Vikan - 25.02.1993, Blaðsíða 15

krepputal og neikvæð um-
ræða í fréttum. Mér finnst
ekkert sérlega gaman að sitja
og flytja fólki váleg tíðindi í
sífellu. Ég vil þá reyna að
finna eitthvað jákvætt á móti
þó þetta séu fréttir en ekki
skemmtiefni og það verðum
við alltaf að hafa í huga.“
En hvenær á að brosa?
„Það fer nú bara eftir því
hvenær maður telur ástæðu
til. Það verður að vera einhver
meining í því en reglur um
slíkt eru ekki til eða upp-
skriftir. Hver hefur sína aðferð
og það er ekki hægt að setja
fram neinar algildar forskriftir.
Aftur á móti getur fólk verið
illa fyrir kallað eins og gengur
þannig að það þurfi að setja
sig í ákveðið ástand. Segjum
til dæmis á gamlársdag þegar
ég settist í stólinn í myndveri.
Klukkuna vantaði tvær mínút-
ur í eitt. Ég vissi varla hvort
ég sneri fram eða aftur í stóln-
um, blaðaði í ofboði gegnum
blöðin og talaði við mynd-
stjórn í leiðinni. Og þegar
kveikt var á vélunum þurfti ég
að láta eins og ég hefði allt
á hreinu og væri búin að
bíða eftir útsendingunni allan
morguninn.
Við megum ekki gleyma því
að þetta að sitja í myndveri og
lesa fréttirnar í útsendingu er
ekki nema sáralítill hluti af
vinnunni. Á bak við hverja
mínútu í fréttatíma liggja
margir klukkutímar í vinnu.
Mér finnst mjög gaman að
fara út á land að vinna fréttir
svo dæmi sé tekið og tel að
það mætti gera mun meira af
því. Og auðvitað koma dagar
þegar búið er að spenna
bogann of hátt með fimm til
sjö dögum á tólf tíma vöktum
en það gerist öðru hverju. Þá
er orðið harla lítið um orku,
hvort heldur sem er andlega
eða líkamlega."
FLUGVÉLAR OG
PÚSTKERFI
Hvað um stjórnmál. Er Ólöf
Rún einhvers staðar
flokksbundin? „Nei, það kæmi
aldrei til greina fyrir frétta-
mann sem tekur sjálfan sig
alvarlega að vera flokks-
bundinn. Það gengur aldrei
upp í mínum huga,“ svarar
Ólöf harðákveðin og rekur þar
með spurninguna aftur á bak
ofan í Vikuspyrilinn sem
kyngir ósköp létt og býður
Ólöfu bara meira kaffi,
voðalega kurteis og vænn.
Hún þiggur sopann, glettin.
„Pólitík er leiðinleg tík og
við skulum ekki ræða hana
neitt frekar," bætir hún bros-
andi við, dálítið stríðnisleg og
það tækifæri er gripið fegins
hendi til þess að taka upp
léttara hjal. Minnisstæð atvik?
„Já, stundum er talað um lög-
mál Murphys sem gengur út á
það að ef eitthvað getur farið
úrskeiðis þá fer það úrskeiðis.
Og það er ekki óalgengt að
þegar kveikt er á vélinni og
viðtal á að hefjast þá flýgur
flugvél yfir.
Við vorum einu sinni að
taka viðtal utandyra við Pál
Skúlason uppi við Háskóla
íslands þegar flugvél kom til
lendingar á Reykjavíkurflug-
velli rétt yfir okkur. Ekkert
heyrðist í Páli, hvað þá í mér.
Við þurftum að byrja aftur.
Eftir að þokkalega hafði
gengið framan af með viðtalið
í annarri tilraun var bíl ekið
framhjá okkur og hann var
með þeim annmörkum að
pústkerfi var af mjög skornum
skammti undir honum. Samt
héldum við áfram. Og svo
þegar viðtalið var að verða
búið var mjálmað ámátlega
við fætur okkar. Einhver köttur
úr hverfinu var mættur í viðtal
líka. Þá sprakk ég úr hlátri og
við þurftum að gera allt upp á
nýtt.“
Nóg um vinnuna. Heima er
best, segir ágætur málsháttur
og honum er varpað fram
svona í lokin til að grennslast
fyrir um húsmóðurhliðina á
fréttahauknum Ólöfu Rún
Skúladóttur.
SKRÍTIÐ AÐ ÞEKKJAST
„Það er nú eitt sem er leiði-
gjarnt með okkur vaktavinnu-
fólkið á fréttastofunni að við
erum aldrei heima hjá okkur á
matmálstímum til dæmis. Það
telst til hátíðarbrigða ef við
erum öll fjölskyldan saman
komin við kvöldverðarborðið.
Hins vegar kemur fyrir að það
er eldað á mínu heimili," segir
Ólöf og skellir upp úr, er að
ýkja dálítið og bætir því við
að undir þessum kringum-
stæðum sé góð samstaða
geysilega mikilvæg. „Þetta er
ekki hægt nema með góðri
samvinnu. En vissulega bitnar
þetta á fjölskyldunni að vissu
marki. Kostirnir eru líka
margir, til dæmis að geta
verið heima meðan aðrir eru
að vinna og börnin geta verið
meira heima við þegar fyrir-
komulagið er með þessum
hætti. Ég tel mig bara heppna
að fá að vinna við eitthvað
sem mér þykir skemmtilegt."
Hvað um sjónvarpsgláp?
„Yfirleitt er maður nú nokkurn
veginn búinn að fá nóg þegar
heim er komið eftir vinnu. Og
það er líka líf fyrir utan
vinnuna og sjónvarpið. Ég hitti
vini og kunningja, stunda
líkamsrækt eða nýt þess að
vera heima í rólegheitunum.
Þetta síðastnefnda er mér
sagt að ég stundi nú ekkert
alltof mikið. Ef ég er búin að
vera meira en einn eða tvo
daga heima þykir mér ástæða
komin til þess að fara eitthvað
samt þekkja mig flestir. Mér
finnst það skrítið en oft gerir
maður sér enga grein fyrir því
hvað sjónvarpið er sterkur
miðill. En ég er ekki í þessu
vegna þess að mig langi til
þess að verða fræg. Mér
finnst þetta bara skemmtileg
vinna.“
Jamm og já. Þar höfum við
það. Konan sem við bjóðum
velkomna með glöðu geði inn
í stofuna til okkar hvenær
▼
Lokahönd
er ekki
lögð á
verkið fyrr
en næst-
um of
seint.
út. Besta streitumeðalið, sem
ég veit um, er síðan að fara í
hesthúsið og á hestbak. Við
fórum til dæmis í langa
hestaferð um Snæfellsnes í
fyrra. Þar kom mér dálítið á
óvart hvað það eru margir
sem þekkja mann,“ segir Ólöf
og þar með rekur blaðamann
Vikunnar í rogastans.
A óiöf
Rún klapp-
ar hér
honum
Krapa
sínum.
Glæsir vill
líka.
EINS OG FÓLK
ER FLEST
Ertu hissa á því? „Já, það er
kannski kjánalegt að segja
þetta en þarna er ég komin í
hestagallann, farðalaus og
sem er með því að ýta á
takka er steinhissa á því að
við þekkjum hana! Og það
sem meira er; hún er alveg
strangheiðarleg og saklaus í
framan þegar hún segir þetta.
„Sjónvarpsfólk er ekkert
öðruvísi en aðrir. Við erum
nokkurn veginn eins og fólk er
flest. Mér finnst það í sjálfu
sér ekkert óþægilegt að fólk
þekki mig nema í kringum mig
séu margir sem ég þekki ekki.
En almennt er fólk mjög
kurteist og skemmtilegt og
mér finnst mikilvægt að fólk
geri sér grein fyrir gildi þess
að sýna hlýtt og gott viðmót.
Ég vil líka fá að eiga einkalíf
mitt í friði. Síðan finnst mér
alltof margir vera eins og
festir upp á þráð og láta
smámuni koma sér úr jafn-
vægi. Lífið er að mínu mati
alltof stutt fyrir geðvonsku og
leiðindi,“ segir Ólöf Rún og við
gerum okkur klár fyrir hragl-
anda og íslenskarfrosthörkur.
Fyrir utan hittum við ungl-
inga sem eru á leið á ball,
góðglaðir, og einn þeirra
hrópar upp yfir sig: Sjónvarps-
konan! Segðu okkur ellefu-
fréttir! Ha, ha! Dæmigerður
atvinnusjúkdómur kannski en
Ólöf brosir bara að þessu,
segir unglingana yfirleitt skárri
en þá fullorðnu. Hún kippir sér
hvergi upp við þetta. Ólöf Rún
Skúladóttir heldur ótrauð
áfram, brosandi út í annað. □
4.TBL. 1993 VIKAN 15