Vikan - 17.12.1998, Qupperneq 25

Handverk hefur átt
vaxandi fylgi að
fagna hjá þjóðinni
undanfarin ár,
ekki síst þeim hluta hennar
sem býr á landsbyggðinni.
Sumir hafa af þessu drjúgar
tekjur en aðrir láta sér nægja
ánægjuna af því að glíma við
efniviðinn og skapa úr honum
eitthvað sem gleður augað og
andann.
Og víst er um það, eins og allt
það sem gleður og lyftir and-
anum, þá eykur handverkið
möguleika á langlífi. Um það
vitna þrír unglingar í Eyja-
Lenti ung í saumaskap
Sigurgeir bróðir hans stund-
aði búskap alla sína starfsævi
en þegar hann hætti því fór
hann á námskeið í útskurði
sem haldið var á vegum kven-
félagsins. „Eg hef mest verið
að skera út klukkur, ætli þær
séu ekki orðnar um tuttugu
talsins. Svo hef ég líka skorið
út ýmsa smáhluti, statíf fyrir
eldhúsrúllur, myndaramma,
prjónastokka, aska og þess
háttar. Það er gott að eiga
þetta og nota til gjafa fyrir
fjölskylduna, miklu skemmti-
legra að gefa eitthvað sem
Handverkið lengir lífið
Það fer ekkert á milli mála þegar unglingarnir á Öngulsstöðum III í
Eyjafirði eru sóttir heim
Handverksfólkið á Öngulsstöðum III; Sigurgeir, Guðný og Þórhallur
fjarðarsveit sem eru komnir
um áttrætt og löngu hættir að
fást við búskap en eru alltaf
eitthvað að dunda. Heimili
þeirra á Öngulsstöðum III ber
þess vitni, því þar er allt fullt af
fögrum smíðagripum, útskorn-
um munum, útsaum og ofnum
myndum og áklæðum.
Það liggur misvel fyrir fólki
að iðka handverk en það hefur
aldrei vafist fyrir þeim elsta í
hópnum, Þórhalli Halldórssyni
sem var það sem kallaðist
sveitasmiður, ófaglærður en
lagtækur smiður í sveitinni.
Handbragð hans má greina í
öðru hvoru húsi í Eyjafjarðar-
sveit og hann átti það jafnvel
til að leggja rafmagn eða mið-
stöðvar í hús ef þar til gerðir
iðnaðarmenn voru vant við
látnir. En frá þessu mátti ég
víst ekki segja!
Eftir að Þórhallur hætti störf-
um við húsasmíðar og búskap.
hefur hann fengist við að
smíða og þó aðallega að gera
við húsgögn. Hann segir að
það sé raunar miklu meira
verk að gera upp gömul hús-
gögn en smíða ný. Stundum
eru þau svo illa farin eins og
kistan sem honum var send frá
Vopnafirði. „Hún kom til mín í
poka. Það voru engar tvær
spýtur fastar saman, en það
vantaði enga svo mér tókst að
koma henni saman," sagði
Þórhallur.
maður hefur búið til sjálfur,"
segir hann. Sigurgeir segist
einkum fást við útskurðinn
yfir veturinn en uppáhaldsvið-
urinn er mahóní.
Guðný Magnúsdóttir kona
Sigurgeirs segist hafa minnst
til að sýna af þeim þremur.
„Eg lenti nefnilega snemma í
saumaskap og fatasaum því
fylgir sá galli að fötin hverfa
frá manni. Ég hef saumað á
mig frá tólf ára aldri og finnst
ég alltaf vera að stelast ef ég
kaupi mér tilbúna flík," segir
hún og bætir því við að hún fá-
ist líka við að mála á postulín.
Eins og áður sagði ber íbúð-
in þessari iðju þeirra þre-
menninganna fagurt vitni. Þau
búa líka svo vel að hafa góða
aðstöðu til að stunda hand-
verkið. Þórhallur hefur bæki-
stöð á verkstæðinu á bænum
þar sem hann unir sér vel þótt
stundum geti verið kalt þar.
Þar smíðar hann allt mögu-
legt, ekki bara húsgögn því
þegar bróðursonur hans, Jó-
hannes Geir Sigurgeirsson,
breytti fjósinu á bænum í gisti-
heimili fyrir ferðamenn, smíð-
aði Þórhallur stiga og alla
glugga í húsið, fjórtán talsins.
Og í þessu „ferðamanna-
fjósi" sem svo má kalla hefur
Guðný líka innhlaup fyrir
handverkið. Sonardóttir henn-
ar er myndlistarkona og hefur
komið sér upp verkstæði þar
sem Guðný er með vefstól.
Þau segja það nokkuð mis-
jafnt hversu duglegt eldra fólk
Siqurgeir, Guðný og Þórhallur
við stafla af gömlum Vikum.
Vikan var notuð til lestrar-
kennslu á heimilinu hér áður
fyrr.
í sveitinni sé að stunda hand-
verkið. Félag aldraðra starfar
með nokkrum blóma í sveit-
inni og telur um 70 manns.
„Þar er mikið starf í gangi,
farið í gönguferðir og lengri
ferðir á sumrin en á veturna
eru stundaðar hannyrðir og
annað sem tengist félagslífinu.
Það er erfitt að fá karlana í
hannyrðirnar, þeir vilja alltaf
vera að spila. Stundum eru
þeir svo æstir í spilamennsk-
unni að þeir gefa sér varla
tíma til að drekka með okkur
kaffi," segir Guðný og brosir
út í annað.
Vikan notuðtil lestnankennslu
En af því að blaðamaður var
frá Vikunni barst talið að því
fornfræga blaði sem hefur skip-
að sérstakan sess á Öngulsstöð-
um. Guðný segist hafa byrjað
að kaupa blaðið þegar það fór
að koma út fyrir sextíu árum og
haldið þeim sið lengst a£
„Ég held að flest blöðin séu til
einhvers staðar í geymslu nema
þau sem voru bókstaflega lesin
upp til agna. Það var þegar
börnin voru ung, Vikan var í
miklu uppáhaldi hjá þeim,"
segir Guðný. Og Þórhallur bæt-
ir því við að hann hafi kennt
börnunum á bænum að lesa
með aðstoð Vikunnar.
Texti: Þröstur Haraldsson
Myndir: Gunnar Sverrisson
25