Vikan - 02.12.1993, Blaðsíða 51

Cecil og Elizabeth hlupu bæöi aö þessum staö þar sem sprengjan sprakk á Shankill Road 23. október síöastliðinn og varð tíu manns aö
bana. Jafnskjótt og blómahafið var fjarlægt byrjaöi fólk aö leggja nýja blómvendi til aó heiöra minningu saklausra fórnarlamba þessa mis-
kunnarlausa stríós og haturs.

Lögreglustöóvarnar í Belfast og annars staóar á Noróur-írlandi eru ekki
aólaóandi byggingar. Þær eru rammgeröar og vel afgirtar enda vinsælt
skotmark írska lýóveldishersins.
Hann komst að því skömmu
síðar að hún var ein af þeim
látnu.“
SAMÚÐ MEÐ SAK-
LAUSUM KAÞÓLIKKUM
Þau svara bæði neitandi þeg-
ar þau eru spurð hvort þau
beri hatur í garð kaþólikka.
„Við höfum samúð með sak-
lausum kaþólikkum og vitum
að þeir eiga líka um sárt að
binda en það eru hryðjuverka-
mennirnir, IRA, sem hafa gert
líf okkar eins og það er. Þetta
eru bastarðar."
LÍFIÐ GENGUR
SINN VANAGANG
Að þessum orðum slepptum
berast skothljóð frá götunni,
fyrst lágvær, svo eins og
sprengja springi og undirrituð
hrekkur í kút. Cecil og Eliza-
beth hlæja hins vegar góðlát-
lega að taugaveikluninni,
greinilega þjálfuð í að greina
á milli þess sem er alvara og
leikur. Um leið og þau gera
grín að taugaveiklun gestsins
útskýra þau að þetta séu
krakkarnir í hverfinu að leika
sér með knallettur og flugelda
fyrir hrekkjavökuna sem er
næsta dag.
Erfitt er að ímynda sér
hvemig hægt er að venjast
þessum harða heimi. Elizabeth
og Cecil yppta öxlum og segja:
„Lífið verður að halda áfram.
Maður getur ekki verið upptek-
inn af þessu allar stundir. Við
höldum okkar jól og páska,
gerum okkur glaðan dag til að
lífga upp á hversdagsleikann
rétt eins og allir aðrir. Maður
vonar bara að það komi ekki
að manni sjálfum. □
24.TBL. 1993 VIKAN 51
VIKAN Á VETTVANGI