Vikan - 17.10.2000, Blaðsíða 45

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
Daniel gekk inn, lagði frá sér
töskuna á gólfið, fór úr frakk-
anum ogfleygði honum yfirstól.
Hann losaði um bindishnút-
innogsagði: „Ipsom málinuvar
frestað. Málið sem var flutt á
undan reyndist tímafrekara en
búist hafði verið við. Ég varð
samtað vera allan daginn írétt-
inum til vonar og vara ... Hvað
ertu að gera?“ spurði hann og
stillti sér upp fyrir aftan stól-
inn hennar.
Henni leið vel að vita af hon-
um þarna og fann hitann
streyma niður bakið á sér.
Hann gretti sig þegar hann sá
nafnið á möppunni. „Þetta er
nú meira málið. Það leikureng-
inn vafi á því að þarna var um
grófa vanrækslu að ræða af
hálfu vinnuveitandans en það
verður erfitt fyrir okkur að sanna
það. Skjólstæðingur okkar var
einn á staðnum og það voru
engin vitni. Vinnuveitandinn
heldur því fram að okkar mað-
ur hafi áður verið staðinn að því
að trassa það að nota öryggis-
búnaðinn og heldur því fram að
hann eigi sjálfur sök á meiðsl-
unum.“
,,Ég veit það,“ sagði
Charlotte. „Skjólstæðingurokk-
ar heldur því fram að það hafi
aldrei nokkur maður notað ör-
yggistækin."
,,Já, en við getum ekki sann-
að það.“
„Hann segir í framburði sín-
um að tækin hafi verið lengi í
notkun og maðurinn sem hann
tók við af hafi varað hann við
þeim."
„Já, en sá maður er dáinn og
við getum ekki notað hann sem
vitni," sagði Daniel háðslega.
„Nei, en ef hann hefur hlot-
ið meiðsli í vinnunni getum við
ef til vill séð það í læknaskýrsl-
unum hans ... þær ættu enn þá
að vera til ef það er ekki langt
síðan hann dó.“
„Þetta er einum of langsótt
að mínu mati," sagði Daniel.
„En þú hefur rétt fyrir þér. Það
er þess virði að kanna það.“
,,Ég er sannfærð um það,“
sagði Charlotte. „Vegna þess að
ef við getum sannað ...
Hún þagnaði. Daniel horfði
á hana á þann hátt að hún
gleymdi öllu varðandi vinnuna.
Augu hans liðu eftir andliti
hennar. Hann horfði djúpt (
augu hennar áður en hann
beindi þeim að munni hennar.
„Ég hef ekki hugsað um neitt
nema þig í allan dag,“ sagði
hann og kyssti hana blíðlega.
Þegar hún streittist ekki á móti
dró hann hana að sér. Hann hélt
henni þétt að sér með annarri
hendinni og strauk með hinni
hendinni yfir hárið á henni.
„Hárið á þér er silkimjúkt,"
hvíslaði hann. „Vissirþú það?“
Hann kyssti hana aftur,
ákveðnar í þetta sinn.
„Taktu utan um mig,
Charlotte," sagði hann biðjandi.
„Leggðu hendurnar um hálsinn
á mér..."
Hún hlýddi honum umhugs-
unarlaust og stundi þegar hún
fann fyrir líkama hans.
Hann kyssti hana, strauk
henni um bakið og þrýsti henni
að sér. Hún skalf og þráði hann
af öllu hjarta.
Allt í einu breyttust kossarnir.
Charlotte opnaði munninn og
átti þá ósk heitasta að finna fyr-
ir tungu hans, hún þrýsti sér að
honum og neglur hennar grófu
sig í hörund hans.
Hún opnaði augun þegar
hann dró sig til baka og sá að
hann var að reyna að fara úr
jakkanum. Hann lét jakkann
falla á gólfið meðan hann hélt
áfram að kyssa hana með vax-
andi ástríðu. Taugar hennar
dönsuðu trylltan dans. Hún var
meðvituð um að eingöngu skyrt-
an hans og silkiblússan henn-
ar aðskildu þau. Hann þrýsti
henni fastar að sér og hvíslaði
í eyra hennar, að hann langaði
að snerta hana ... finna bragð-
ið af henni. Hann kyssti hana
á hálsinn og hún faðmaði hann
að sér og svaraði kossum hans,
hana verkjaði af löngun til þess
að finna hendur hans á beru
hörundi sínu og snerta hann á
sama hátt.
Hann beit hana varlega í var-
irnar. Hún myndi ekki þola mik-
ið meira áður en hún grátbæði
hann að klæða þau bæði úr föt-
unum. Aldrei hafði Bevan tek-
ist að vekja upp í henni slíka
ástríðu.
Hann strauk brjóst hennar,
þumalfingur hans nudduðu
mjúklega silkið sem aðskildi
þau. Geirvörtur hennar hörðn-
uðu af þrá. Hún þráði að hann
kyssti þær, sygi þær... hún titr-
aði og þrýsti sér fastar að hon-
um.
Allt ( einu bremsaði bíll fyrir
utan gluggann. Charlotte opn-
aði augun og horfði í augu Dani-
els. Hann hætti að strjúka brjóst
hennar og sléttaði hár hennar.
Fingurgómar hans voru þægi-
lega svalirá brennheitu hörund-
inu.
„Þetta er líklega hvorki rétti
staðurinn né stundin," sagði
hann rámri röddu.
Hann héltenn utan um hana.
Vissan um að hann þráði hana
jafnmikið og hún þráði hann
kom blóðinu til þess að fossa (
æðum hennar en þegar hann
sleppti henni gerði hún ekkert
til þess að koma í veg fyrir það.
Hann tók andlit hennar í
hendursér, hallaði séryfir hana
og kyssti hana blíðlega á var-
irnar. Svo stundi hann og snerti
varir hennar með tungubrodd-
inum.
„Ef ég kyssi þig aftur getur
það aðeins endað á einn veg,“
sagði hann. ,Ég verð að fara á
fund í kvöld en getur þú borð-
að með mér annað kvöld?
Hún kinkaði kolli og treysti
sér ekki til þess að tala.
Hann kyssti hana aftur, fyrst
blíðlega, síðan af ástríðu og
þrýsti henni að sér.
„Ég treysti mér ekki til þess
að vera lengur hérna hjá þér,“
sagði hann.
,,Ég var á leiðinni heirn."
Rödd hennar var óstyrk og hún
þorði varla að horfa á hann. Hún
var hrædd um að hún myndi
grátbiðja hann um að vera leng-
ur, að Ijúka því sem hann var
byrjaður á. Tilfinningar hennar
voru í einum hnút, aldrei fyrr
hafði henni liðið á þennan hátt
og hún var steinhissa á sjálfri
sér.
„Ég ætla aðfylgja þér að bíln-
um.“ sagði Daniel. Þegar þau
gengu yfir torgið héldu þau sig
í hæfilegri fjarlægð frá hvort
Vikan 45