Vikan - 17.12.1998, Page 22

„Nú er bráðum liðið eitt ár frá því
heimili mitt brann. Það geröist viku
áður en jólin gengu í garð. Það er nú
einu sinni svo að í þjóðfélaginu okkar
gengur allt út á að hafa allt sem flottast
og dýrast og ekki einu sinni jólin fara
varhluta af því. Áður tók ég þátt í dans-
inum í kringum jólagullkálfinn eins og
allir hinir. En það verður öðruvísi nú í
ár."
g hef alla tíð verið mikið
jólabarn og það hefur ekk-
• * ■ Je.rt breyst með árunum. Ég
veít uð margar konur af yngri kynslóð-
inni leggja ekki eins mikið upp úr
bakstri og hreingerningum fyrir jól og
gert var „í gamla daga". En þannig er
það ekki með mig. Eg er ein af þeim
sem finnst að allt eigi að vera fullkomið
á jólunum. Borðin eiga að svigna undan
smákökunum og lagkökunum, heimatil-
búið konfekt á að fylla skálarnar á borð-
unum og heimilið á að vera skreytt ljós-
um. Ég skal fúslega viðurkenna að fyrir
jólin í fyrra var ég í kapphlaupi við tím-
ann til þess að vera búin að öllu í tæka
tíð. Síðustu dagana fyrir jól var ég búin
að ráða mig í vinnu í verslun og það
þýddi að ég þurfti að vera búin að öllu
fyrir þann tíma. Það var þriðjudagur og
nákvæmlega ein vika til jóla. Eg var
ánægð með mig, ég hafði náð takmark-
inu. Ég var búin að kaupa allar jólagjaf-
ir, jólakjólarnir á dætur mínar hengu til-
búnir inni í skáp, ég var búin að baka,
jólaljósin skinu úr hverjum glugga, allt
var tilbúið. Og þó. Allt í einu mundi ég
eftir því að ég átti eftir að búa til jóla-
konfektið. Hvernig í ósköpunum gat ég
hafa gleymt því? Eg ákvað að ráða bót á
gleymsku minni og hnoðaði mar-
sípankúlur í einum hvelli meðan yngri
dóttir mín lék sér á eldhúsgólfinu hjá
mér. Ég hnoðaði kúlurnar og virti fyrir
mér eldhúsið mitt sem var jólalegt og
fallegt. Ég var búin að hafa mikið fyrir
því að gera það jólalegt og nágrannarnir
höfðu á orði hversu gaman það væri að
horfa inn um fallega skreyttan eldhús-
gluggann. Maðurinn minn kom í gættina
og sagðist ætla að sækja eldri dóttur
okkar í leikskólann. I þann mund mundi
ég eftir því að ég átti eftir að kaupa eitt-
hvað í skóinn handa dætrum okkar. Ég