Vikan - 17.05.1999, Qupperneq 2

Texti: Halla Bára Gestsdóttir
Mynd: Gunnar Sverrisson
Hættu að reykja með hjálp vinnufélaga sinna.
Reyklausar vegna
ömmubarnanna
Margrét Jóhanns-
dóttir og Bóthildur
Halldórsdóttir höfðu
reykt 168 ár saman-
lagt. Margrét í 28 ár
og Bóthildur í 40 ár.
Þegar reykingafólki
var úthýst á vinnu-
stað þeirra, Sjúkra-
húsinu á Blönduósi,
og barnabörnin far-
in að skríða um og
segja að amma
reykti þótti þeim
tími til kominn að
hætta. Þær fengu
fjárhagsstuðning frá
vinnustaðnum til að
fara í nálastungu-
meðferð og boð um
eftirmeðferð frá
vinnufélögunum.
Reyklausar og ánægðar. Mar-
grét Jóhannsdóttir, til vinstri,
og Bóthildur Halldórsdóttir til
hægri við reykhornið á sjúkra-
húsinu sem þær sóttu mikið
áður til að fá sér að reykja en í
dag til að hitta vinnufélagana.
Þær segja nei takk við síga-
rettuin.
Við vorum mjög óhressar
þegar iög voru sett um
það að ekki mætti reykja
inni á heiibrigðisstofnunum," seg-
ir Bóthildur um aðdragandann að
reykleysinu. „Við máttum ein-
göngu reykja úti í skoti og gerð-
um það. Ég hafði ekkert velt því
fyrir mér að hætta og langaði ekki
til þess þegar Magga nefndi að
hún ætlaði að hætta og spurði
hvort ég vildi ekki gera það líka.
Auðvitað hafði ég ekki efni á að
reykja svona og gat gert margt
annað við peningana en eyða
þeim í sígarettur.“
Margrét segist aftur á móti
hafa velt því lengi fyrir sér að
leggja síðasta pakkann á hilluna
en þær hafa þó sameiginlega
ástæðu fyrir því að hafa slegið til.
Barnabörnin. „Mér fannst ekki
hægt að vera reykjandi uti i
glugga með barnabörnin í kring-
um mig,“ segir Margrét. „Það
passaði bara alls ekki og ég vildi
hætta. Það var ekki um að ræða
neina viðvörun frá lækni.“
Bóthildur talar um að barna-
börnin hennar hafi verið þau einu
sem töluðu um reykingarnar við
sig og vissu að þær voru hættu-
legar. „Þá fannst mér þetta ekki
sniðugt lengur.“
Þarfnast engra
hjálpartækja
Þær tóku því ákvörðun um að
hætta og voru duglegar að aug-
lýsa það til að erfiðara væri að
snúa til baka. Þar sem Margrét
var búin að velta fyrir sér
nokkrum leiðum til að hætta, og
hafði heyrt frá kunningjakonu
sinni af nálastungumeðferð, var
hún spennt fyrir henni. Sú kona
hafði reykt fyrir um 25 - 30 þús-
und krónur á mánuði og ekki
fundið fyrir veruiegri löngun frá
því hún hætti. Margrét segir að
þær hafi fundið fyrir miklum
stuðningi við sig og ákvörðun
sína: „Ég talaði við framkvæmda-
stjóra sjúkrahússins og nefndi við
hann að við fengjum styrk frá
vinnustaðnum til að borga nála-
stungumeðferð. Hann var mjög
hlynntur því, sem og vinnufélagar
okkar, sem buðu okkur eftirmeð-
ferð.“
Eftirmeðferðin fólst í fundum
nokkrum dögum eftir nálastung-
una þar sem rætt var um líkam-
legt og andlegt ástand án reyk-
inga. Margrét lýsirfundunum sem
eins konar AA-fundum og að þær
hafi verið spurðar að því hvort
þær þörfnuðust einhverra hjálpar-
tækja sem þær hafi neitað hingað
til. „Við förum meira að segja út í
smók með vinnufélögunum og
langar ekkert í sígarettu.1'
Stungnar í eyrun
Bóthildur viðurkennir að hún
hafi kviðið mjög mikið fyrir kvöld-
inu áður en nálastungan átti að
fara fram. „En ég hristi það af
mér og hugsaði að ég væri nú
ekki að fara í stóra og hættulega
aðgerð." Margrét kveið hins veg-
ar ekkert fyrir og segir að þær
hafi haft tvær vikur til að hugsa
sig um áður en „stóri“ dagurinn
kom.
Nálastungumeðferðin tók ekki
nema hálftíma. Margrét og Bót-
hildur voru stungnar með þremur
nálum í hvort eyra og kúlur
plástraðar við eyrun á þeim sem
þær voru með í viku. Þær segja
að fyrstu reyklausu dagarnir hafi
hreint ekki verið slæmir en helst
hafi þær vantað eitthvað í hend-
urnar. „Við erum kátar yfir þessu
öllu saman og höfum ekkert þurft
að leita til hjúkrunarfólksins eftir
þennan skipulagða fund sem við
fórum á,“ segir Margrét. Bóthildur
samsinnir og bætir við að sér
finnist tíminn lengur að líða á
kvöldin þegar hún sé komin heim
úr vinnunni. „Eitt kvöldið fór ég
upp í rúm kl. hálf tíu í þeirri trú að
hún væri hálf ellefu. Þegar ég átt-
aði mig á því hvað klukkan raun-
verulega var skammaðist ég mín
og fór aftur á fætur."
Vinkonurnar Margrét og Bót-
hildur hafa aðlagast reykleysinu
vel og þær sakna ekki rettunnar.
Margrét hefur ekki fundið fyrir
sterkri löngun í sígarettur þessar
vikur en segir að augnablikslöng-
unin komi stundum upp en hverfi
jafnóðum. „Mínar bestu stundir
voru á morgnanna milli sex og
hálf átta. Þá sat ég sljó í reykn-
um, drakk kaffi og reykti eins og
ég væri í spilavíti." Reynsla Bót-
hildar er aftur á móti sú, að sígar-
ettustubbar freista hennar svolítið
í öskubökkum en hún lætur þá að
sjálfsögðu alveg vera.
Margrét og Bóthildur eru á því
að aðferðin sem þær ákváðu að
nýta sér tii að hætta að reykja
hafi virkað. Með nálastungunni,
góðum stuðningi vinnufélaga, yf-
irmanna og fjölskyldu hafi allt
gengið vel, enn sem komið er, og
þær ætla sér ekki að guggna
heldur halda ótrauðar áfram fyrir
sjálfar sig og barnabörnin.

2 Vikan