Vikan - 13.07.1999, Síða 15

um, á póstkortum, dagatöl-
um og óteljandi hlutum öðr-
um. Þegar maður nálgast
hann er eins og annar heim-
ur taki völdin, symfónía
náttúrunnar þenur strengi
sína og máttugt afl vatnsins
umlykur mann eins og verk
eftir Jón Leifs. Þessi eilífi
straumur hefur upp raust
sfna og kveður rímur um
gull það sem Þrasi, fyrstur
landnámsmanna að Skóg-
um, mun hafa falið fossinum
til varðveislu í kistu einni
mikilli. Það glampar á eitt-
hvað í vatninu og sagan
vaknar:
Þrasakista auðug er
urtdirfossi Skóga.
Hver sem þangað fyrstur fer
finnur auðlegð nóga.
Mið
Það er ekki nema skottúr
að skella sér úr bænum að
Skógum en löng upplifun að
kíkja eftir kistu Þrasa,
drekka í sig fossinn og
hverfa inn í fortíðina hjá
Þórði Tómassyni og minjum
sem hann varðveitir í nátt-
úrulegu umhverfi liðinnar
tíðar í Skógum. Hjarta for-
feðranna slær þar enn föst-
um takti, og inni maður
Þórð einhvers þess sem var,
þá er hann ótæmandi sjóður
um líf íslendingsins þegar
listin fólst í að lifa með nátt-
úrunni, kunna að gefa,
kunna að taka og róa um
tímann hægum tökum. Þeg-
ar litið er til byggingarstíls-
ins í Skógum og á munina
sem þar eru undrast maður
hagleik og innsæi sveita-
manna á snjallar lausnir og
úrvinnslu á annars ósjálegu
efni og fátæklegu. Skoði
maður torfbæinn frá öllum
hliðum furðar mann snillina
sem í stflnum felst, þessa
hugmynd um náttúruvæna
og sjálfbæra vin sem alið
hefur þig og mig.
Kvöld
Dagur er við nón, maður
er auðugur upp yfir haus af
fróðleik og fegurð staðarins
þegar gengið er til kvöld-
verðar í Skógaskóla og hlað-
borðið skannað. Hver krásin
upp af annarri ærir í manni
sultinn svo munnvatnið
svellur og maginn skellur.
Yfir borðum kannar maður
gönguleiðir um svæðið og
sjá; ein dulmagnaðasta
gönguleið sýslunnar er rétt
handan við hornið, yfir
Fimmvörðuháls í Þórsmörk.
Ferð sem farin verður.
Vikan 15
Texti: Kristján Frímann
Myndir: Gísli Egill Hrafnsson