Vikan - 02.12.1993, Blaðsíða 50

VIKAN Á VETTVANGI

TEXTI: ANNA HILDUR HILDIBRANDSDOTTIR/UOSM.: GISLI ÞOR GUÐMUNDSSON
VIÐTAL VIÐ UNG HJÓN í SHANKILL-HVERFINU í BELFAST
Cecil og Elizabeth eru
fædd og uppalin í
Shankill í Vestur-
Belfast og hafa nú stofnað
sína eigin fjölskyldu þar. Allt
sitt líf hafa þau verið umkringd
hermönnum og öryggisvörð-
um. Þau segjast ekki muna
eftir því að hafa hugleitt
ástandið þegar þau voru
krakkar, síðar hafi þau hins
vegar kynnst hræðslunni sem
fylgir því að búa við stöðuga
ógn hryðjuverka. „Það hefur
hindrað okkur í að fara á
ákveðna staði og hafa sam-
skipti við fólk.“ Þau segja að
síðustu tíu árin hafi ástandið
haft miklu meiri áhrif á þau en
áður. „Ég held að ég hafi átt-
að mig á því svona sextán
eða sautján ára gamall um
hvað þetta snerist og þá voru
ákveðnir klúbbar sem maður
forðaðist," segir Cecil.
HÆTTULEGT AÐ EIGA
KAÞÓLSKA VINI
Aðspurð um hvort þau hafi
umgengist kaþólska krakka
sem börn svara þau bæði
neitandi, það hafi ekki verið
neinir kaþólikkar í hverfinu og
nú geti einfaldlega verið
hættulegt að umgangast ka-
þólikka. „Ef kaþólikki kæmi
hér í heimsókn myndu þeir
drepa hann,“ segir Elizabeth
og bendir á Cecil og á við
harðlínumennina úr þeirra
eigin röðum. „Þeir eru ekkert
betri en hinir,“ segir Cecil og
viðurkennir að skæruliðar úr
röðum mótmælenda séu jafn-
hættulegir sínu eigin fólki eins
og kaþólikkum.
MAFtUR STIÓRNA
UMHVERFINU
Elizabeth á þrjá bræður og
segir að foreldrar hennar hafi
alltaf brýnt fyrir þeim að halda
sig frá skæruliða- og öfgahóp-
um. Það getur hins vegar ver-
ið erfitt að standa gegn þeim
og hún segir einn bróður sinn
hafa orðið að velja á milli
vinnunnar sinnar og þátttöku í
skæruliðasamtökum. „Bróðir
minn fórnaði vinnunni frekar
en að láta að vilja aðgangs-
harðra vinnufélaga sinna sem
vildu að hann kæmi með þeim
út að skjóta." Þau eru sam-
Cecil og Elizabeth eru ekki bjartsýn á aö ástandiö í Belfast breytist. Þau
eru eins og þessi börn alin upp i umhverfi þar sem ofbeldi og voöaverk
valda óöryggi sem íbúamir hafa vanist. Fólk vill yfirleitt ógjarnan láta taka
af sér myndir af ótta viö jafnvel eigin hryöjuverkasamtök en bömin stilltu
sér stolt upp viö veggskreytingarnar sem harölínumenn hafa málaö á íbúö-
arhús sín og kenna þeim frá blautu barnsbeini hver málstaöurinn er.
mála um að þessi samtök séu
eins og mafíur sem stjórni
umhverfi sínu.
SKOTNIR í HNÉN
„Allir vita hvaða afleiðingar
það getur haft ef maður gerir
eitthvað á móti þeim,“ segir
Cecil og bætir við að fólk voni
bara að það komi ekki að því
sjálfu. Óhjákvæmilega þekkir
fólk þá sem eru viðriðnir starf-
semina. „Þetta eru nágrannar
okkar, gamlir skólafélagar og
sumir vinir en grimmdin er
mikil gagnvart þeim sem
segja frá eða eru taldir hafa
veitt upplýsingar. Einn vinur
minn var skotinn í báðar hné-
skeljarnar þegar hann var
grunaður." Slík skot eru al-
geng og táknræn hefnd gagn-
vart þeim sem eru álitnir svik-
arar. Sama dag og rætt er við
Cecil og Elizabeth berast
fréttir af tveimur slíkum refsi-
árásum.
ÓTTAST UM
BÖRNIN SÍN
Hvorugt þeirra sér fyrir sér að
ástandið eigi eftir að breytast.
Þetta er eitthvað sem þau
hafa vanist og þau vita að
dætur þeirra tvær eiga eftir
að alast upp við það á sama
hátt og þau sjálf. Á sama hátt
og foreldrar þeirra óttuðust
um þau þegar þau voru lítil
eiga þau eftir að óttast um sín
eigin börn en fá ekkert að
gert.
„Ég held samt að ef eitt-
hvað kæmi fyrir fjölskylduna
mína af völdum IRA myndi ég
vilja slást í hópinn og fara og
drepa þá,“ viðurkennir Cecil af
einlægni en áréttar að þetta
séu fyrstu viðbrögð þegar
hann hugsar upphátt um
þetta. Frændi Cecils og sonur
hans voru tveir af þeim fimm-
tíu sem særðust í sprenging-
unni á Shankill Road, sem að
auki varð tíu manns að bana.
„Föðurbróðir minn var mjög
illa særður og fyrstu viðbrögð
stráksins voru að ef þeir
hefðu drepið hann hefði hann
ekki hikað við að ganga í
samtökin til að hefna föður
síns. Cecil segir að fólk sé
reitt og beiskt enda nánast all-
ir í hverfinu sem hafi misst ná-
inn ættingja eða vin og enn
aðrir eigi við langvarandi fötl-
un að stríða.
SHANKILL-SPRENGJAN
VAR HRÆÐILEG
Elizabeth og Cecil búa
skammt frá þar sem sprengj-
an sprakk og Cecil var á rölti
um verslunargötuna. „Ég hljóp
strax út til að gá hvort Cecil
væri í hættu,“ segir Elizabeth
sem var heima og Cecil bætir
við að hann hafi farið að slys-
staðnum í sama tilgangi. „Fólk
streymdi að úr öllum áttum til
að athuga hverjir hefðu
slasast og látist. Ástandið var
hræðilegt. Einn maður hljóp
grátandi um götuna til að leita
að konunni sinni á meðan
börnin þeirra biðu bílnum.
50 VIKAN 24. TBL. 1993