Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 31

að vera hugsanlega ekki örugg
gagnvart misþyrmingum á
sjálfri lögreglustöðinni og
meira að segja lokuð inni í
klefa. Mér leið eins og ég væri
dýr sem veiðimaður væri bú-
inn að króa af úti í horni og
biði eftir að stökkva á bráð
sína. Við vorum í kallfæri og
stöppuðum stálinu í hver aðra
á milli þess sem við sugum
upp í nefið með ekkasogum.
Við tókum svo upp á því að
syngja dægurlög og vinsæl ís-
lensk barnalög líka. Okkur
var huggun í söngnum og í því
að heyra í hver annarri í
myrkrinu.
Tíminn leið svo hægt þessa
skelfilegu nótt en hún tók
enda og um morguninn vor-
um við leiddar társtokknar og
ósofnar fyrir dómara í stórum
sal rétt eins og ótíndir glæpa-
menn. Það var fullt af alls
kyns lýð þarna sem eins og við
höfðu gist fangaklefa um nótt-
ina fyrir ýmis afbrot og biðu
örlaga sinna. Dómarinn var
svo yfirmáta virðulegur og
þegar röðin kom að okkur
gátum við ekki stillt okkur um
að flissa. Það var eins og við
upplifðum einhvers konar
spennufall; það var kominn
bjartur dagur, við vorum laus-
ar úr fangelsinu og dómarinn
var svo fyndinn í alvarleik sín-
um. En dómarinn reiddist
þessu mjög, stóð að háifu leyti
upp úr sæti sínu og sagði eng-
an hafa vogað sér áður að
hlæja að sér í sínum réttarsal.
Hann væri búinn að skoða
umsögn lögreglunnar um okk-
ur frá því kvöldið áður og það
væri greinilegt að við virtum
engar reglur og hefðum lögin
að háði og spotti. Það gengi
sko ekki hér í Bandaríkjunum.
Hann lét okkur fá þriggja
mánaða skilorðsbundinn dóm
og skyldum við greiða eitt
þúsund dollara hver í trygg-
ingargjald eða sitja inni ella
um óákveðinn tíma. Hamar-
inn í borðið. Það leið næstum
yfir okkur. Ætluðu þessar
hrakfarir okkar engan enda að
taka? Við áttum samtals um
þrjátíu dollara og nú voru góð
ráð mjög dýr!
En eins og sönnum glæpa-
mönnum sæmir þá áttum við
allar rétt á einu símtali hver
og við vissum að það gæti
skipt sköpum fyrir okkur
hvert við hringdum. Hver
gæti komið okkur til bjargar
og leyst okkur úr prísundinni?
Skynsamlegast töldum við að
hringja í fjölskyldu einnar
okkar en heimilisfaðirinn þar
átti bróður sem var lögfræð-
ingur. Vinkona mín var miður
sín þegar hún hringdi inn á
heimilið og sagði hvernig af-
mælið hennar hefði endað; við
værum í fangelsi og þyrftum
að greiða hátt tryggingargjald.
Til allrar hamingju reyndist
þetta fólk okkur ákaflega vel
og kom samstundis niður á
stöð og leysti okkur út. En
þeim var samt sem áður mjög
brugðið og þau ræddu ítar-
lega við okkur um kvöldið um
hættur stórborgarinnar og
hversu alvarlegar afleiðingar
svona kæruleysi gæti haft í för
með sér. Við vorum talsvert
lengi að jafna okkur á þessari
lífsreynslu og mig dreymdi
þetta í marga mánuði á eftir,
meira að segja eftir að við
komum heim til íslands. Við
komumst að því á grimmileg-
an hátt hvaða afleiðingar það
getur haft í för með sér að
taka ekki lögreglumenn í
Bandaríkjunum alvarlega.
lesandi segir
Hrund
Hauksdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
meö okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þínu? Þér er velkomiö aö
skrifa eöa hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Hcimilisfangiö cr: Vikan
- „Lífsreynslusaga“, Scljavcgur 2,
101 Rcykjavík,
Ncffang: vikan@frodi.is
Vikan 31