Vikan - 01.08.1994, Qupperneq 26

MEÐ GÓÐU FÓLKI
PRINSINN
FRH. AF BLS. 25
legasta veiðihús landsins,
með gufubaði, arinstofu með
útsýni yfir ána og þar með
talinn Laxfossinn. Það er
ekki nóg með að húsið sé
glæsilegt heldur er allur við-
gjörningur hinn veglegasti
og voru þar töfraðir fram Ijúf-
fengir réttir úr hendi mat-
reiðslumeistarans, Guðmund-
ar Viðarssonar. Á matseðlin-
um var rjómalöguð humar-
súpa í forrétt og laxafiðrildi í
aðalrétt sem samanstóð
meðal annars af nýveiddum
Norðurárlaxi sem Guðmund-
ur hafði sjálfur veitt á Eyr-
inni. Þess má geta að það er
Jóhannes Stefánsson veit-
ingamaður sem rekur veiði-
húsið ásamt Guðmundi og
er þetta þeirra þriðja sumar
þarna uppfrá.
Þrátt fyrir að veiðin hefði
verið treg voru það ánægðir
veiðimenn sem héldu heim
á leið að kvöldi átjánda júní.
Þyrlan mætti á svæðið á
mínútunni tíu og flogið var
eins og leið lá til Keflavíkur
þar sem dvelja átti um nótt-
ina því Henrik prins átti að
fara snemma morguninn
eftir til Kaupmannahafnar.
Lent var fyrir framan
gömlu flugstöðina þar sem
hermenn stóðu heiðurs-
vörð, lögreglan í Keflavík
gætti öryggis og danskir og
bandarískir herforingjar
komu og heilsuðu ferða-
löngunum. Ekið var með
blikkandi Ijós út af vallar-
svæðinu og að Flughótelinu
í Keflavík þar sem búið var
að leggja rauðan dregil út á
götu. Notið var frábærrar
gestrisni hótelhaldaranna,
þeirra Steinþórs Júlíusson-
ar og Sigrúnar Hauksdóttur.
Gjafir biðu á herbergjunum
og stjanað var við veiði-
mennina eins og gestgjaf-
anna er von og vísa enda
ber hótelið þess glöggt
merki að smekkfólk, sem
leggur mikið upp úr heimil-
islegu andrúmslofti, ræður
þar ríkjum.
Þar með lauk þessum
veiðitúr með Vikunni í Norð-
urá og sagði prins Henrik
Þorsteini að það myndi von-
andi ekki líða langur tími
þar til þeir hittust aftur og
gætu þá eytt lengri tíma
saman. □
tján tuttugu og einn,
átján tuttugu og einn.
Þessar tölur verð
ég að muna, umlaði Sverrir í
svefnrofunum.
- Loks fékk ég ábendingu
frá æðri máttarvöldum sem
bæta mun minn hag.
Um nóttina hafði hann
dreymt prúðbúið fólk og
veisluhöld. Veislugestir voru
að vísu svolítið fölir á vang-
ann en þó glaðlegir og gáfu
honum ótvírætt til kynna að
hann væri sá sem allt snérist
um. Heldri maður í kjólfötum
gekk á örlítið svið og kvað
sér hljóðs. Allir í salnum
þögnuðu og hópuðust að
sviðinu spenntir á svip. Mað-
urinn hélt lítinn ræðustúf um
heppni og óheppni en að því
loknu dró hann upp pappírs-
örk og tók að lesa upp tölur.
Af og til klappaði einhver
veislugesta saman lófunum í
hamslausri gleði. Sverri fór
að skiljast að dregið var í
happdrætti. Hann leitaði
djúpt og gaumgæfilega í
vösum sínum eftir miða en
fann engan. Mikill kliður fór
um mannskapinn. Maðurinn
á sviðinu lyfti höndum til
merkis um hljóð í salnum.
- Og svo er það stóri vinn-
ingshafi kvöldsins, hrópaði
hann fram í salinn.
Allra augu beindust nú að
Sverri sem enn var að grafa
í buxnavösunum.
- Þá er það stóri vinnings-
hafi kvöldsins, endurtók
maðurinn á sviðinu. Eigandi
miða númer átján tuttugu og
einn. Fagnaðaralda fór um
salinn. Fólkið hópaðist að
Sverri og beindu orðum sín-
um að honum.
- Þú átt miða númer átján
tuttugu og einn, hrópaði hver
í kapp við annan.
Spenna draumsins vakti
hann með þessar ágætu töl-
ur á vörunum.
Sverrir hafði fengið þá
gáfu í vöggugjöf að vera ber-
dreyminn maður. Að vísu
var það svo að honum tókst
ekki alltaf að túlka þessa
drauma sína fyrr en atburð-
irnir gerðust Ijóslifandi fyrir
augum hans en samt hafði
það tekist af og til. Nú var
Sverrir sannfærðari en
nokkru sinni að hann hefði
fengið ábendingu um stór-
kostlegan ávinning. Rækist
hann á þessar tölur yrði stóri
vinningurinn hans. Víst var
úr vöndu að ráða því að
happdrættin voru svo ákaf-
lega mörg. Nú var það hans
að finna það rétta.
Sverrir blaðaði í gegnum
bunka af heimsendum happ-
drættismiðum en fann hvergi
tölurnar góðu. Ekki gátu það
verið stóru happdrættin því
þau voru á miðju ári og allt
of dýrt að kaupa miða þar.
Skafmiðar? Nei, engar töl-
ur þar.
Lottó? Nei, of margar töl-
ur.
Það skildi þó aldrei vera
þetta nýja happdrætti sem
dregið var um í sjónvarpinu?
Sverrir grúskaði í dag-
blaðabunka eftir auglýsingu
sem hann hafði séð nokkr-
um dögum áður. Þar voru
sölustaðir happdrættisins tí-
undaðir.
Loks bar leit hans árang-
ur. Flennistór heilsíðu-
auglýsing um fjölda sölu-
staða fékk hann nærri því til
að hætta við allt saman.
Þetta yrði nú hægara sagt
en gert. Gamla bíldruslan
hans var í ólagi og ekkert
betra á boðstólum en það
sem Sverrir hataði mest,
„strætisvagnar". Hann hringdi
á nokkra sölustaði í von um
að geta sparað sér ferðirnar.
En einhverra hluta vegna
var starfsfólk sölustaðanna
tregt til að veita honum þær
sjálfsögðu upplýsingar um
númeraraðirnar sem á boð-
stólum voru en spurðu hann
þess í stað að hvaða númeri
hann leitaði. Sverrir var nú
ekki á þeim buxunum að
gefa það upp. Það gæti orð-
ið til þess eins að einhver
búðarlokan festi sér kaup á
miðanum og breytti þar með
merkingu draumsins. Þetta
yrði aldeilis fyrirhöfn hjá hon-
um að hlaupa á milli sölu-
staðanna í borginni og leita
miðann uppi. Sverrir varð að
hafa hraðann á. Nú var víst
síðasti söludagurinn.
Strætisvagninn var alveg
troðinn af fólki á leið til vinnu
sinnar. Sverrir þrýsti sér
gegnum þvöguna, aftur í
vagninn miðjan og læsti
greip sinni um handfang.
Þungt loft var í vagninum og
vart súrefni að fá. Það var
alveg sama hvert hann sneri
sér f leit að glufu til að anda.
Alls staðar fyllti heitur og
misjafnlega lyktandi andar-
dráttur samferðafólksins vit
hans. Það setti að honum
flökurleika og innilokunar-
kennd. Hann átti ekki ann-
arra kosta völ en að snúa
höfði til lofts. Hugur hans
leitaði til framtíðar. Lymsku-
legt glott kom fram á varir
hans. Hann hafði í huganum
keypt sér glæsikerru fyrir
vinninginn sem hann var svo
viss um að fá. Hann þeysti
um stræti borgarinnar og
brosti til fólksins sem stóð og
benti á eðalvagninn bruna
hjá. Hann ók fram úr troðfull-
um strætisvagni og veifaði til
farþeganna sem þrýstu föl-
leitum andlitum að gluggun-
um og tóku á sig hinar af-
káralegustu myndir. Hann
skellihló og laut höfði.
Grá augu hans mættu
öðrum stingandi gráum sem
fylgdu hverri hreyfingu hans.
Sverrir hraðaði sér út úr
vagninum á næsta viðkomu-
stað.
Fyrsti snjór vetrarins var
tekinn að falla og myndaði
hálkugljáa á mestu umferð-
argötunum. Sverrir teygaði
að sér svalt og hreint morg-
unloftið. Honum var nú ekk-
ert að vanbúnaði að keyra
áfram fyrirætlanir sínar. Gal-
vaskur óð hann inn á fyrsta
sölustaðinn og kíkti á miða-
strimilinn í gegnsæum
standinum. Nei, ekki var
númerið hans þar. Hann
rakti hvern staðinn á fætur
öðrum en átján tuttugu og
einn virtist vera víðs fjarri á
öllum þeim miðum sem fyrir
augu hans bar.
Allan daginn hélt hann
áfram leit sinni, án þess að
fá sér vott eða þurrt. Það var
tekið að skyggja þegar hann
loks tók sér hvíld og tyllti sér
úrvinda og kaldur í einni
kaffistofunni sem á vegi
„Loks fékk ég ábendingu frá æðri máttarvöldum sem
bæta minn hag", sagði vinur vor er hann vaknaði upp með
númerið átján, tuttugu og einn á vörunum. Hann var sann-
færður um að þetta númer ætti eftir að breyta lífi hans og nú
upphófst dauðaleit að happdrættismiða með þessu tölum.
26 VIKAN 6. TBL. 1994