Vikan - 25.02.1993, Blaðsíða 18

Fullunnið í bronsi myndi
verk Guðrúnar kosta um þrjár
og hálfa milljón, sem er varla
á færi námsmanns. Hún vann
það hins vegar á ódýrasta
hátt úr spónaplötum og kúst-
sköftum. „Ég hét mér því í
fyrsta skipti sem ég setti verk-
ið saman að ég myndi aldrei
gera það aftur. Það var ótrú-
legt púsluspil að raða hringj-
unum saman og festa kúst-
sköftin á þá. Afgreiðslufólkinu
þóttu það undarleg kaup þeg-
ar ég kom og bað um sextíu
kústsköft," segir Guðrún sem
vann hörðum höndum frá
ágústbyrjun og fram í nóvem-
ber við að endurgera verkið
við ótrúlega frumlegar að-
stæður. „Ég hafði enga vinnu-
stofu svo það var ekki annað
að gera en nota garðinn
heima, eldhúsið og borðstof-
una.“ Guðrún segist þó hafa
fengið góða hjálp frá fjöl-
skyldu sinni og verið svo
heppin að foreldrar hennar,
þau Ragnheiður Stefánsdóttir
og Ólafur Nielsen, hafi verið í
heimsókn á þessum tíma.
„Pabbi og maðurinn minn
hjálpuðu mér að saga og
koma kústsköftunum fyrir og
strákarnir mínir hjálpuðu mér
líka að pússa.“
Skúlptúrinn var síðan settur
▼ Hluti af
verki sem
Guörún
hannaði úr
steypu um
landnám
íslands.
upp 11. nóvember. Ekki óæðri
gestir en Danadrottning með
fylgdarliði gengu framhjá á
meðan á bjástrinu stóð. „Ég
hafði verið látin vita að drottn-
ingin myndi koma í óopinbera
heimsókn til að skoða safnið
síðdegis þennan dag en var
sagt að það væri allt í lagi að
ég héldi áfram vinnu minni
þar.“ Guðrún viðurkennir að
það hafi óneitanlega verið til-
komumikið að vera þarna
andspænis þjóðhöfðingjanum
sem hún hafði áður aðeins
séð á myndum.
Verkið var síðan tekið niður
aftur rúmri viku seinna þar
sem Guðrún og forráðamenn
safnsins voru sammála um að
sennilega þyldi það ekki að
standa lengur úti. „Ég hafði þá
farið á hverju kvöldi með
málningarfötu og sílíkon til að
bera á það og verja það sliti
og vætu. Fólk bæði sat á
þessu og krakkar léku sér á
hjólabrettum á því.“
Viðurinn þolir ekki slíka
meðferð lengi og þess vegna
þarf að steypa verkið í brons
eigi það að standa þarna til
frambúðar. Tveir forráðamenn
Design Museum hafa nú
ákveðið að leggja til við aðal-
fund stjórnar safnsins að svo
verði. Guðrún segist reikna
með ef til komi að hún þurfi
að leita styrkja að einhverju
leyti sjálf til að fullvinna verkið
og koma því upp. Hún tekur
undir að óneitanlega væri það
mikill heiður fyrir hana og ekki
síður landkynning verði þessi
áform að veruleika. Forráða-
menn safnsins hafa gefið
mikla von um að svo verði en
eins og stendur er ákveðin
biðstaða.
Það voru fleiri sem hrifust
af verkinu. Guðrún fékk í kjöl-
far sýningarinnar bréf frá
WASI sem er skammstöfun
fyrir „The Woman Artists Slide
Library", safn sem hefur að
geyma upplýsingar í máli og
myndum um listaverk kvenna.
Þar var henni boðin innganga.
Þrátt fyrir að Guðrún sé ný-
stigin úr skóla hefur hún
margt á prjónunum. Eitt verka
hennar er nú til umfjöllunar
hjá yfirvöldum í borgarhluta
sem heitir Richmond. „Við
fengum það verkefni í skólan-
um að hanna verk fyrir lítið
torg sem stendur við aðalgöt-
una í Richmond og áttum að
tengja það staðnum. Þetta er
mjög fallegur borgarhluti við
Thames og þar er mikill gróð-
ur. Ég hannaði verk þar sem
ég lét trén koma fram, ná-
lægðina við vatnið og tákn
fyrir breska konungdæmið
sem hefur verið tengt staðn-
um um aldir.“
Sjö súlur rísa hver af annarri
upp úr vatni eins og í hvirfingu.
Efst á súlunum er rauf sem
myndar farveg fyrir kórónu-
formið sem hvílir á einni súl-
unni. „Sumir hafa lesið úr verk-
inu að ég sé þar að fást við
vinsælasta dægurmálið í
bresku samfélagi um þessar
mundir og að í því felist spá
um hrun krúnunnar,“ segir
Guðrún og brosir um leið og
hún neitar sakargiftunum stað-
fastlega. „Ég sé þetta sem eitt-
hvað sem hefur verið og mun
verða um ókomna tíð.“
Embættismaður frá Rich-
mond kom á lokasýninguna
hjá Guðrúnu og sá verkið.
Honum leist vel á það og hef-
ur sett málið í hendur lista-
nefndar hverfisins sem hefur
það til umfjöllunar.
Guðrún hefur einnig fengið
bréf frá fyrirtæki í Japan sem
hefur hug á að flytja inn al-
þjóðlega list og er þá verið að
hugsa um umhverfisskúlptúra
í þéttbýli. „Það var Sverrir
Ólafsson skúlptúrlistamaður,
einn þeirra sem sýndu í
Buthlers Wharf í haust, sem
benti þeim á mig og ég er
núna að vinna að því að
senda þeim möppu með
kynningu og myndum af
tveimur verka minna.“
Aðspurð um hvort hún hafi
unnið eitthvað til að setja upp
á íslandi segir hún frá einu
verki sem hún gerði á fyrra ári
sínu í náminu hér ytra. „Við
áttum þá að gera minnismerki
fyrir tiltekið umhverfi sem við
völdum okkur sjálf. Ég bað
bróður minn að senda mér
myndir úr Elliðaárdalnum og
hannaði síðan verk um land-
námið og gerði það úr steypu.
Ég hugsaði mér fimm stöpla
sem væru dreifðir um dalinn
með ýmsum skírskotunum til
landnámsins. Ég geymi það
hins vegar ennþá hérna
heima fyrir sjálfa mig, en hver
veit nema því verði komið á
framfæri einhvern tíma?“
Guðrún segir að það geti ver-
ið nokkuð erfitt að fást við
skúlptúr. „Þetta eru stundum
fyrirferðarmikil og þung verk
sem getur verið heilmikið puð
að fást við. Jójóið, sem ég
sýndi á samsýningunni Art
From Above, var til dæmis
400 kíló.“ Það virtist hins veg-
ar fara nokkuð eftir þjóðerni
hversu marga þurfti til þegar