Vikan - 06.02.1992, Qupperneq 31

Ég þekki hjón sem búa á
sveitabæ nærri vinsælum án-
ingarstað ferðamanna. Þau
kviðu alltaf fyrir sumrinu því
þótt þau byðu engum í heim-
sókn breyttist heimili þeirra
alltaf í gistiheimili og veitinga-
hús á þeim árstíma. Vinir
þeirra litu svo á að þeir gerðu
þeim greiða. Þarna bjuggu
þau í auðninni allt árið og
þurftu nauðsynlega á upplyft-
ingu að halda frá fólki úr sið-
menningunni. Að bændur hafi
sitthvað að gera yfir sumarið
kom mörgum þeirra á óvart.
Þeir buðu fram aðstoð sína í
fjósinu fyrsta daginn en urðu
síðan leiðir á öllu saman.
Þegar við settumst niður,
þessi kona og ég, þá sagði
hún: Víst er gaman að fá gesti,
ég neita því ekki en þaö er
hægt að fá of mikið af öllu,
skilurðu. Engin af þeim sem
hér komu í sumar stoppuðu
lengi og þau voru svo hugul-
söm að hafa ýmislegt matar-
kyns með sér. Ég hef bara
ekki þrek til þess að sitja fram
á nótt og spjalla eða spila við
þau, ég þarf í fjós eldsnemma
en þá geta þau sofið! Þau eru
í fríi!
Fyrir fimm árum fann hún
lausnina á þessu, við það
minnkuðu óþarfa heimsóknir
til muna. Hún krafðist þess af
gestum sínum að á meðan
þeir stoppuðu hjá henni tækju
þeir sinn þátt í bústörfunum.
Hún sagði hreinlega: Ég get
ekki bæði sinnt bústörfunum
og ykkur nema fá aðstoð frá
ykkur. Sumir sættu sig við
þetta og aðrir styttu dvöl sína.
Önnur kona var svo stolt af
nýja sumarbústaðnum sínum
að hún dreifði „komið bara“
yfirlýsingum hvert sem vera
skyldi. Fólkið kom á hvaða
tíma sem var og stoppaði
lengi. Hún var yfirleitt í eldhús-
inu, að elda, þvo upp, baka,
þvo upp, elda, taka til og þar
fram eftir götunum. Ein vin-
kvenna hennar, einstæð
móðir, kom barni sínu í pöss-
un hjá henni í hálfan mánuð
svo hún gæti farið í utanlands-
ferð með vinum sínum. Um-
rædd kona kunni ekki við að
segja nei þrátt fyrir að þetta
kæmi niður á hennar eigin frí-
tíma. Fljótlega fór barninu að
leiðast, spil og gönguferðir og
sögur fyrir svefninn voru ekki
spennandi til lengdar. Hún var
nærri því komin með tauga-
áfall þegar vinkonan kom
endurnærð til baka.
Fyrir nokkrum árum bjó ég
sjálf á vinsælum ferða-
mannastað, þar sem fólk
stoppaði mikið, sérílagi ef það
fékk gistingu hjá mér. Oftast
var það bara gaman en gekk
þó stundum út í öfgar.
Einn daginn stóðu þrír
ferðalangar frá Englandi við
dyrnar mínar. Já, ég veit ég
bauð þeim sjálf í ógáti en ég
reiknaði ekki með að þau
myndu koma. Þetta urðu tíu
dagar af svokölluðu sumarrall-
íi því þau vildu sjá sem mest
og þau gerðu það. Þau borð-
uðu allt sem fyrir þau var sett.
Morgnar og kvöld fóru í undir-
búning dagsins hjá mér. Það
var bara hundurinn á heimilinu
sem tók þessu vel, hann fékk
að fara í svo marga göngutúra
og líkaði vel.
Einn daginn sendi ég þau
upp í fjall á meðan ég bjó til
jólamatinn. Já, ég hafði líka
lofað þeim að þau skyldu upp-
lifa jól eins og við höfðum þau
- um miðjan júlí! Allt gerðist
þetta í góðsemiskasti. Þau
komu til baka með fjóra hita-
Jafnvel
bestu vinir
geta orðið
óvinir við
að búa
undir sama
þaki í
hálfan
mánuð til
þrjár
vikur...
brúsa fulla af skítugum fjalla-
snjó sem þau siðan hvolfdu úr
á eldhúsgólfið og reyndu að
búa til snjókarl fyrir mig.
Giskið bara hverjum létti
þegar ferðalangarnir yfirgáfu
okkur með bros á vör og fullan
bíl af minjagripum og mat.
Þetta var ævintýri aldarinnar
fyrir þau og myndirnar, sem
þau sendu mér, voru skemmti-
legar að sjá, svona einu sinni.
Núna er ég á bremsunni. Ég
passa mig að segja ekki eins
oft og ég vildi „komið bara" því
ég veit að það er erfitt að vera
tekin á orðinu. Kannski líkar
gestunum svo vel að þeir
verða lengur og lengur í hvert
sinn og hvað verður þá um frí
húsráðenda. Víst er gaman að
fá heimsóknir og gaman að
geta þurrkað rykið af mat-
reiðslubókunum en allt er best
í hófi. Jafnvel bestu vinir geta
orðið verstu óvinir við að búa
undir sama þaki í hálfan mán-
uð til þrjár vikur. Vinir manns
vilja manni vel en sjá kannski
ekki hvernig okkur líður yfir
þessu. Verum því góð hvert
við annað og skemmtum okk-
ur saman í hófi. □
3. TBL. 1992 VIKAN 31
TEXTI: LÍNEY LAXDAL