Vikan - 17.10.2000, Blaðsíða 44

6. kafli
Charlotte var þess fylli-
lega meðvituð að
Daniel treysti ekki
dómgreind hennar. En
eftir því sem tíminn leið fór hún
að velta því enn frekar fyrir sér
hvort Sarah hefði haft rétt fyrir
sér, að hún hafi látið vafann og
lélegt sjálfsmat hafa áhrif á sig.
Daniel var æ oftar farinn að
spyrja hana álits varðandi
dómsmálin og biðja hana að
vera viðstadda á fundum með
skjólstæðingunum, bæði á
skrifstofunni og þegar hann hitti
þá úti í bæ. Hann hrósaði henni
jafnvel fyrir störf hennar í sam-
bandi við máishöfðun fyrir einn
skjólstæðinganna og benti
henni á að hún hefði fundið
mikilvægan þátt í málsvörninni
sem hafði aiveg farið fram hjá
honum.
Charlotte var orðin vön því að
hann kæmi og stæði við skrif-
borðið hennar og hallaði sér upp
að henni meðan hann athugaði
hvað hún væri að sýsla. Aður
hafði hún alltaf litið á nærveru
hanssem vantraust, nú var hún
farin að átta sig á, og þora að
viðurkenna fyrir sjálfri sér, að
hann kynni vel að meta störf
hennar.
Eitt síðdegið, þegar hún hafði
af miklum eldmóði lýst fyrir
honum lítið kunnu fordæmi,
sem hún var viss um að myndi
styrkja mál sem hafði virst sama
ogtapað, hafði hann allt í einu
kræktóstýrilátum hárlokki íhári
hennar á bak við eyrað á henni
og sagt blíðlega: ,,Þú ert svo
tilfinningarík, égvildi óska þess
að ..."
Hann sagði henni aldrei hvað
það var sem hann óskaði sér,
vegna þess að Anne hafði í
sama bili komið inn á skrifstof-
una og sagt einn skjólstæðing-
anna mættan án þess að hafa
gert boð á undan sér. Daniel
sat enn þá á tali við hann þeg-
ar Charlotte fór heim.
,,Þú lítur miklu glaðlegar út,“
sagði Sarah þegar hún kom í
heimsókn helgina eftir. Hún var
með börnin með sér og þau
hjálpuðu afa sínum í garðinum
meðan Sarah, Charlotte og
mamma þeirra undirbjuggu há-
degismatinn.
,,Það skyldi þó ekki vera að
það hafi eitthvað með ákveðinn,
kynþokkafullan, lögmann að
gera?“
Charlotte hló og neitaði að
svara. Tilfinningar hennar voru
enn viðkvæmar og hún vildi ekki
ræða þær við nokkurn mann.
Auk þess hafði Daniel ekkert
sagt né gert sem gæfi til kynna
að hann bæri sömu tilfinning-
ar til hennar. Það er að segja
ef ekki var tekið með í reikn-
inginn hvernig hann brosti
stundum til hennar og hversu
blíðlega hann hafði strokið
henni um kinnina eitt sinn þeg-
ar þau sátu saman inni á skrif-
stofunni hennar.
Charlotte velti því dreymandi
fyrir sér hvernig stæði á því að
örlttil snerting frá einum karl-
manni hefði meiri áhrif á konu
en náin kynni af öðrum. Daniel
tókst að vekja upp með henni
heitari þrá með lítilli snertingu
en ástríðufylIstu kossar Bevans
höfðu nokkru sinni gert. Hún
reyndi að hrinda þessum hugs-
unum frá sér. Hún var farin að
verja allt of miklum tíma í
dagdrauma um Daniel.
Helgin var ánægjuleg og
Charlotte hafði ekki verið svo
afslöppuð og sátt við sjálfa sig
í langan tíma. Mamma hennar
kom að henni þegar hún var að
leika sér við börn Söruh úti í
garði og hafði orð á því að það
væri langtsíðan hún hefði heyrt
Charlotte hlæja svo innilega. Þá
fyrst gerði hún sérgrein fyrir því
hversu lengi hún hafði kastað
skugga á líf allra þeirra sem
stóðu henni næst.
,,Fyrirgefðu, mamma," sagði
hún. ,,Það hefur líklega ekki
verið auðvelt að umgangast mig
upp á síðkastið.“
,,Þú hafðir þínar ástæður,"
sagði mamma hennar blíðlega.
Charlotte ók glöð í bragði í
vinnuna á mánudagsmorgnin-
um. Hún var farin að kunna vel
við sig í vinnunni og jafnvel föt-
in hennar, sem höfðu skapraun-
að henni svo mikið, fóru ekki
lengur eins mikið í taugarnar á
henni. Þegarhúngekkyfirtorg-
ið áleiðis að skrifstofubygging-
unni flautaði einn verkamann:
anna á götunni á eftir henni. í
stað þess að láta það fara í taug-
arnar á sér sneri hún sér við og
brosti til hans og skellihló þeg-
ar hún sá að hann eldroðnaði.
,,Ja, hérna, það liggur aldeil-
is vel á þér,“ sagði Anne þegar
þær heilsuðust.
„Áttir þú góða helgi?" spurði
Charlotte.
Anna stundi. „Nei, væntan-
legur erfingi sparkar eins og
hann sé með fjóra fætur í stað
tveggja og maðurinn minn
kvartar undan því að geta ekki
sofið á nóttunni fyrir rápinu í
mér. Ég varð því fegnust að
komast í vinnuna ( morgun."
Charlotte brosti og lét í Ijós
meðaumkun sína. Anne var
þung á sér og leit þreytulega
út, enda komin langt á leið.
„Þetta góða skap hlýtur að
vera smitandi," bætti Anne við.
„Ég sá Daniel rétt áðan og það
Ijómaði af honum langar leiðir
... þið hljótiðað lauma einhverj-
um töfradrykk í kaffið ykkar."
Charlotte eldroðnaði og laut
höfði.
Daniel var önnum kafinn all-
an morguninn. Um hádegið
kom hann inn til Charlotte til
þess að láta hana vita að ein-
um málflutningnum hafði ver-
ið flýtt og hann yrði í réttinum
það sem eftir væri dagsins.
Hún var önnum kafin þegar
hann kom og roðnaði þegar hún
leit upp og sá hvernig hann
horfði á hana. Það var eins og
heilt fiðrildabú flögraði um í
maganum á henni og það lá við
að hana sundlaði. Hún varð svo
glöð að sjá hann að hún brosti
út að eyrum.
„Ég var að vona að við gæt-
um borðað saman í hádeginu,"
sagði Daniel. „Það eru nokkur
mál sem mig langar að ræða
við þig. Þau verða öll tekin fyr-
ir fljótlega en það lítur út fyrir
að vera erfitt að finna tíma til
þess að getum farið í gegnum
þau saman." Hann leit á klukk-
una. „Það er greinilegt að við
náum því ekki í dag.“
Charlotte kinkaði kolli. Hún *
þorði ekki að segja orð af ótta
við að röddin kæmi upp um til-
finningar hennar.
„Þú ert ánægð hérna hjá okk-
ur, er það ekki, Charlotte?"
spurði hann allt í einu.
Hún kinkaði aftur kolli.
„Það er gott. Vegna þess að
ég gæti ekki hugsað mér að
missa þig.“
Charlotte leit á hann og svip-
ur hennar lýsti einlægri undrun.
„Þú ert ómetanlegur starfs-
kraftur,“ bætti hann við. Hún
roðnaði og hvítnaði á víxl og var
of undrandi til þess að geta
stunið upp orði.
Eftir að hann var farinn sat
hún sem fastast í stólnum og
starði fram fyrir sig. Orð hans
bergmáluðu í huga hennar.
Hann vildi ekki missa hana.
Honum fannst hún ómetanleg-
ur starfskraftur. Allt í einu
fannst henni sem hún gæti sigr- *
að heiminn, það væri ekkert það
takmark sem hún gæti ekki náð.
Hana dreymdi dagdrauma það
sem eftir var vinnutímans og
uppgötvaði um hálffimmleytið
að hún hafði ekki gert nokkurn
skapaðan hlut allan daginn.
Sér er nú hver starfskraftur-
inn, hugsaði hún með sjálfri sér
og reyndi að einbeita sér að
vinnunni. Hún hringdi til
mömmu sinnar og sagðist verða
að vinna frameftir.
Hún tók varla eftir þvi þegar
hinir fóru og reyndi að einbeita
sér að verkefnunum þótt ein-
beitingin ryki oftar en ekki út í
veður og vind. Hún gat ekki
hugsað um annað en Daniel og
það sem hann hafði sagt.
Klukkan hálfátta teygði hún
úr sér og hitaði sér kaffi. Hún
ætlaði að vinna hálftíma í við- j
bót. Hún settist við skrifborð-
ið, og las yfir það sem hún var
búin aðskrifa. Hún varaðvinna
að erfiðu máli sem krafðist mik-
ils undirbúnings. Það var ekk-
ert fleira sem hún gat gert þenn-
an daginn. Hún hallaði sér aft-
ur í stólnum, lokaði augunum
og bros lék um varir hennar.
„Charlotte, ertu hér enn?“
Hún opnaði augun þegar
44
Vikan