Vikan - 17.10.2000, Blaðsíða 47

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
þig um hálfáttaleytið? Ég pant-
aði borð á veitingastað sem er
nýbúið að opna."
„Klukkan hálfátta er í lagi
mín vegna,“ tókst henni að
stynja upp áður en hann sagð-
ist verða að kveðja og lagði á.
Sem betur fer var hún önnum
kafin það sem eftir var vinnu-
tímans og hafði ekki tíma til
frekari dagdrauma. Þegar hún
var um það bil að fara kom Ric-
hard inn til hennar og spurði
hvort hún væri ánægð í vinn-
unni.
Hún sagðist vera alsæl og
varð fegin því þegar hann sagð-
ist ekki hafa tíma til að staldra
lengur við vegna þess að kon-
an hans hefði boðið nokkrum
vinum þeirra í mat. Á leiðinni
heim áttaði hún sig á því að ef
Richard hefði spurt sömu
spurningar eftir fyrstu vikuna í
vinnunni hefði svar hennar svo
sannarlega verið allt annað.
Kannski hafði Sarah rétt fyr-
ir sér... kannski hún hafi verið
uppfull af sjálfsmeðaumkun og
ofsnöggtil þess aðdraga rang-
ar ályktanir. Hún varð að viður-
kenna fyrir sjálfri sér að kannski
hafi verið eðlilegt að Daniel vildi
hafa auga með henni til þessað
byrja með, þótt ekki væri nema
til þessaðverndaskjólstæðing-
ana.
Kannski hún hafi veriðof við-
kvæm og það hafi verið rangt
af henni að draga þá ályktun
að hann liti niður á hana fyrir
misgjörðirnar.
Enn þá gat hún ekki stillt sig
um að bera þau saman í hug-
anum og sá samanburður var
svo sannarlega henni í óhag.
Hún varð að viðurkenna að hún
öfundaði hann af velgengninni
þótt hún væri ekki lengur reið
út í hann. Hann hafði greinilega
hæfileika til þess að láta sér
takastalltsem hann tók sérfyr-
ir hendur. Það sama var ekki
hægt að segja um hana.
Hættu nú, sagði hún við sjálfa
sig. Hættu að einblína á fortíð-
ina. Hún endurtók þetta í hug-
anum meðan hún klæddi sig upp
á fyrir kvöldið. Hún var búin að
fara í sturtu og hafði ekki spar-
að við sig ilmmjólkina. Hún leit
hálffeimin í spegilinn meðan
hún klæddi sig í silkinærfötin
sem hún hafði keypt fyrir löngu
en aldrei farið í. Þau voru einföld
og það var ekki hægt að segja
að þau væru ögrandi en henni
fannst notaleg tilfinning að finna
silkið gæla við hörundið.
Svarti kjóllinn var heldurekki
jafneggjandi við fyrstu sýn og
kjóllinn sem Sarah var hvað
hrifnust af en henni leið vel í
honum og hann veitti henni ör-
yggi sem hún vissi að hún
myndi þurfa á að halda. Hún var
enn þá uppi þegar hún heyrði
bílinn aka I hlað. Hún leit I
spegilinn. Skyldi hann geta
fundið hvað hún var taugaó-
styrk? Húð hennar Ijómaði og
augasteinarnir virtust stærri en
venjulega. Hún horði á varirsín-
ar. Var hún með of mikinn vara-
lit? Myndi hann geta sér þesstil
að hún hefði hugsað um kossa
hans þegar hún setti á sig föl-
bleikan varalitinn?
Hann hringdi dyrabjöllunni
og mamma hennar fór til dyra.
Charlotte vissi að það var kom-
inn tími til að hún færi niður.
Hún kynnti hann fyrir foreldr-
um sínum og fann að þau
kunnu samstundis vel við hann.
Hann var á Jagúarnum og
þegar hann opnaði bíldyrnar
braust fögnuðurinn, sem hafði
blundað í henni allan daginn,
út.
,,Ég hef ekki borðað þarna
áður,“ sagði hann og setti bíl-
inn í gang. ,,En ég hef heyrt vel
talað um staðinn."
,,Er hann langt héðan?“
spurði Charlotte.
Hann sagði henni það og út-
skýrði að húsið, sem stóð við
ána, hefði upphaflega verið
gamall bóndabær. Nýireigend-
ur höfðu tekið húsið í gegn og
breytt því í veitingahús.
,,Við sáum um söluna vegna
þess að það voru smáerfiðleik-
ar í sambandi við eigendaskipt-
in, en það bjargaðist allt á end-
anum.“
Þau óku út af aðalveginum
inn á mjóan malarveg.
Forgarðurinn og framhlið
hússins voru upplýst daufum
Ijósum. Húsið var mjög gam-
alt, langt og lágreist og
Charlotte ságlitta í útlínur gróð-
ursins í garðinum og göngustíga
beggja vegna hússins. Daniel
sagði henni að stígarnir lægju
niður að ánni og hellulagðri ver-
önd á bak við húsið þar sem
hægt yrði að borða á sumrin.
Daniel stakk hendinni undir
handlegginn á henni og leiddi
hana yfir bílastæðið. Charlotte
færði sig ósjálfrátt nær honum.
Þau gengu hægt í átt að hús-
inu en Charlotte færði sig að-
eins frá honum þegar bíll ók
upp að húsinu.
Charlotte vissi að það skipti
hana ekki máli hvar þau borð-
uðu. Hana langaði einfaldlega
að vera í návist Daniels. Ef hann
sneri sér að henni, tæki hana I
faðminn og spyrði hvort þau
ættu ekki að gleyma öllu um
matinn, myndi hún ekki hugsa
sig tvisvar um. Daniel opnaði
dyrnar og ótal raddir rufu þögn-
ina. Hún leit í kringum sig og
varð glöð þegar hún sá að litlar
breytingar höfðu verið gerðar á
húsinu. Upprunalegu bitarnir
voru í loftinu og veggirnir voru
málaðir Ijósum jarðarlitum.
Gólfið var lagt steinflísum og
þakið hlýlegum mottum og hús-
gögnin voru gömul og heimilis-
leg.
„Hvernig líst þér á?“ spurði
Daniel þegar þau voru sest inn
á barinn.
,,Mjög vel,“ svaraði Charlotte.
Hún brosti til hans og brosið
dó á vörum hennar þegar hún sá
hvernig hann horfði á hana.
Henni fannst sem hann snerti
varir hennar og augu með
augnaráðinu einu saman.
Hún heyrði ekki þegar hann
pantaði drykki handa þeim og
sá varla það sem stóð á matseðl-
inum. Henni stóð nákvæmlega
á sama hvað hún borðaði.
Hún reyndi að halda uppi
hversdagslegum samræðum til
þess að breiða yfir tilfinningar
sínar. Hún hafði aldrei gert sér
grein fyrir því að einfaldir og
hversdagslegir hlutir gætu haft
svo kynæsandi áhrif. Bara
hvernig Daniel hreyfði hendurn-
ar ... hvernig hann brosti ...
hvernig hann horfði á hana ...
hvernig hann horfði djúpt í aug-
un á henni ... hvernig hann sat
... hvernig hann hreyfði sig ...
allt sem hann gerði hafði ótrú-
leg áhrif á hana. Hún gæti set-
ið klukkustundum saman og
horft á hann.
Hann sagði henni meira frá
afasystur sinni og áhrifunum
sem hún hafði haft á líf hans.
Charlotte var næstum því af-
brýðisöm vegna þess hversu
vænt honum hafði þótt um
hana.
,,Það hlýtur að vera gott að
hafa svo mikið sjálfstraust,"
sagði Charlotte þegar hann
sagði henni frá því að frænka
hans hefði ákveðið að opna eig-
in lögmannsstofu eftir að hafa
verið synjað um starf hvað eft-
ir annað. ,,Ég held að það hafi
haft meira með nauðsyn en
sjálfstraust að gera. Hún vissi
að hún yrði að finna leið til þess
að öðlast sjálfstæði og komast
frá foreldrum sínum til þess að
festast ekki í því lífsmynstri sem
þau ætluðu henni.“
,,Það er erfitt fyrir okkur nú-
tímakonurnar að ímynda okkur
hvað kynsystur okkar þurftu að
ganga f gegnum á þessum
tíma."
,,Já, okkur hættir til að
gleyma þvf hvað tímarnir hafa
breyst mikið. Við tökum öllu
sem sjálfsögðum hlut, öllu sem
fólk hefði ekki látið sig dreyma
um á tímum fyrri heimsstyrjald-
arinnar. Ég vona að þú hafir
plássfyrir eftirrétt,“ bætti hann
við. „Kökurnar hérna eru vístal-
veg sérstaklega góðar."
Charlotte brosti til hans. Það
eina sem hún þráði var að vera
ein með honum, að vera í faðmi
hans, finna kossa hans ...
snerta hann ... Hún lokaði aug-
unum og sá þau fyrir sér nakin
í tunglsljósinu. Hún roðnaði og
opnaði augun.
,,Ég held að mig langi bara í
kaffi. “
Hún horfði á hann og velti því
fyrir sér hvort hann hefði lesið
hugsanir hennar. Hvort hann
þráði hana jafnmikið og hún
þráði hann.
Svona varástin. Hennifannst
undarlegt til þess að hugsa að
hún hefði aldrei trúað því að
henni ætti eftir að líða á þenn-
an hátt. Aldrei hafði henni lið-
ið svona í návist Bevans þótt
hún hefði alltaf staðið í þeirri trú
að einn daginn yrðu þau hjón.
Hún drakk kaffið og horfði á
Daniel. Fingur hans voru lang-
ir og grannir. Hún rifjaði upp
hvernig hann hafði strokið þum-
alfingri yfir geirvörtur hennar.
Hún var skjálfhent þegar hún
lagði bollann frá sér á undirskál-
ina.
Daniel horfði á hana og sagði
hásum rómi: „Égveitekki hvað
þér finnst, en ég held að það
sé kominn tími til að fara.“
Charlotte hafði beðið eftir
þessu allt kvöldið, en allt í einu
varð hún taugaóstyrk og feimin.
Hún kinkaði kolli og sat stíf
íá stólnum meðan Daniel stóð
á fætur.
Vikan
47