Vikan - 20.03.1995, Síða 8

ÁTAKASAGA
„Stundum
segja
krakkar
við mig aö
ég sé
padda af
því ég sé
svo lítil",
segir Aö-
albjörg
sem hér
sést á einu
af eftirlæt-
is leik-
svæöum
sínum fjör-
unni nærri
heimili
hennar í
Hafnar-
firöi.
HÁSKÓLINN
BARNFJANDSAMLEG
STOFNUN
Aöalbjörg ber meö sér
mjög jákvætt hugarfar og
viröist ákveðin í því aö láta
fötlun sína ekki koma í veg
fyrir að hún getið notið lífs-
ins. Hún er þó mjög raunsæ
og sættir sig viö þaö sem
hún getur ekki breytt. Dæmi
um þaö er aö finna í svari
hennar við spurningunni um
þaö hvaö hana langi til að
veröa þegar hún veröi stór.
„Ég get náttúrlega ekki
gert hvaö sem er. En ef ég
verö þá eins og ég er núna
gæti ég hugsað mér eitthvert
létt starf í búö eöa á skrif-
stofu."
En áöur en aö því kemur
aö velja sér framtíðarstarf er
Aðalbjörg ákveöin í því aö
fara í framhaldsskóla og sfö-
an í háskóla.
„Aö læra þaö sama og
mamma," segir hún en eftir
aö Bogga lauk stúdentsprófi
frá öldungadeild Flensborg-
arskóla á síðasta ári dreif
hún sig í háskólanám í tákn-
fræöi síðastliðið haust. Ekk-
ert varö þó að sinni úr lang-
skólanámi.
„Háskólinn er barnfjand-
samleg stofnun,“ segir hún,
„þannig að ég varö að hætta
á miðjum vetri.“
En á þeim stutta tíma sem
hún þó gat stundað námið
lærðu þær mæögur töluvert í
táknmáli heyrnarlausra. Því
til sönnunar stafar Aöalbjörg
hiklaust nafniö sitt meö tákn-
um. Og hún segist alveg
geta hugsað sér aö verða
túlkur fyrir heyrnarlausa.
Um lundarfar Aðalbjargar
segir Bogga:
„Sennilega hefur jákvætt
skaplyndi hennar gert hana
aö því sem hún er. Hún hef-
ur mjög góða og heilbrigða
sjálfsmynd og getur gert
velflest þaö sem stúlkur á
hennar aldri taka sér fyrir
hendur frá degi til dags. Hún
syngur í kór, á pennavini á
Ólafsfiröi og í Svíþjóð, fer í
teygjutvist og snúsnú og á
skauta."
GAT ALVEG SKAUTAD
Skauta?! Hvernig gekk
þaö?
„Ágætlega," svarar Aðal-
björg, „ég fór meö bekknum
mínum og krakkarnir héldu
fyrst í mig og ýttu en slepptu
mér síðan. Þaö vissi ég ekki
og hélt alltaf aö þau héldu
mér svo ég datt ekki strax.
Þá komst ég aö því aö ég
gæti þetta alveg en datt
samt nokkrum sinnum. Aðal-
lega vegna þess að hækj-
urnar runnu undan mér á
svellinu."
Og Aöalbjörg hefur veriö
aö leika sér ásamt öörum
krökkum alveg í flæöarmál-
inu og hlaupa undan sjón-
um.
„Sum blotna oft í fæturna,"
segir Bogga, „en það kemur
aldrei fyrir Aðalbjörgu," bætir
hún við og lítur á dóttur sína
sem bregður skjótt við og
stekkur fram í forstofu, engu
hægar en hún heföi tvo jafn-
fljóta. Hún kemur til baka
meö hækjurnar sínar og
sýnir okkur hvernig hún get-
ur staðið á þeim án þess aö
tylla niður fæti.
„Einu sinni sagði strákur
viö mig, eftir aö hafa blotnað
upp í klof, að hann vildi að
hann væri eins og ég,“ segir
Aðalbjörg og þaö er ekki
laust viö að í málrómi henn-
ar ómi stolt og ánægja meö
það sem hún þó hefur.
HÆKJURNAR Á
BÖGGLABERANUM
En hún getur ekki allt og
er meðvituð um þaö. Bogga
segir til dæmis hafa liöiö
tímabil þar sem Aðalbjörgu
þótti harla leitt aö geta ekki
verið í handbolta, dansi og
fimleikum.
„Sumir vina minna voru í
þessu öllu,“ segir Aöalbjörg,
„en ég gat þaö ekki þó aö
mig langaði til.“
Fannst þér þaö sárt?
„Nei, en mér fannst leiðin-
legt aö geta þetta ekki. Ég
geri bara þaö sem ég get.
Og ég get margt sem aðrir
krakkar gera ekki. Eins og til
dæmis aö spila boccia. Þaö
læri ég en þau ekki. Þaö
kemur í staðinn," svarar Aö-
albjörg staðföst.
Bogga segist alls ekki
draga úr dóttur sinni þegar
hana langi til að fara meö
vinum sínum eitthvert, eins
og til dæmis á skauta eða
niður í fjöru. Aðalbjörg verði
sjálf aö meta hvað hún geti.
Þó geti verið erfitt aö feta
hinn gullna meðalveg í upp-
eldinu sem vissulega sé á
margan hátt sérstakt og
annmörkum háð. Hér hefur
komið fram aö veturnir geti
verið erfiðir en á móti kemur
sú ákvöröun Boggu aö tak-
marka ekki útivistartíma Að-
alabjargar á sumrin. Þá fái
hún aö leika sér úti við svo
lengi sem hún vilji.
Aöalbjörg brosir kankvís-
lega þegar hjóliö hennar
berst í tal. Hjóliö með bögla-
beranum og lóöinu á öðru
fótstiginu. Það er sumarfar-
artækið hennar.
Vegna þess að hún getur
ekki notaö báöa fætur til aö
hjóla þá var sett lóð á annað
fótstigið og síðan stígur Aö-
albjörg hjólið áfram meö
heilbrigöa fætinum. Á
bögglaberanum geymir hún
hækjurnar sínar. Og svona
fer hún niður í bæ. Hún fer
líka á hjólinu á æfingar hjá
Firði, íþróttafélagi fatlaðra í
Hafnarfirði, og allra annarra
ferða sinna þegar ekki liggur
snjór og krap yfir öllu.
MIKIL MAMMA í SÉR
Á íþróttaæfingum, sem
Aðalbjörg sækir alltaf meö
fulltingi Hilmars Arnar bróöur
síns, hefur hún mest gaman
af frjálsum íþróttum, svo
sem stökkum og hlaupum.
Stundum fer hún í sund og
stundum í boccia auk þess
sem hún hefur fariö með
pabba sínum í keilu. Hún á
meira að segja verðlauna-
pening frá keilumóti þar sem
hún sigraði. Og hún tekur oft
að sér aö leiða nýja félaga í
Firöi gegnum fyrstu æfing-