Vikan - 15.12.1988, Blaðsíða 56

Hann var að reyna að koma kettinum út úr vörugeymslunni er
hóvaði barst út úr bankanum. Hann tók kústinn og fór út ó
gangstéttina. Hann heyrði alla söguna og lét í Ijós ólit sitt, er hann
var beðinn um.
Frh. af bls. 53
skápnum. Er klukkuna vantaði tíu mínútur
í níu teygði Hogan sig upp í hillu. Hann
ýtti kassa með „spaghetti“ til hliðar og tók
niður annan með kornmat og tæmdi hann
í salernisskálina. Síðan skar hann út Mikki
Mús grímuna aítan á honum, reif pappann
í tætlur og skolaði honum niður. Hann fór
inn í búðina og fékk sér snærisspotta og
batt endan í götin báðum megin á grím-
unni og þá leit hann á úrið sitt — það var af
Hamilton gerð með svörtum vísum.
Klukkuna vantaði tvær mínútur í níu.
Hann var dálítið taugaóstyrkur næstu
fjórar mínúturnar, en það leið hjá. Þegar
klukkuna vantaði eina mínútu í níu tók
hann kústinn og fór út til þess að sópa
gangstéttina. Hann flýtti sér við verk sitt —
en var reyndar ennþá að sópa er Warner
opnaði dyrnar að bankanum. Hann bauð
Warner góðan daginn og nokkrum sek-
úndum síðar kom starfelið bankans, þau
voru fjögur, út úr kaffistofunni. Hogan sá
þau hinum megin við götuna og veifaði til
þeirra og þau veifuðu aftur. Hann lauk við
gangstéttina og fór inn í búðina. Hann
lagði úrið sitt á peningakassann. Hann and-
varpaði þunglega þó var eins og hann væri
ffemur að draga andann djúpt. Hann vissi,
að Warner væri nú búinn að opna pen-
ingaskápinn og væri að bera kassana með
seðlunum í skúffuna hjá gjaldkeranum.
Hogan leit á úrið í peningakassanum.
Kentworthy nam staðar fyrir framan
dyrnar á búðinni, hristi höfúðið ofúrlítið
og hélt áfram. Hogan andaði hægt ffá sér.
Hann fór með vinstri höndina affur fyrir
bak og leysti slaufúna á svuntunni sinni og
þá fór stóri vísirinn á úrinu hans að nálgast
strikið við fjórar mínútur og loks var kom-
ið að því.
Hogan opnaði skúffúna með viðskipta-
bókunum og tók upp marghleypuna sem
búðin átti. Það var silfurlit Iver Johnson
byssa. Hann gekk hratt í gegnum búðina,
tók af sér svuntuna, fór í jakkann og lét
marghleypuna í annan vasann. Mikka Mús
grímuna setti hann inn á sig svo að hún
sást ekki. Hann opnaði dyrnar út að
stígnum, leit vandlega í kringum sig og
gekk hratt út. Hann skildi dyrnar eftir hálf-
opnar. Tuttugu metrar eru á milli dyranna
og aðalgötunnar, þar nam hann staðar og
leit í kringum sig og þá sneri hann höfð-
inu að götunni, meðan hann gekk ffam hjá
glugga bankans. Við bankadyrnar tók hann
fram grímuna og setti hana upp. Warner
var einmitt að fara inn í skrifstofu sína og
sneri baki að dyrunum. Það sást aðeins í
höfúðið á Cup í gegnum rimlana á gjald-
keraborðinu.
Hogan gekk hratt og hljóðlega í kring-
um afgreiðsluborðið og inn í klefa gjald-
56 VIKAN 27. TBL. 1988
I kerans. Hann hélt á marghleypunni í hægri
hendinni. Will Cup sneri sér við og sá
hana. Hann stirðnaði upp. Hogan setti fót-
inn undir tippið á öryggisbjöllunni og
benti Will Cup að leggjast á góffið. Will
gerði það strax. Þá opnaði Hogan peninga-
skúfifuna og með tveimur snöggum handa-
hreyfingum tók hann alla stóru seðlana.
Með bendingu skipaði hann Will, sem lá á
gólfinu, að snúa sér að veggnum og gerði
Will það. Síðan gekk Hogan aftur á bak
kringum borðið. Við dyrnar á bankanum
tók hann niður grímuna og er hann gekk
fram hjá glugganum, sneri hann höfðinu
að götunni til þess að ekki sæi í andlit
honum. Hann fór stíginn gekk hratt að
dyrunum og gekk inn. Kötturinn hafði
komist inn, og góndi á hann, þar sem hann
sat á hrúgu af niðursuðudósum. Hogan fór
nú fram á salernið, reif grímuna og skolaði
henni niður. Hann fór úr jakkanum og
setti upp svuntuna. Hann gæðist inn í búð-
ina, en gekk síðan að peningakassanum.
Marghleypan fór affur á sinn stað. Hann
stimplaði engin sala, dró ffam efstu skúfif-
una, lyfiti upp ýmsum skjölum, sem þar
voru raðaði hinu stolna fé þar undir, setti
skjölin ofan á og lokaði síðan skúffunni og
kassanum. Þá leit hann loksins á úrið sitt
og sá að klukkan var sjö og hálfa mínútu
yflr níu.
Hann var að reyna að koma kettinum út
úr vörugeymslunni er hávaði barst út úr
bankanum. Hann tók kústinn og fór út á
gangstéttina. Hann heyrði alla söguna og
lét í ljós álit sitt er hann var beðinn um.
Hann sagðist halda að þjófúrinn slyppi
varla — hvert ætti hann svo sem að fara? Og
þó — ffídagar færu í hönd
Það gekk mikið á þennan dag. Fettucci
var hreykinn eins og þetta hefði verið
hans eigin banki. Lögreglubifreiðar þutu
fram og aftur um bæinn. Hundruð ferða-
langa urðu að stansa við umferðartálman-
ir, sem settar höfðu verið upp allt í kring-
um bæinn og leitað var í biffeiðum hjá
nokkrum skuggalegum náungum.
Frú Hogan hafði heyrt um atburðinn í
símanum. Hún fór í betri fötin fyrr en
venjulega og kom við í búðinni á leið sinni
á kvenfélagsfundinn. Hún vonaði að Hog-
an hefði heyrt eitthvað nýtt, en ekki
reyndist það svo. „Ég skil ekki, hvernig
náunginn ætti að geta sloppið,“ sagði
hann.
Frú Hogan var svo æst, að hún gleymdi
þeim fréttum, sem hún sjálf hafði að færa.
Hún mundi eftir þeim er hún var komin
til frú Drake, en þá bað hún um leyfi að
hringja til búðarinnar og var það fúslega
veitt. „Ég gleymdi að segja þér, að John
fékk viðurkenningu."
„Hvað segirðu?"
„í samkeppninni „Landið mitt“.“
„Hvað vann hann?“
„Hann fékk viðurkenningu."
,Agætt. Prýðilegt. Nokkuð fleira?"
,Jú, nafnið hans með mynd verður birt
um land allt; Líka í útvarpinu. Jafhvel í
sjónvarpinu. Það hefur verið beðið um
mynd af honum."
,Agaett,“ sagði Hogan. „Ég vona að þetta
spilli honum ekki.“ Hann lagði tólið niður
og sagði við Fettucci: „Ég býst við að nú
sé frægur maður í fjölskyldunni."
Búðin var opin til klukkan níu á laugar-
dögum. Hogan fékk sér lítilsháttar matar-
bita, en ekki mikið, af því að frú Hogan
hélt kvöldverð hans alltaf heitum.
Klukkan var orðin fimm, sex eða sjö
mínútur yflr níu, þegar hann kom heim í
húsið sitt við East Maplegötu. Hann fór inn
um forstofudyrnar og fram í eldhúsið þar
sem fjölskyldan beið hans.
„Ég verð áð þvo mér,“ sagði hann og
gekk inn í baðherbergið. Hann sneri lykl-
inum í baðherbergishurðinni, síðan skol-
aði hann niður í salernisskálinni og skrúf-
aði frá vatninu bæði í þvottaskálinni og
baðkerinu meðan hann taldi peningana.
Það voru 8320 dollarar. Hann tók stóran
leðurkassa ofan úr efstu hillunni í
skápnum. í kassanum var einkennisbún-
ingur musterisriddaranna, sem hann átti.
Fjaðrahatturinn lá þar í öskju sinni. Hvíta
strútsfjöðrin var orðin gulnuð og eigin-
lega ónýt. Hogan tók hattinn og síðan öskj-
una, en varð þá hugsi um stund, tók tvo
seðla og stakk þeim í buxnavasa sinn. Lét
hann hattinn ofan á peningana, setti lokið
yfir kassann og lét hann á sinn stað. Að lok-
um þvoði hann sér um hendurnar og
skrúfaði fýrir vatnið, sem rann í þvotta-
skálina og baðkerið.
Er hann kom inn í eldhúsið voru þar frú
Hogan og börnin fýrir ljómandi af ánægju.
„Hvað heldurðu að hann sonur þinni eigi
að gera?„
„Hvað er það?“
„Hann á að koma fram í útvarpi," sagði
John. „Á mánudaginn klukkan átta.“
„Ég býst við, að nú sé frægur maður í
fjölskyldunni," sagði Hogan.
Hogan settist við borðið og rétt úr fót-
unum. „Mamma, þetta er alveg dásamleg
fjölskylda,“ sagði hann. Hann fór ofan í
vasa sinn og tók upp tvo fimm dollara
seðla. Hann rétti John annan. „Þetta færðu
fyrir að sigra," sagði hann. Hinum stakk
hann í lófa Joan. „Þetta færðu fyrir að vera
dugleg stúlka. Einn sigurvegari og ein dug-
leg stúlka. Hvílík fjölskylda!" Hann neri
saman höndunum og lyfti lokinu af matar-
fatinu. „Nýru,“ sagði hann. „Dásamlegt."
Svona fór Hogan að þessu.