Vikan - 01.08.1994, Qupperneq 28

SMASAGA
GAMANSOM
SMASGA
EFTIR MIEL
TANBURN
Herra Cartwright bað
þá að koma aftur á
morgun, því hann
gæti ekki flutt í dag. En þeir
komu aftur stuttu síðar og
fleygðu táragasi inn í stofu.
Það var snemma um
morgun og herra
Cartwright bjóst við
því að mennirnir,
sem ætluðu að
flytja fyrir hann,
kæmu á hverri
stundu. En þegar
hann fór til dyra
eftir að dyrabjöll-
unni hafði verið
hringt, ruddust tveir
vopnaðir menn inn.
Hurðin skall óþyrmilega
á herra Cartwright en
svo skelltu mennirnir
henni aftur og læstu.
- Hvað gengur eiginlega á
hér? sagði herra Cartwright
byrstur.
Sá stærri sló herra Cart-
wright í kjálkann með byss-
unni og hann féll í gólfið. Þá
fann hann fyrir sársauka á
þremur stöðum: Mjöðminni,
þar sem hann hafði skollið í
gólfið, kjálkanum og svo öxl-
inni, þar sem hurðin hafði
komið í.
Er einhver annar
heima? spurði maðurinn, á
meðan félagi hans, minni og
margfalt snarari i snúning-
um, dró gluggatjöldin fyrir í
stofunni.
Herra Cartwright var rugl-
aður í höfðinu og reyndi að
standa upp. Byssubófinn lyfti
byssunni eins og hann ætl-
aði að slá aftur og herra
Cartwright settist aftur á
teppið.
- Ég var að spyrja þig
hvort fleiri væru heima?
sagði maðurinn aftur.
Herra Cartwright hristi höf-
uðið og laug. - Ég er einn
heima.
- Líttu í kringum þig, Clay,
sagði sá stóri. - Og statt þú
upp! skipaði hann herra
Cartwright. Svo tók hann í
handlegg Cartwrights og
sneri hann aftur fyrir bak.
- Áfram gakk! Sýndu mér
bakdyrnar, sagði hann um
leið og hann ýtti honum á
undan sér.
Herra Cartwright fann til
þegar byssumaðurinn ýtti
honum áfram. - Það er eng-
in þörf á þessu ofbeldi, mót-
mælti hann. - Ég er óvopn-
aður.
Hinn svaraði ekki. í eld-
húsinu spurði hann: - Eru
þetta einu dyrnar fyrir utan
útidyrnar?
Herra Cartwright kinkaði
kolli.
- En sá lás! Hvaða dverg-
ur sem er gæti brotist hér
inn!
Ef til vill, svaraði herra
Cartwridge kuldalega. - En
staðreyndin er nú sú, að
dvergarnir hér í kring eru
bæði fáir og harmlausir.
- Jæja? Reyndu ekki að
vera sniðugur! Byssumaður-
inn dró niður gluggatjöldin f
eldhúsinu og myrkvaði það.
- George! sjáðu hvað ég
fann hér í svefnherberginu!
hrópaði minni maðurinn
skyndilega og kom með
Angelu, konu Cartwrights, í
eftirdragi.
Brandarakallinn hér
sagðist vera einn, sagði
George, sá stærri. - Eru ein-
hverjir fleiri heima, brandara-
kall? spurði hann svo í hót-
unartón og miðaði byssunni
að enni Cartwrights.
Angela æpti upp yfir sig.
- Enginn! Hvað viljið þið
eiginlega? Hún barðist um
og reyndi að losa sig við
Clay.
- Er það rétt, brandara-
kall? spurði George. - Eruð
þið bara tvö hérna? Engir
krakkar? Það getur verið
betra fyrir þig að segja sann-
leikann í þetta skipti, því
annars færðu kúlu í hausinn.
Við erum sko ekki í neinum
bófahasar.
- Við erum hér ein.
- Við eigum - höfum
aldrei eignast börn, sagði
Angela og snökti.
- Láttu ekki svona, kerl-
ing. Hættu þessu væli! Hróp-
aði George. Hann fyllti
könnu með köldu vatni og
skvetti framan í Angelu.