Vikan - 01.07.1993, Qupperneq 49

iö ásamt rauðvíninu og kon-
íakinu sem hann haföi komið
meö.
Þau hlutu aö hafa átt
ánægjulega kvöldstund yfir
kertaljósi og koníaki og hlutu
líka aö hafa borðað lambalær-
iö því þegar hún vaknaði
morguninn eftir blasti við
henni skiniö beinið á boröinu.
„Jú, uppskriftin var frábær,
þakka þér fyrir, aldeilis del-
issjús."
Einn morguninn hringdi
Gústa frænka í hana. Henni
var mikið niöri fyrir. „Þú komst
aldrei í gærkvöldi eins og þú
talaöir um og ég sem beið eft-
ir þér meö rjómapönnukökur."
Hún kom af fjöllum.
„Mér þykir þaö leitt, Gústa
mín. Ég var svo slæm í höfö-
inu aö ég hætti við að koma."
Henni fannst ótækt að
segja Gústu frænku aö hún
heföi ekki munað eftir þessu,
verið í „black-outi" - slíkt
mundi Gústa frænka ekki
skilja. Hún var of gömul til að
skilja alkóhólisma og þau mál.
Það var Ásta, ástkona
pabba, sem hvatti hana til að
hætta drykkju.
„Á ég að hætta að drekka!"
hrópaði Hafþóra. Hún hugsaði
sig um stundarkorn og sagði
svo: „En þá gerast engin
ævintýri!"
Um vorið fór hún í áfengis-
meðferð. Amma hennar hafði
líka verið fyllibytta, það voru
alkóhólistar kallaðir í gamla
daga.
Ömmu þótti nóg um drykkju
sína þegar vinkona hennar,
hún Ingunn, hafði hitt hana í
dentíð daginn eftir sautjánd-
ann og sagt við hana: „Ekki
varstu nú sérlega leidílæk í
gær, frú Þuríður - með hatt-
inn skakkan og skældan á
höfðinu og faldinn nið'rundan
kápunni."
Við þessi tíðindi barði
amma hnefanum í sveins-
stykkið hans afa sáluga svo
borðið fór í mask og öskraði:
„Ég er hætt að drekka!"
Hún jafnaði sig í hendinni
og upp frá þeirri stundu varð
amma arríg og edrú.
Hafþóra trúði á nútíma
meðhöndlun á alkóhólisma og
í áfengismeðferð var hún
komin til að læra að lifa lífinu
upp á nýtt.
„Hvenær heldur þú, Haf-
þóra mín, að þú finnir
draumaprinsinn á hvíta hest-
inum þegar þú ert alltaf að
hitta þann sem tvímennir á
þeim jarpa?" Það var Björn
ráðgjafi sem sagði þetta við
hana. Svo ráðlagði hann
henni að fara í karlabindindi í
eitt ár.
í júlímánuði útskrifaðist
hún.
Hún var rétt komin inn úr
dyrunum og nýfarin úr káp-
unni þegar síminn hringdi.
Það var hann og hann spurði
hana hvernig hefði verið í
meðferðinni.
„Það var ágætt," sagði hún
og dró djúpt andann. „Mér er
ráðlagt að fara í karlabindindi
í eitt ár.“
„I karlabindindi í eitt ár!“
sagði hann og hló.
„Já - og að þeim tíma liðn-
um ætla ég að ná mér í karl-
mann sem getur eytt með mér
sumarfríinu sínu.“
„Þú hefur verið heilaþvegin
í meðferðinni - þú ert greini-
lega bergnumin. Ætlar þú svo
að lifa lífinu með huldufólki og
tröllum?" Hann var bæði hissa
og reiður.
„Hefur þú ekki fram að
þessu verið sjálfur huldumað-
urinn í mínu lífi?“ Háðið leyndi
sér ekki í röddinni.
Að ári liðnu og eins árs
edrúmennsku og karlabindindi
bjóst hún við að hann mundi
birtast eða hringja - en hvor-
ugt gerðist.
Og enn á ný fór hún á stúf-
ana í karlmannsleit. □
13.TBL. 1993 VIKAN 49