Vikan - 20.03.1995, Síða 64

FERÐALOG
vært fyrir gífurlegum hávaða
frá miklu brúðkaupi sem
stóð á þaksvölum húss á
móti hótelinu. Útvarpað var
ærandi söng í hátalarakerfi
um allt nágrennið fram yfir
miðnætti.
Brúðkaupin í Túnis eru
miklar og hátíðlegar athafnir
með flóknum siðum þótt ekki
séu þau með trúarlegu ívafi.
Þessi árstími, júlí og ágúst,
er sérstaklega vinsæll til að
halda brúðkaup. Þá er ekið í
bílalest um götur borga og
bæja með miklum flautug-
angi og látum og væntanleg-
ur brúðgumi heldur einskon-
Hennalitum, eftir kúnstarinn-
ar reglum. Ekki þótti mér það
fögur sjón, það var engu lík-
ara en kvenfólkið væri með
óhreinar hendur, Þórdís
Ágústsdóttir, fararstjóri Sam-
vinnuferða-Landsýnar og
Ijósmyndari okkar, slapp ekki
frekar en aðrar kvinnur við
þessar trakteringar þegar
henni var boðið f brúðkaup
og var rækilega „handmál-
uð“. Konurnar í Túnis nota
líka margar hverjar Henna-
litina, sem eru brúnir og gulir
jarðarlitir unnir úr sérstakri
jurt, á fætur sér og mála
hringinn í kringum ilina upp á
Hér hefur ekkert breyst í 2000 ár. Eyóimerkurbúi meö úlf-
alda sinn.
ar sýningu á góssi sínu og
öllu sem hann færir í búið.
Þar getur að líta mörg fögur
persnesk teppi, ef viðkom-
andi er sæmilega efnum bú-
inn, og einnig allskonar
skart, húsbúnað og hús-
gögn. Síðan eru skrúðgöng-
ur með miklum söng og
hljóðfærasiætti, íburðarmikl-
ar veislur með gífurlegum
hávaða og söng, sem út-
varpað er um hátalara um
allt nágrennið, og allar kon-
ur, sem koma til brúðkaups,
eru málaðar á höndum með
64
Þaó tíökast
ekki meöal
rétttrúaöra
kvenna í
Túnis aö
fækka föt-
um þótt þær
kæli sig í
sjónum.
Þessi er sió-
samlega
klædd á
ströndinni.
fótlegg, líkt og þær séu í
inniskóm. Þetta endist í
nokkra mánuði og er þá end-
urnýjað.
Skartklæði og skartgripir
gegna líka stóru hlutverki í
brúðkaupstilstandinu, eink-
um hjá brúðinni. Þær eru oft
listilega skreyttar, með „hönd
Fatímu“ og aðra þjóðlega
skartgripi úr gulli og silfri og
íklæddar listilega ísaumuð-
um og bróderuðum búning-
um.
KAPPKLÆDDARÍ
SJÓNUM
Sérkenniiegt var að sjá
konurnar í Sousse, ungar
sem gamlar, einkum þó
þær eldri, sem fækka ekki
fötum þótt þær fari í sjóinn.
Þær eru að busla í flæðar-
málinu, jafnvel klukkutím-
um saman, með skýluklút-
ana vandlega reyrða um
háls og höfðuð þannig að
rétt glittir í nefbroddinn.
Semsé feikivel og siðsam-
lega klæddar en krakkarnir
hálfnaktir að ærslast allt í
kringum þær. [slamskar
konur fækka ekki fötum -
trúin leyfir ekki slíka léttúð
- þó að þær fari til sjóbaða.
Svo þurrka þær bara fötin á
sjálfum sér í sólskininu.
Það eru vissulega skarpar
andstæður að sjá þessar
konur í flæðarmálinu í
margföldum pilsum, sjölum
og skýluklútum, innan um
hálfnakta evrópska túrista
- sem kunna ekki að
skammast sín fyrir nektina
- konur með brjóstin ber og
karla með bjórvambirnar út
í loftið.
RIGOLETTO Í EL DJEM
í El Djem er stórkostlegt
rómverskt hringleikahús frá
3. öld e. Kr. sem tók 30 þús-
und manns í sæti og er afar
vel varðveitt. Þangað ókum
við eitt kvöldið frá Sousse til
að hlusta og horfa á óperuna
Rigoletto eftir Verdi sem ít-
alski „Franca Valeri" óperu-
flokkurinn og Nýja Ama-
deusar sinfóníuhljómsveitin,
undir stjórn Maurizio Rinaldi,
fluttu. Fjölmenni kom til að
hlýða á óperuna þetta fagra
kvöld, enda var bara þessi
eina sýning. Við komum að
vísu of seint á staöinn,
vegna þess að bílstjórinn fór
krókaleiðir í stað þess að
aka þjóðveginn. En það er
mikil upplifun að koma þarna
og sjá staðinn, allan upplýst-
an með kyndlum, og njóta
óperunnar undir beru lofti við
þessar stórkostlegu aðstæð-
ur. Síðan blandaðist þetta
allt, þegar leið á kvöldið,
brúðkaupsmúsíkinni úr ná-
grenninu og segja má að þar
hafi orðið árekstur tveggja
menningarheima og kannski
einskonar keppni þeirra á
milli þegar músíkin, trum-
buslátturinn og skrúðgöng-
urnar úr brúðkaupinu, sem
stóð yfir í þorpinu El Djem
þetta kvöld, fór að blandast
saman við óperusönginn.
MORÐTILRAUN I BAÐI
Ekki má gleyma tyrknesku
böðunum, þessum stór-
merkilegu, árþúsunda gömlu
menningarfyrirbærum sem
eru nú kannski orðin dálítið
útvötnuð á 4ra stjörnu hótel-
um eins og Chems Hana.
Þangað fór ég eitt kvöldið í
tyrkneskt bað og varð úr
merkileg lífsreynsla. Þar tók
á móti mér lítill naggur, held-
ur ófrýnilegur. Hann hafði
vafið efnislitlu handklæði um
sig miðjan en var kviknakinn
að öðru leyti. Eftir gufubaðið
tók sá stutti heldur betur til
óspilltra málanna við aö
strekkja mig, toga og teygja,
svo við lá að hann bryti hvert
einasta bein í skrokknum á
mér. Þessi ósköp hafði hót-
elafgreiðslan kallað „nudd“,
en „nuddarinn11 sagði það af
og frá að nudd fengist á
þessum stað. Hinsvegar
væri þetta kínversk hnykk-
ingaraðferð, sagði hann, og
virtist alldrjúgur með kunn-
áttu sína í þeirri list. Lá ég
fyrst á bakinu og horfði með
takmarkaðri aðdáun á kyn-
færi baðmeistarans sveiflast
yfir mér í nokkurra sentí-
metra fjarlægð er hann stóð
gleiður og hálfboginn yfir
mér og hnykkti útlimum mín-
um til þjösnalega, beygöi þá
og teygði og gerði svo virð-
ingarverða tilraun til að háls-
brjóta mig á snöggan en
kvalafullan hátt. Verkið full-
komnaði þessi pyntinga-
meistari svo með því að
trampa ofan á mér, fór í
spássitúra á baki mér eins
og ekkert væri sjálfsagðara
og spyrnti vel við fótum.
Þóttist ég sleppa allvel að
komast heilu og höldnu,
með alla limi óbrotna, úr
klónum á þessum voðalega
manni. En ekki voru allar
hremmingar úti enn. í lokin
tók þetta kvikindi upp úr gólf-
inu gráan og sjúskaðan
þvottapoka með göddum,
Kona í húsasundi. Göturnar
í gömlu miöbæjunum í Túnis
eru oft mjög þröngar.
heldur svona grófgert og
skuggalegt verkfæri á að
líta, rauð þar á Lux-sápu af
miklum móð og skrúbbaði
mig svo hátt og lágt um allan
skrokkinn, upp úr og niður