta gerði
hann af varúðarástæðum, til þess að
gestir hans gætu ferðast á milli her-
bergja, án þess að láta ljósið trufla sig.
Og í myrkri sem þessu var hægt að leyna
ýmsu.
Næturvörðurinn gekk hægt og rólega
og stansaði svona hér og þar. í enda
gangsins náði dagsbirtan að yfirtaka
rökkrið í gegn um lítinn glugga. Þegar
hann gekk fram hjá þeim stað, sem
slökkvitækin áttu að vera, sá hann að
ekki var allt með felldu. Þetta var eins og
stór poki eða taska, sem var þarna.
Kannski hafði einhver gestanna orðið að
setja þetta þarna vegna plássleysis á her-
bergjunum. Hann horfði á hlutinn, en
svo stífhaði hann upp. Þetta var maður,
mannslíkami. Ef til vill dauðadrukkinn?
Hann tók í öxl verunnar. Hún valt á
gólfið. Og þá sá næturvörðurinn hvað
hafði átt sér stað. Maðurinn hafði verið
sleginn í hnakkann. Brunaöxin var nefhi-
lega ekki lengur á sínum stað í gler-
skápnum.
Sýslumaður umdæmisins var mættur,
og Eriksen, lögreglumaður frá Lille-
hammer, einnig. Hann hafði komið rétt á
undan þyrlunni, sem flutti Alstedt yfir-
lögregluþjón og sérfræðingana tvo frá
glæpadeild lögreglunnar.
— Þetta er ekki sem verst páskaferð,
sagði Alstedt, þegar hann klifraði niður
úr þyrlunni. Bremann gestgjafi og for-
stjóri hitti þá niður við vatnið, sem þyrl-
an lenti á, og þaðan héldu þeir upp að
hinni gömlu byggingu.
— Einn af gestunum er læknir, sagði
forstjórinn, — en það var nú ekki mikið
sem hann gat gert, því miður. Aðeins
fullyrt, að hann hafði verið sleginn í
hnakkann með öxi. Við höfum ekki
hreyft brunaöxina, sem hlýtur að hafa
verið morðvopnið. Og við höfum heldur
ekki hreyft líkið. Ekki einu sinni lögregl-
an.
— Það er gott, sagði Alstedt. — Og hver
hefur svo haft ástæðu til þess að drepa
Krinner? Því það getur varla hafa verið
sjálfsmorð, eða hvað?
Forstjórinn hikaði eitthvað áður en
hann svaraði, og Alstadt skildi strax að
það var engan veginn auðvelt að þurfa
að segja frá því, þótt honum hefði þótt
einhver gesta sinna grunsamlegur.
— Ég hef verið að velta þessu fyrir mér,
en ég get ekki bent á neinn sérstakan,
sagði forstjórinn loks.
Nokkrir gestir sátu í afgreiðslusalnum
og blöðuðu óþreyjufullir í gömlum
blöðum. Lögregluþjónn, sem greinilega
Frh. á bls. 51.
VIKAN 49