Vikan - 01.07.1993, Side 62

AMERICAN FILM MARKET
▼ Friöbert
Pálsson,
forstööu-
maöur Há-
skólabíós.
dýrari amerískar myndir sem
eru misjafnar aö gæöum. Þaö
er meiri áhætta heldur en að
vera meö amerísku myndirnar
en et þær eru sýndar í litlum
sal sleppur maöur nú yfirleitt á
sléttu á endanum. Við erum
búnir aö ganga frá kaupum á
tveimur frönskum myndum,
Jeremie og Max meö
Christopher Lambert og L627
sem leikstýrt er af Bertrand
Tavernier (Around Midnight).
Báöar myndirnar eru saka-
málamyndir með óvenjulegum
söguþræöi eins og Frökkum
er einum lagið. Þá er þaö
helsta upptalið en þaö má
bæta því viö aö við verðum
meö eina japanska mynd,
The Gentie Art of Japanese
Extortion. Hún fjailar um
japönsku mafíuna og leikstjóri
er Juzo Itami (Tampopo, Tax-
ing Woman). Hann slapp ekki
klakklaust frá gerö myndar-
innar því japönsku mafíósarn-
ir náðu í hann eftir að hafa
séð hana og skáru andlit hans
illa meö hnifum."
GÆÐAMYNDIR
FREKAR EN
MENNINGARMYNDIR
Eftir aö hafa skiliö eftir skila-
boö hvor hjá öörum á víxl hitti
ég Friðbert Pálsson, forstjóra
Háskólabíós, yfir morgunveröi
fyrir annir næsta kaupstefnu-
dags. Ég byrja á því aö spyrja
Friðbert um hlutdeild Háskóla-
bíós á íslenska kvikmynda-
húsamarkaönum. Hann segir
aö þótt hún sé 25 prósent á
móti 50 prósent hjá Sambíó-
unum þá sýni þeir jafnmargar
myndir.
„Ástæöan fyrir þessu er sú
að viö erum meö fleiri listræn-
ar myndir en þær fá færri
gesti. Viö erum meö fimm
sýningarsali sem taka 1800 á-
horfendur. Okkur stefna er aö
hafa að minnsta kosti eina til
tvær listrænar myndir í gangi
hverju sinni og sýna myndirn-
ar á frummálinu. Við viljum
bjóöa upp á kvikmyndalistina í
sem víðustu samhengi og það
hefur reynst vel því sumar
þessara mynda hafa náö al-
menningshylli þótt þær séu
svokallaðar „menningarmynd-
ir“. Dæmi um þetta er Cinema
Paradiso sem viö sýndum
stööugt í meira en tvö ár og
Steiktir grænir tómatar en þaö
var páskamynd sem gekk
fram yfir jól. Það lýsir því
kannski betur aö kalla þessar
myndir „gæöamyndir" en
„menningarmyndir".
Ég hef verið með á AFM frá
upphafi en það sem gefur
þessum markaöi sérstöðu er
nálægðin viö framleiðend-
urna. Þaö er auðveldara og ó-
dýrara fyrir þá að koma afurð-
um sínum á framfæri á þenn-
an hátt og þess vegna gera
þeir kannski meira af því að
kynna og sýna myndir heldur
en ef þeir þurfa að pakka
saman og flytja vöruna og allt
sem er í kringum hana fram
og til baka yfir Atlantsála. Á-
herslan er á amerískar myndir
hér en samframleiðsla (Co
Production) á milli landa er aö
aukast mikiö eins og til dæmis
á milli Breta og Bandaríkja-
manna og hins vegar Frakka
og Bandaríkjamanna. Ég tel
ástæöuna aö hluta til vera leit
aö fjármögnunarleiðum því í
Evrópu er styrkjakerfi sem
hjálpar við að dekka fram-
leiðslukostnaöinn."
- Hvernig veiur þú þær
myndir sem Háskólabíó tekur
til sýninga?
„Ef myndirnar eru keyptar á
því stigi aö þær séu tilPúnar til
sýninga þá reynum viö að
sjálfsögðu að skoöa þær og
ég skoða á milli tvö og þrjú
hundruð myndir á ári. Af öör-
um myndum, sem eru annaö-
hvort í framleiðslu eöa ekki er
hafin framleiðsla á, metum við
þau gögn sem eru fyrirliggj-
andi. Þar er um að ræöa
hverjir eru framleiöendur, leik-
arar og leikstjóri myndarinnar
og hver kostnaðurinn er viö
gerð hennar. í tímans rás höf-
um viö byggt upp sambönd
viö ákveðin fyrirtæki og fyrstu
dagarnir á svona markaöi fara
í aö heimsækja þau og koma
á fundum með þeim. Þá skoð-
um viö sýnishorn úr þeim
myndum sem þau hafa upp á
aö bjóöa og ef okkur líst vel á
þau er máliö skoöaö frekar,
annars ekki.
Þetta er mikill fjöldi af
myndum og mikið álag aö
komast yfir þetta en þaö venst
og maður þróar meö sér á-
kveðið skráningarkerfi yfir fyr-
irtækin og myndir þeirra.
Myndirnar eru alls ekki allar
nýjar og þá flettir maöur
kannski upp upplýsingum
sem maöur skráði þegar maö-
ur heimsótti fyrirtækið áður og
ber þær saman við nýjustu
upplýsingarnar. Síðan er mik-
iö um aö myndist kunnings-
skapur á milli fólks frá ýmsum
löndum. Við hittumst þá á
veitingastöðum á kvöldin, ber-
um saman bækur okkar og
reynum aö finna út hvaö er
eftirsóknarverðast. Það eru
ekki nema tíu til tuttugu stórar
myndir á ári og allir vilja sýna
þær. Dreifingin á stórum hluta
þeirra fer í gegnum fyrirtæki
sem eru þegar með fasta um-
boðsaðila á íslandi þannig aö
baráttan stendur ekki um þær
heldur um myndir sjálfstæöu
fyrirtækjanna sem ekki hafa
fastan umboösmann heima.
Þetta er mikið happdrætti
og getur brugðið til beggja
vona. Ég minnist þess til
dæmis að ég keypti The Kill-
ing Fieids fyrir lítinn pening
sem þriðju og minnstu mynd-
ina í pakka en hún reyndist
síðan vinsælust þeirra þegar
upp var staðið. Annaö dæmi
var lítil dansmynd sem ég
keypti fyrir svipaðan pening
og viö erum aö borga fyrir víd-
eómyndir núna en þaö var
Dirty Dancing sem sló síöar
öll aösóknarmet."
LÍTILL BÚDDA
- Hvernig er kaupverðið á-
kvaröaö?
„Viö semjum um ákveöna
lágmarkstryggingu gagnvart
seljandanum. Hún er byggð á
áætluðum áhorfendafjölda og
hvað myndbanda- og sjón-
varpsrétturinn muni gefa af
sér. Eftir að miðasalan nær
þessari tryggingarupphæö er
tekjunum skipt til helminga,
þegar búiö er aö draga
heildarupphæðinni kostnað
viö flutning, þýöingu og aug-
Týsingu á myndinni. Viö erum
búnir aö ganga frá kaupum á
fimm myndum og svo eru
nokkrar sem eru í sigtinu. Þaö
tekur oft nokkrar vikur eftir
markaöinn að ganga frá
samningum því söluaðilarnir
vilja vita hvaö aörir kaupendur
bjóöa og reyna aö etjá sam-
keppnisaðilum saman. Þeir
taka líka með í reikninginn
hversu vel fyrirtækin standa
sig í dreifingunni og þannig
þróast samvinnan með tíman-
um.“
í þessu gengur kona fram-1
hjá boröinu hjá okkur og kast-
ar kveöju á Friðbert. Hann
segir hana vera umboðsmann