Vikan - 15.12.1988, Blaðsíða 34

LJÓSM.: PÁLL KJARTANSSON
RITHÖFUNDUR
r~

íii m 1 W á ® *• iiijjl
II1 m »P
II | J
Við Hallærisplaniö, sem jafnan er ijölsótt af unglingum. „Það getur meira en vel verið að það séu ekki allir unglingar
sáttir við það sem ég skrifa. En ef ég væri einstefnumaður, sem væri handviss um að ég væri að senda frá mér hinar einu
sönnu bókmenntir og ljúka þar með upp huga unglinga í eitt skipti fyrir öll, þá væri ég á alrangri braut.“
„Hef andstyggð á hroka-
fullum miðaldra mönnum“
— segir unglingabokahöfundurinn Eðvarð Ingólfsson
,„\ð mínu mati skipta mannleg
samskipti mjög miklu máli í líf-
inu. Maður á alltaf að leitast við
að meta fólk að verðleikum. Ég
met fullorðið fólk fyrst og
fremst eftir því hvemig það
kemur fram við böm. Ég hef
andstyggð á hrokafullum mið-
aldra mönnum sem þykjast ekki
sjá böm, heilsa þeim ekki, en
þjóta upp til handa og fóta, sjái
þeir einhvern sem þeir telja til
heldri manna.“
Það er Eðvarð Ingólfsson rithöfundur
og ritstjóri Æskunnar, sem viðrar hér eina
af mörgum skeleggum skoðunum sínum.
Hann hefur haft í nógu að snúast að
undanförnu, því nú fyrir jólin koma út
tvær bækur eftir hann. Hin fyrri nefhist
„Baráttusaga athafnamanns11. Þar segir sá
frægi Skúli á Laxalóni ffá margra ára orra-
hríð sinni við kerfið. Síðari bókin er ung-
lingasaga, sem Eðvarð nefnir „Meiriháttar
stefnumót". Þetta er sjöunda unglingabók-
in sem Eðvarð sendir frá sér, en auk þess
34 VIKAN 27. TBL1988
hefúr hann skrifað eina barnabók og þrjár
fúllorðinsbækur, ef svo má að orði komast.
„Ég velti fyrir mér nafhi bókarinnar all-
an tímann sem ég er að skrifa hana,“ segir
Eðvarð, aðspurður um hvernig hann velji
nafh á bækur sínar. „Þó bókin sé góð, getur
hallærislegt nafn gert það að verkum að
hún seljist helmingi minna en ella. Ég læt
því ekki nægja að skrifa hana, heldur er
með puttana í hönnun á kápu, prentverk-
inu og öllu sem á sér stað þar til hún er
komin í verslunina. Þetta er nú einu sinni
vinnan mín og ég er mjög meðvitaður um
að ég þurfi að vanda hana ef vel eigi að
ganga.“
Eðvarð var ekki ýkja hár í loftinu, aðeins
8 ára, þegar hann hóf að semja smásögur.'
Þá var hann í barnaskólanum á Hellissandi
og las gjarnan upp ritsmíðarnar fyrir
bekkjarfélagana. Sögurnar vöktu mikla
lukku, krakkarnir klöppuðu og kennarinn
hvatti rithöfundinn unga til dáða. „Þetta
var nú ekki til að draga úr mér móðinn,"
sagði Eðvarð þegar hann rifjar upp fyrstu
skrefin á rithöfundabrautinni. „Þessar
fyrstu sögur drógu dám af ævintýrunum
sem ég var að lesa í það og það skiptið. Ég
heillaðist til dæmis mjög af Lassí þáttunum
í sjónvarpinu. Þá skrifaði ég sögu í þeim
dúr, nema hvað hundruinn í minni sögu
hét Snati, sem átti heima á Hellissandi og
var að koma upp um innbrotsþjóf í kaup-
félaginu.
Pantaði stimpil
„Ég hef alltaf haft ríka tjáningarþörf,"
heldur Eðvarð áfram, enn á valdi bernsku-
minninganna. „Skáldsagnarheimurinn
heillaði mig strax ffá upphafi og það er
mér beinlínis í blóð borið að skrifa. Ég var
snemma ákveðinn í að verða rithöfúndur,
sem sést best á því, að tíu ára gamall
hringdi ég í Stimplagerðina og pantaði
stimpil. Á honum átti að standa: „Eðvarð
Ingólfsson, rithöfundur."
Það var aðeins sex árum síðar sem hann
skrifaði fyrstu skáldsöguna. Hún hét
„Hnefaréttur" og var lesin upp í útvarpi
þegar höfúndurinn var 19 ára. Fyrsta bók-
in hans sem kom út 1980, „Gegnum
bemskumúrinn", vakti mikla athygli og var
raunar umdeild. Þar stórmóðgaði Eðvarð
margan góðborgarann, með því að ræða
um foreldravandamál í staðinn fyrir
unglingavandamál. „Þessi bók var opinská
og stakk á mörgum kýlum. Það er aldrei
hægt að gera svo öllum líki, og einhvers
staðar verða menn að byrja. Það má
kannski segja, að ég hafi þroskast síðan
sem rithöfúndur og viðhorfin breyst að