Vikan - 16.05.1991, Side 34

SVART-HVÍTARMYNDIR: DANÍEL GUÐJÓNSSON
Frá L.A. Café. Það skal tekið fram, að myndirnar
sem fylgja greinlnni voru ekki teknar í yfirreið
greinarhöfunda.
MEÐAL ANNARRA ORÐA
• Mikil fjölgun hefur oröiö á vínveitingastöö-
um seinustu árin. Árið 1985 voru 87 vínveit-
ingastaöir á öllu landinu. I Reykjavík einni
eru þeir nú 89 og þar af um 20 krár.
Kannski maður ætti að skreppa niður í bæ
og kíkja á „krænnar"?
• Við Laugaveginn standa 15 vinveitingahús
og slær hann allar aðrar götur landsins út
hvaö fjölda þeirra varðar.
Maður treystir sér varla lengur niður nema
hálfan Laugaveginn.
• Áriö 1989 var selt áfengi fyrir tæplega tíu og
hálfan milljarð. Þetta jafngildir því aö 875
manns meö 100.000 krónur í mánaðar-
laun legöu öll laun sín til vínkaupa í heilt ár.
Maðurinn lifir jú á fleiru en brauðinu einu
saman.
• Þá níu mánuði sem bjór var seldur á árinu
1989 voru seldir rúmlega 36,5 lítrar á hvern
(slending 15 ára og eldri eöa rúmlega fjórir
lítrar á mánuði sem jafngildir 12 bjórdósum.
Þetta gera heilar 72 krónur á mann í dósa-
gjald, nokkrar karamellur þar.
• Á meðan íslendingar svolgruðu í sig rúma
sex og hálfa milljón lítra af bjór áriö 1989
drukku þeir 616 lítra af messuvíni.
Hvernig væri að bjóða upp á bjór I stað
messuvíns til að bæta kirkjusókn landans?
• Leyfilegur gestafjöldi á vínveitingastöðum í
Reykjavík er 22.600 og þyrfti því þriðjung
Reykvikinga til að fylla þá.
Það er heldur skítt fyrir staðina að vera
aldrei nema hálfir meðan allir gestirnir eru
fulllr.
• Marsmánuður 1989 mun líklega um langa
framtíð halda titlinum mesti bjórsölumánuð-
ur á íslandi. Þá seldist rúmlega 1,1 milljón
lítra af bjór. Fyrstu þrjá mánuði ársins 1990
seldust 1,3 milljónir lítra af bjór.
Segið svo að íslendingar séu ekki milljóna-
þjóð þegar þeir vilja það við hafa.
arlegt, amerískt Ijósaskilti og kádiljáka. En eftir
þennan himnastiga kemur maður inn í eitthvað
sem minnir mest á íslenska baðstofu, langa og
mjóa undir súð. í staðinn fyrir prjónandi fólk á
fletum er drekkandi fólk við fjögurra manna
borð meðfram endilöngum veggnum. Það voru
þó fáir þetta þriðjudagskvöld. Par í tilhugalíf-
inu, hann talar, hún hlustar opinmynnt. Á
veggnum við hlið þeirra er plakat úr myndinni
Stronger than Fear með yfirskriftinni „Hún án
blygðunar... nakinn sannleikurinn um pilt og
stúlku og syndugan veruleikann". í einu horn-
inu er sófi og hægindastólar þar sem menn
geta horft á sjónvarpið. Klukkan er að nálgast
ellefu og myndin í sjónvarpinu orðin svarthvít.
Á Gauknum var hins vegar helgarstemmn-
ing, troðið út úr dyrum og Loðin rotta sá um að
fjörið spriklaði um ganga. „Ég hef komið hérna
þrjú hundruð sinnum," sagði ung snót og vin-
kona hennar bætti því viö að hér hittu þær allt-
af einhvern sem þær þekktu. Þær voru lítið fyr-
ir pöbbarölt og sögðust einungis fara á Gauk-
inn eða á Glaumbar, aðrir staðir voru ekki inni
í þeirra heimsmynd. Það var ekki vinnandi
vegur að nálgast barborðiö á neðri hæðinni
sakir manngrúa og orðasambandið „að tala
saman“ á svo sannarlega ekki við á þeim bæ
því þar „öskrar maður sarnan". Uppi er að vísu
mun rólegra en þó betra að hafa sterk radd-
bönd liggi manni mikið á hjarta.
Tónlist er einatt höfð í hærri kantinum á ís-
lenskum krám og oftar en ekki er um danstón-
list að ræða en ekki rólega tónlist til þess að
hafa í bakgrunni. Yfirleitt er þó mun rólegra í
miðri viku en um helgar er takkinn skrúfaður í
botn hvort sem um er að ræða lifandi tónlist
eða bara uppáhalds spólu starfsfólksins. Á
Fimmunni var auðn og tóm og hálfgerð kirkju-
garðsstemmning, ólíkt því sem gerist um
helgar. Sumir staðir viröast bara ekki þrífast í
miðri viku og eru það einkum þeir stóru,
undanskildir eru þó Gaukur og Glaumbar. Á
litlu stöðunum eins og Blús barnum, 22 og
Naustkránni (sem að vísu er allnokkru stærri)
er alltaf nokkuð vel setinn bekkurinn enda eru
þeir staðir ekki lengi að verða troðnir sakir
smæöar. Um leið verður stemmningin á þess-
um stöðum rólegri, persónulegri og meira í takt
við lífið á þriðjudagskvöldi, hægt og afslappað.
HELGARSTEMMNING
Það er allt annað að halda á vit kráarlífsins á
laugardagskvöldi en þriðjudagskvöldi. Helgar-
spennan er í loftinu, næturlífið lokkar og seiöir.
Upp úr ellefu fer fólk aö flykkjast á krárnar. Við
rétt sleppum inn á Glaumbar áður en röðin
endalausa myndast. Rauðklæddir dyraverðir
með teljara sjá um að ekki fari of margir inn
enda eins gott að þeir hlutir séu í lagi því eftir-
litsverðir geta komið hvenær sem er. Inni er
fullt af ungu fólki, vel klæddu og brosandi út í
loftið. Augnaráð eru send út um allan sal í leit
að einhverjum sem svarar á móti. Popptónlist-
in á fullu og kliður ólíkra radda fyllir húsið.
Ennþá eru sorgir næturinnar ekki komnar í
Ijós.
Það er gaman að fylgjast með fólki koma inn
á krá, andlitin eru full eftirvæntingar og
spennu. Hvað bíður mín í kvöld? Á laugar-
dagskvöldum vill fólk að eitthvað gerist, aö það
sé gaman, stuð. Það fer ekki bara til að rabba
saman eins og í miðri viku. Þegar við förum út
mætum við eftirlitsmönnunum fyrrnefndu, þeir
láta sig ekki vanta.
Á Naustkránnivar talsvert öðruvísi um að lit-
ast en á Glaumbar. Fólkið eldra og það var
ekki sama spennan í loftinu þó vissulega glitti
hér og hvar á veiðiglampa í augum. „Eruö þið
að bíða eftir borði, elskurnar?" Gráhærður
séntilmaður bauð okkur borðið sitt af rausn.
Hann og systkinin voru að halda upp á það að
systir þeirra, sem hafði verið búsett í 40 ár í
Ameríku, var nú komin heim. Systirin sat
ánægð og brosandi með rauða rós, sem systk-
ini hennar höfðu gefið henni, fyrir framan sig.
Reyndar voru víða rauöar rósir fyrir framan
ungar og gamlar konur. Einhver blómasali hlýt-
ur að hafa verið nýfarinn hjá. Virðulegir
háskólakennarar halla sér upp að barnum f
hrókasamræðum og hér virðist vera mikið af
fólki með prófgráður.
Leiðin lá næst á Laugaveginn. Rúnturinn lið-
aðist um og við komumst mun hraðar yfir á
tveimur jafnfljótum. Fyrsti viðkomustaður var
Blús barinn. Utan við þennan pínulitla stað var
röð svo við snerum frá. Þriðjudagskvöldið
verður að nægja. Það er annars merkilegt með
allan þennan fjölda af krám að fólk skuli láta
sig hafa það aö norpa í röð til þess að komast
inn en fara ekki bara á þá næstu þar sem eng-
in röð er. Kannski er þetta bara gömul venja frá
því á ballstöðunum. Við röltum allavega áfram
og gengum inn á Púlsinn, framtak tónlistar-
manna þannig að lifandi tónlist skipar önd-
vegi. Þetta kvöld átti að vera Stones-kvöld,
hljómsveitin Sveitin milli sanda sá um að rifja
upp helstu smelli Steinanna. Því miður fyrir
okkur var bandið í pásu allan tímann sem við
dvöldum á staðnum. Það var þéttskipað í hvert
sæti og meira til, ungt fólk í meirihluta. Á leið
okkar út börðum við augum hringlaga stiga
með ofanljósi. Hann gaf fyrirheit um eitthvað
óvænt og héldum við spennt upp á leið. En
þessi volduga umgjörð gerði ekki annað en
leiða okkur að salernunum og er vafamál hvort
nokkur annar staður hefur lagt svo mikið í að-
komuna að pissiríum eins og Púlsinn\
Það rigndi þegar við komum út og fyrirhug-
uðu rölti niöur Laugaveginn var umsvifalaust
aflýst og bíllyklarnir dregnir upp. Við ókum
því framhjá Tveimur vinum. Þar kostaði líka
inn og við trú þeirri ákvörðun okkar að borga
okkur ekki neins staðar inn og standa hvergi í
röð. Á 22 var röð sem oftar en þaðan er
steinsnar á N1 bar. Einhvern veginn finnst
manni að þetta -bar- nafn eigi ekki alveg við,
staðurinn minnir meira á lítið diskótek en krá.
Gestir eru flestir standandi, barstólarnir eru
ekki við barinn heldur úti við glugga. Uppi er
krókur og dásamlega Ijótt plusssófasett. Úti er
stærðar garður og lituð útiljós. Ungur maöur i
svörtum leðurjakka (almennur klæðnaður á
þessum stað) kom aðvífandi með rauða rós og
tók aö ræða hönnun við einn af greinarhöfund-
um og lauk því samtali svo að rósin skipti um
eigendur. Inni dúndrandi tónlist og diskóljós á
barnum. Útlent par í síðum svörtum leðurjökk-
um og dökkt yfirlitum ræddi málin af suðræn-
um skaphita. Stórborgarandrúmsloft í lítilli krá
í hliðargötu.
Síðasti viðkomustaður var Borgarvirkið. Ein-
hver talaði um að þetta væri eins og Óðal
sáluga, kúrekastemmning norður í ballarhafi.
Ekki var nú margt um manninn en við röltum
inn í nokkurs konar hliðarsal og fengum okkur
sæti á hrosshári. Ef menn gerast eitthvað valtir
í sessi er bara að grípa í faxið á kollinum sem
þeir sitja á.
Frh. á bls. 36
34 VIKAN 10. TBL. 1991