Vikan - 12.11.1992, Blaðsíða 12

„Þegar ég er svona nálægt viöfangsefninu
tek ég smáatriöi úr tengslum viö heildina..."
hvort ég kæmist í Mills College sem er í
Oakland en þeir taka innan við tíu nemendur
inn á ári í framhaldsnám í myndlist. Það gekk
upp og þá fluttum við hingað aftur og keyptum
þetta hús. í skólanum hafði ég mjög frjálsar
hendur og hitti prófessorinn aðeins einu sinni
eða tvisvar í mánuði en síðan kenndi ég líka
sjálf töluvert. Maður gat ráðið því hvort maður
tæki einhverja tíma og ég lét mér nægja að
taka kvennalistasögu. Skólinn er lítill og í fyrri-
hlutanáminu eru eingöngu konur en í fram-
haldsdeildunum er hann blandaður.
Það lá mjög beint fyrir mér að byrja að sýna
snemma því seinasta árið mitt í Art Institute
kom til mín náungi sem varð umboðsmaður
minn um tíma og bauð mér að taka þátt í sam-
sýningum og ég var einnig með einkasýningu
hér og út frá því fór ég líka að sýna heima. Eft-
ir að ég kom til baka hingað var mjög erfitt fyrir
mig að halda sýningar utan skólans vegna
þess að skólayfirvöld eru mikið á móti því að
nemendur sýni fyrr en námi er lokið. Ég var til
dæmis með sýningu á Kjarvalsstöðum og það
var gert meiri háttar mál úr því en mér tókst
sem betur fer að afgreiða það á farsælan hátt.
Ég er mjög ósammála þessum hugsunarhætti
því þessar stofnanir, sérstaklega í masters-
náminu, eru að búa mann undir að vera sjálf-
stæður myndlistarmaður og svo þegar maður
er það þá er stokkið upp til handa og fóta og
látið öllum illum látum. Ég skil það ekki.“
- Ungir listamenn heima verða tika oft fyrir
gagnrýni fyrir að sýna verk sem þeir hafa gert
í skóia. Hefurþú ekki orðið fyrirþví?
„Jú, það kom fyrir enda átti sú gagnrýni al-
veg rétt á sér; kannski aðallega á þeim for-
sendum að maður væri ekki alveg mótaður.
Það er alveg rétt en mín skoðun er samt sú
að það sé bara jákvætt að vera ekki of mótað-
ur. Ég er langhrifnust af listamönnum sem
fylgjast með tímanum og þora að breyta til.
Eg er ekki að tala um að menn eigi að vaða
úr einu í annað án hugsunar í eltingaleik við
einhverjar tískustefnur heldur að það sé á-
kveðin þróun í gangi."
Arngunnur sýnir mér skyggnur af verkunum
sem hún var með á útskriftarsýningu sinni en
þau eru mörg að hluta til unnin með Ijós-
myndatækni.
„( fyrstu vann ég mest með röntgenmyndir,
sem ég varð mér úti um hér og þar, en seinna
fékk ég áhuga á að vinna meira með eigin lík-
ama. Verkin fjalla að ákveðnu leyti um sam-
band yfirborðs og kjarnans og tengsl einingar
og heildarmyndar; það er þátttöku okkar í
hinu stóra reikningsdæmi. Þannig vildi ég
vinna með Ijósmyndunina á persónulegri hátt
en röntgenmyndirnar leyfðu en tæknilega séð
gekk það ekki nógu vel. Ég er með svona
ekta gamaldags harmónikkumyndavél og
þetta eru nærmyndir svo ég þarf að teygja úr
belgnum á vélinni eins og hægt er og þá er
erfitt að vera bæði fyrir framan og aftan
myndavélina á sama tíma. Lokaniðurstaðan
varð því sú að ég notaði módel mér til aðstoð-
ar. Þegar ég fer svona nálægt viðfangsefninu
tek ég smáatriði úr tengslum við heildina
þannig að á sama tíma og ekki er hægt að
hugsa sér skýrari mynd verður hún óljós og
líkaminn verður kannski að landslagi. A þann
hátt brenglast mörk hins óhlutbundna og hlut-
bundna í verkunum."
- Hvernig stóð á því að þú fórst að vinna
með röntgenmyndir.
„Ég hafði unnið mikið með líkamann og
hvað hann er brothættur, verið að velta fyrir
mér hvað lífið er óáþreifanlegt á sama tíma
og það er „konkret", hvernig það eru ákveðnir
hlutir sem maður skilur ekki og hefur lítil völd
yfir. Eg held að það hafi verið út frá þessu
sem ég fór að vinna með röntgenmyndirnar.
Þær eru Ijósmyndir og ákveðin staðfesting á
því sem við vitum að er en um leið eitthvað
sem er mjög fjarri okkur. Þær eru draum-
kenndar og furðulegar og mér fannst þær
sameina hið líkamlega og andlega að á-
kveðnu leyti. Ég heillaðist af mystíkinni yfir
þeim en það er mystík yfir okkur öllum og
okkar andlega lífi. Áður fyrr var ég með mál-
verk sem voru mjög þykk, jarðkennd og á-
þreifanleg. Ég hafði lengi hugsað um að mála
andstöðu þeirra en það var mér ekki eðlilegt á
þeim tíma og röntgenmyndirnar urðu að vissu
leyti svarið við þeirri leit. Það er aftur á móti
að koma núna en þetta er langt ferli þegar á
heildina er litið og allt hefur sinn vitjunartíma.
Þetta eru allt sömu hlutirnir sem ég hef ver-
ið að vinna með í mörg ár og kannski er að
skýrast núna sumt sem ég fór að hugsa um
fyrir fimm árum. Ég leik mér með hugmyndirn-
ar fram og til baka og nýrri myndirnar eru
gegnsæjar og hafa sitt innra líf, en þær eru
búnar til úr mörgum lögum. Ég prenta Ijós-
myndir á glærar filmur og mála á glær efni
með ýmiss konar lakki og þó svo að Ijós-
myndirnar séu teknar af yfirborði líkamans
verður áhorfandinn að fara djúpt inn í mynd-
irnar til að skoða þær þannig að um ákveðið
framhald af röntgenmyndunum er að ræða.
Ég hef alltaf unnið í þunnum lögum ofan á
hvert annað, hvort sem ég hef verið að mála
eða ekki og í þessum verkum verður það
greinilegra. Verkin eru lýst upp þannig að þau
lifna ekki við fyrr en kveikt er á Ijósinu og Ijós-
ið verður þannig lífsorka þeirra.
Mér finnst ég núna vera að gera nákvæm-
lega það sem mig langar til að gera og þó að
það séu alltaf ákveðnar spurningar er ég ekki
lengur í neinum vafa um að þetta er það sem
stendur mér næst. Já, mér líður bara mjög vel
með það sem ég er að gera,“ segir Arngunnur
og virðist hálfhissa á eigin orðum.
Á meðan við höfum verið að spjalla hefur
tíkin Machine (Vél) verið að leika sér í kring-
Framhald á bls. 42
Þegar tföindamaöur Vikunnar hitti Arngunni Ýr var hún aö gera veggmynd i félagi viö hóp
unglinga og ellilífeyrisþega í San Francisco.