Vikan - 24.05.1999, Side 51

st af slysföru
A: Nú hafa ýmsir fundið að því að
Gísli Rúnar skuli fara í hlutverk guð-
föðurins og herma eftir Marlon
Brando. Jafnvel þótt hann geri það
alvegt frábærlega vel þá sé það ekki
við hæfi og jafnvel beinlínis stílrof í
sýningunni. Hvað segir þú um þessa
gagnrýni?
S: Ég er algjörlega ósammála þessu.
Ærslafarsi eins og þessi eftir Dario
Fo býður einmitt upp á það að nota
t.d. þekkt stef úr kvikmyndum og
skírskota þar með til veruleika sem
allir þekkja. Það er nefnilega liður í
galdrinum, sem felst í því að ná til
allrar alþýðu manna. Þetta er ádeilu-
verk sem fjöldinn á að geta skilið og
hlegið að. Þess vegna eru svona ein-
faldar brellur bara til bóta. Auðvitað
skiptir líka máli. hvernig svona
brögð eru útfærð og Gísli Rúnar er
einfaldlega óborganlegur sem guð-
faðirinn. Sömuleiðis má nefna að
Ari Matthíasson og Björn Ingi eru
báðir sannfærandi sem heimskir,
ítalskir "plebbar".
A: Nú hefur það komið fram að þetta
hafi verið mikil hópvinna. Kannski
er það vænlegasta aðferðin, þegar
svona ærslafarsi er annars vegar. Þar
skiptir kannski ennþá meira máli en
ella, að leikararnir fái sjálfir að setja
sitt persónulega mót á hlutverkin
sem þeir leika.
S: Já, hópvinnan hefur skilað sér vel í
þessari sýningu. Bæði hraðinn og
hrynjandin ganga mjög vel upp.
Sviðsmyndin undirstrikar nálægð
valdsins með því að vera hlutfalls-
lega mjög stór í sniðum og gera þar
með manneskjurnar litlar. Þetta er
reyndar alþekkt bragð, ekki síst í
kvikmyndum. Auk þess finnst mér
notkunin á ljósgeislum ("spotlights")
mjög skemmtileg, sérstaklega í söng-
atriðum. Og tónlistin er ágætis
"kokkteill".
A: Sem sagt: Enn ein vel heppnuð sýn-
ing. Stundum hef ég á tilfinningunni,
að allar sýningar sem við höfum séð í
vetur séu góðar. Heldur þú að það
stafi af því, að við séum svona ótrú-
lega jákvæð og gagnrýnislaus, eða er
íslensk leiklist bara (orðin) svona
góð?
S: Ég held að þetta sé spurning um
tvennt: Annars vegar hvernig gagn-
rýni er sett fram og hins vegar er
það, að mínu mat, staðreynd, að
leikhúsi á Islandi er að vaxa ásmeg-
in. Aukið framboð og meiri sam-
keppni virðist hafa leitt til meiri
vandvirkni, ekki síst í verkefnavali.
Síðan held ég að leiklistarhefðin,
sem er rnjög ung á Islandi, sé nú
hægt og bítandi að komast af gelgj-
unni yfir á fullorðinsár. Þessi þroski
skilar sér m.a. í því að sýningarnar
eru nú jafnbetri en áður.
A: Svo má kannski bæta því við að
gelgjan er auðvitað rétt að byrja sinn
þroskaferil þegar hún kemst á full-
orðinsárin, auk þess sem ýmislegt
getur orðið til þess að hefta þrosk-
ann. En við skulum nú vona það
besta...
Vikan 51