Vikan - 25.02.1993, Blaðsíða 12

HÁVÆRT BARN
Ólöf Rún segist ekkert hafa
staðið í púltum eða öðrum
viðlíka málstólum á mennta-
skólaárunum eða látið mikið á
sér bera að öðru leyti. Hún
hefur þó mjög skýra fram-
sögn, traustan og skýran
talanda sem hefur áunnið
sér vissan sess meðal
íslenskra fréttafíkla
og annarra áhuga-
samra sjónvarps-
notenda. Hún þykir líka
áreiðanleg í fréttaflutningi.
Þetta er á útlensku kallað
„kredabillítet" svo við slettum
dálítið.
En hvað hefur hún gert til
þess að framkalla þennan
skýra framburð? „Faðir minn
er í fyrsta lagi mikill mál-
ræktarmaður og ég hef alltaf
haft mikinn áhuga á íslensku,
gekk til dæmis mjög vel í
stafsetningu... já, hvernig
sem því er nú háttað í dag.
Ég sneri mér síðan til
Margrétar Pálsdóttur mál-
fræðings sem ráðlagði mér
bara að slaka á og tala eins
og mér væri eðlilegt. Mér er
líka sagt að ég hafi verið mjög
hávært barn þó það færi mjög
lítiö fyrir mér að öðru leyti, ég
var víst róleg og meðfærileg.
En þegar ég hafði eitthvað að
segja þá talaði ég mjög hátt.
Hvort það eru einhver tengsl
þarna á milli veit ég ekki,“
segir Ólöf, lítur í gaupnir sér,
brosandi út að eyrum.
FIMMTA STIG í SÖNG
Og talandi um ungæðishátt,
hvernig unglingur var hún, var
hún til dæmis í klíkum? „Nei,
en við vorum nokkrar vin-
konur sem byrjuðum í sauma-
klúbbi ellefu ára og hittumst
enn. í MR myndaðist annar
klúbbur sem enn er við lýði.
En ef þú vilt nota þetta
klíkuorð þá voru þessir
klúbbar það ef til vill. Eg var
hins vegar aldrei neinn upp-
reisnarseggur, á það kannski
eftir, ég veit það ekki.“ Hvað
um félagslíf? „Maður fór
náttúrlega á böllin og svona
en ekkert meira. Ég var að
vísu í kór á tímabili og byrjaði
( söngnámi þegar ég var
komin í Háskólann, tók
fimmta stig í söng en hafði
ekki tíma til að sinna
söngnáminu og hætti. Ég hef
enn mjög gaman af að syngja
en það skal ósagt látið hversu
góður sá söngur er,“ segir
hún og fæst ekki til að reka
upp neinar aríur opinberlega
að svo stöddu. Yfir f aðra
sálma. Áhugamálin?
reyndar sem var fornt í
deildinni, fyrir utan skólann
sjálfan náttúrlega, var að við
lærðum latínu. Ég get þó ekki
sagst vera altalandi á þá tungu
en hins vegar getur sá grunnur
komið sér vel þegar maður er
að reyna að skilja mál eins og
ítölsku og spænsku án þess
að kunna þau.“
Af hverju MR? „Þá var verið
að byrja með Fjölbrauta-
skólann í Garðabæ og mér
fannst allt einhvern veginn
laust í reipunum. Auk þess
var ágætt að breyta um
umhverfi og kynnast fleira
fólki. Sjálfsagt hefur það Ifka
haft einhver áhrif að móðir
mín og bróðir höfðu sótt
þennan skóla og svo fóru
nokkur önnur úr kunningja-
Rún í
básnum
sínum
meö mörg
járn í eld-
inum.
hópnum í MR. Mér fannst
þetta skemmtilegur tími þó
skólinn sé svolítið íhalds-
samur að mörgu leyti. En það
er stundum gaman að halda í
hefðir og ég vil meina að það
geti verið gott að búa að slíku.
Skólavistin í MR er líka
minnisstæð sökum þess að
þar bar ég gæfu til að kynnast
manninum mínum, strax á
fyrsta ári. En menntaskóla-
námið þýddi einnig að Vífils-
staðavagninn varð mitt annað
heimili með hálftíma ferðum
sem farnar voru á tveggja
tíma fresti og stundum leið
lengra á milli," segir Ólöf og
það er greinilegt að hún
harmar það ekkert um of að
fá ekki að ferðast á þann
máta enn þann dag í dag.
A Þaö fer
vel á meö
Ólöfu og
ísidóri í
klippiher-
berginu.
„Ég hef lengi haft áhuga á
hestum og fór fyrst á hestbak
sex ára, að mig minnir. Ég var
líka í sveit sex sumur hjá
mjög góðu fólki að Vind-
heimum í Skagafirði og er
mjög þakklát fyrir þá reynslu.
Þar voru hross, Gráni meðal
annarra og það kom fyrir að
við vorum allt upp í sjö
krakkar á baki í einu. Gráni
var gamall hestur sem hægt
var að setja mann upp á með
snæri í beislisstað, hvetja
hann svo rösklega og Gráni
kom manni heim.
Það fer dágóður tími í
hestamennskuna en við hjálp-
umst að systurnar, maðurinn
minn og pabbi, erum með
nokkur hross saman í húsi.
Og svo auðvitað Elías en
hann er með hesta í húsinu
okkar líka. Við hjónin förum
síðan mjög gjarnan í hesta-
ferðalög á sumrin með góðum
hópi, til dæmis viku ferðir og
það finnst mér alveg yndis-
legt. Eftir að hafa prófað þetta
finnst mér ekkert sumar án
þess. Að fara á hestum
eitthvað þar sem engin klukka
er, ekkert... ha, ha, sjónvarp!
- og helst enginn sími heldur.
Það er gott og nauðsynlegt
fyrir alla að finna fyrir frelsinu
á þennan hátt.“
FORRÍK MÖDIR
„Og talandi um áhugamál. Ég
fer líka á skfði, alltof sjaldan
náttúrlega, og hef mjög
gaman af því að hitta góða
vini. Mér finnst líka gaman að
dansa þó ég dansi enga
dansskóladansa. Ég sækist á
hinn bóginn ekki eftir að láta
sjá mig á „réttu stöðunum“
með „rétta fólkinu". Ég kann
sem sagt ekkert á þessa
svokölluðu kokkteilmenningu,“
segir Ólöf og við skulum rétt
dálítið líta á hvað hún var að
segja um Háskólann.
„Ég fór í Háskólann strax
haustið eftir stúdentspróf en
vissi ekki alveg hvað mig
langaði að læra. Fjölmiðla-
áhuginn lúrði einhvers staðar
en þá var ekki farvegur fyrir
hann f námi hér heima. Mér
hafði gengið vel í þýsku í MR
og tók hana sem aðalfag í
Háskólanum og ensku sem
aukafag.
Eftir fyrsta árið í Háskól-
anum gifti ég mig, það var
1982 og árið eftir eignuðumst
við fyrsta barnið. Ég lauk síðan
B.A. prófi í þýsku og ensku
1985,“ segir Ölöf og kemur
þarna örlítið inn á
fjölskyldulffið. Nú eiga þau
hjónin, Ólöf og Siggi, þrjú börn.
12VIKAN 4.TBL. 1993