Vikan


Vikan - 08.08.2000, Blaðsíða 47

Vikan - 08.08.2000, Blaðsíða 47
Þórunn Stefánsdóttir pjddi hana til þess að koma upp um félaga sína. Ég gat ekki látið það gerast. Hún vildi ekki yf- irgefa mig en hún var hrædd, ekki sín vegna heldur vegna félaga sinna. Hún var hrædd um að hún myndi ekki þola pyntingar þótt hún væri mjög hugrökk kona. Ég sendi hana í burtu og hljóp af stað með eins miklum hávaða og ég gat til þess að beina athygli her- mannanna að mér þannig að hún kæmist klakklaust heim í þorpið. Þjóðverjarnir voru með hunda og ljóskastara og ég vissi að það var aðeins tíma- spursmál hvenær þeir næðu mér. Ég hefði getað gefið mig fram en ég vissi að þeir myndu að öllum líkindum pynta mig til þess að komast að því hverj- ir hefðu hjálpað mér. Ég tók því þann kostinn að hlaupa þar til þeir skutu mig.“ Annie fann tárin brjótast fram. Hann sagði svo sann- færandi frá. Hún vildi ekki trúa þessari sögu. Það var alls ekki ólíklegt að breskur flug- maður hefði verið skotinn til bana í skóginum nálægt þorp- inu hans í Frakklandi og ver- ið grafinn þar og það var lík- lega satt að Marc væri skírð- ur eftir honum en hvað af- ganginn varðaði... hvernig gat hún trúað honum? „Þetta er mjög rómantísk og átakanleg saga,“ sagði hún kæruleysislega. „Ætlast þú virkilega til þess að ég trúi henni?“ Hann svaraði engu en horfði djúpt í augun á henni. „Þú hefur greinilega mjög frjótt ímyndunarafl og ert ef- laust búinn að sannfæra sjálf- an þig um að þetta hafi gerst. Þér hefur aftur á móti ekki tekist að sannfæra mig.“ Hún reyndi að sýnast róleg og leit á klukkuna á arinhillunni. „Það er orðið framorðið. Ég er dauðþreytt og er að hugsa um að fara í háttinn.“ Hún stóð á fætur. Marc gerði það sama og þau rákust saman í dyragættinni. Hún hélt niðri í sér andanum þeg- ar líkamar þeirra snertust. „Ekki fara strax, Annie.“ „Ég verð að fara að sofa, Marc! Þetta hefur verið lang- ur dagur og ég er alveg búin að vera.“ „Þú verður að trúa mér,“ sagði hann lágri röddu. „Tím- inn er að hlaupa frá okkur. Viltu ekki að minnta kosti velta þessu fyrir þér? Ég hef fylgst með þér í allan dag og ég er viss um það að þú ert far- in að muna eitthvað. Þú mátt ekki streitast á móti því. Þú verður að opna huga þinn ..." „Mig langar ekki að enda jafnveik á geði og þú!“ Hún ýtti honum frá dyrun- um. Marc elti hana, greip í öxlina á henni og togaði hana að sér. Hún stóð sem negld í örmum hans og sneri í hann baki. „Slepptu mér, Marc!“ sagði hún biðjandi en hann herti takið. Líkami hans var eins og traustur veggur sem gott var að halla sér upp að. Hún vissi að hún átti enga möguleika að losa sig úr fangi hans þótt hún reyndi. „Ekki vera hrædd, Annie. Ég myndi aldrei láta neitt illt koma fyrir þig og ég myndi aldrei særa þig. Hversu oft þarf ég að segja þér það? Þú ert örugg hérna hjá mér.“ Hún fann heitar varir hans gæla við hálsinn á sér. „Ekki gera þetta!“ Munnur hans færðist hægt upp á við og Annie streyttist á móti. „Hættu þessu! Viltu gjöra svo vel að sleppa mér!“ Marc herti takið. Allt í einu fann hún hendur hans strjúka yfir brjóstin á sér. Hann sneri henni við og hélt andliti henn- ar milli handa sér. Heitar var- ir hans fundu hennar og hún gat ekki stillt sig um að loka augunum og kyssa hann á móti. Hvað ertu að hugsa, Annie? hugsaði hún reiðilega. Reyndu að komast niður á jörðina. Hann er í raun og veru ekki að kyssa þig! Hann er að kyssa hana! Konuna í draumnum! Konuna sem hann er búinn að vera með á heilanum í mörg ár, konuna sem hann segir að hafi dáið fyrir hálfri öld. Þú ert í örmum hans núna vegna þess að kon- an sem hann elskar er dáin og stendur honum ekki lengur til boða! Marc er ástfanginn af ömmu þinni! Þetta er geðveiki, hugsaði hún. Blóðið ólgaði í æðum hennar undir kossum hans. „Annie, Annie,“ hvíslaði hann. Hún stundi og lokaði augunum. Þetta er ekkert annað en geðveiki, hugsaði hún. Þú mátt ekki leyfa honum að komast upp með þetta! Hvers vegna segir þú honum ekki að hætta?! Vegna þess að þú ert heimsk. Vegna þess að hann er búinn að heilaþvo þig. Ef þú stoppar þetta ekki af núna á stundinni verður þú á end- anum jafn geðveik og hann. Hann er að kyssa þig vegna þess að þú líkist konunni í draumnum. Hann ímyndar sér að þú sért hún. Það er í raun og veru hún sem hann er að kyssa, en það ert þú sem kemur til með að vera særð vegna þess að þú elskar hann. Élskar hann? Nei, hugsaði hún með hryllingi, ég elska hann ekki! Það getur ekki ver- ið! Það var ekki nema vika síð- an hún hafði talið sér trú um að hún væri ástfangin af Phil- ip. Nei, hún hafði ekki bara haldið það, hún hafði verið sannfærð um það. Daginn sem Marc hringdi fyrst hafði hún verið sorgmædd og ein- mana vegna þess að Phil hafði tekið Dí fram yfir hana. Það var ótrúlegt hvernig líf henn- ar hafði breyst á tólf klukku- stundum. Hún átti erfitt með að ímynda sér lífið án Marcs. „Ég þrái þig, Annie,“ sagði Marc. Það var eins og hún fengi kalda vatnsgusu yfir sig. Hún opnaði augun og stirn- aði upp. Ef hún stoppaði hann ekki núna myndu þau enda saman í rúminu í nótt. Það var það sem hann hafði í huga þegar hann sagðist þrá hana. Kannski það eitt hafi vakað fyrir honum allan tímann?! Hún varð að sleppa frá hon- um. Hún hrinti honum af öllu afli frá sér og hann hentist yfir á vegginn á móti. Hún var komið hálfa leið upp stigann þegar hún heyrði hann koma á eftir sér. Hún hljóp inn í her- bergið sitt og skellti hurðinni á nefið á honum. „Annie, opnaðu dyrnar!" kallaði hann. Hún dró kommóðu fyrir hurðina og hallaði sér upp að henni, laf- móð og skjálfandi. „Farðu!“ „Við hvað ertu svona hrædd? Hræddi ég þig? Þú þarft ekki að vera hrædd við mig. Ég gæti aldrei skert hár á höfði þínu. Þú veist hvaða tilfinningar ég ber til þín.“ „Ég er ekki amma mín!“ sagði hún bitur. Það var þögn hinum megin við dyrnar. Annie var með tárin í aug- unum. Hún sagði þreytulega: „Farðu að sofa, Marc, og láttu mig í friði. Ég er búin að fá meira en nóg. Ég vona að þig dreymi konuna sem þú elskar. Ég kæri mig ekki um að vera staðgengill hennar.“ Hann sagði eitthvað í hálf- um hljóðum og hún lagði hendurnar yfir eyrun. „Ég heyri ekki hvað þú seg- ir,“ sagði hún og lét sig falla niður á rúmið. Tárin runnu niður kinnarnar og hún kæfði ekkasogin í koddanum. Það síðasta sem hún vildi var að Marc heyrði til hennar og kæmist að því hversu mikið hann hefði sært hana. Hvort sem henni líkaði betur eða verr var staðreyndin sú að ein- hvern veginn, einhvern tíma á þessum tólf klukkustundum frá því að hún kynntist honum hafði hún orðið ástfangin af honum. Vikan 47
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.