Vikan - 17.10.2000, Qupperneq 50

Getur verið að fataskáparnir á heimilinu séu fullir af fötum sem þú ert ekki ennþá
búin(n) að greiða vegna uppsafnaðra skulda?
4, . || MjM 1,

í IhI éí íí \

Þessi gamla klisja: ,,Þetta
reddast" einkennir oft íslensk-
an hugsunarhátt og allir kann-
ast við hana. Hún endurspegl-
ar kannski einna best þessa gíf-
urlega miklu greiðslukortanotk-
un. „Mig langar svo í þetta
borð, ég verð að kaupa það
núna. Ég borga með kortinu og
vona svo bara að ég fái lottó-
vinning næsta laugardageða ég
fái óvæntan arf! Ef ekki þá vinn
ég bara enn þá meiri yfirvinnu
í næsta mánuði."
Keypti allt út á greiðslu-
kort
Inga er 26 ára. Hún lauk
námi frá Háskólanum fyrir
tveimur árum og fór beint út á
vinnumarkaðinn. Hún fékk
ágætisstarf en lífsstíllinn sem
fylgdi nýja starfinu var einfald-
lega of kostnaðarsamur fyrir
hana.
,,Ég hafði veriðá námslánum
á meðan ég var í Háskólanum
og tókst að framfleyta mér á
þeim ásamt örlltilli viðbótar-
vinnu. Á meðan ég var í skóla
var allt í lagi að vera í gömlum,
slitnum fötum og eiga lítið inn-
bú. Þegar ég fékk starf á fínni
skrifstofu horfðu málin öðru-
vísi við. Ég þurfti alltaf að vera
mjög fínt klædd, það var hluti
50 Vikan
Ráðgjafastofa um fjármál
heimilanna hefur verið starf-
andi síðan árið 1996. Mark-
mið hennar eru meðal ann-
ars eftirfarandi:
• aðstoða fólk, með fræðslu
og ráðgjöf, við að minnka
greiðslubyrði og að koma í
vegfyrir frekari skuldasöfn-
un.
• aðstoða fólk við að létta
greiðslubyrði og minnka
skuldir með sölu eigna,
markvissum sparnaði og
breyttu neyslumynstri.
• efla ráðgjafar- og leiðbein-
ingaþjónustu fyrir fólk sem
á í verulegum erfiðleikum
með fjármál sín.
• aðstoða einstaklinga við að
fá heildaryfirsýn yfir fjármál
sín og hjálpa fólki til sjálfs-
hjálpar.
• samræma aðgerðir til að
leysa og fyrirbyggja fjár-
hagsörðugleika fólks,
• hvetja til ráðdeildar og fyr-
irbyggjandi aðgerða í fjár-
málum m.a. með miðlun
upplýsinga.
Ráðgjafastofan er til húsa
í Lækjargötu 4. Þangað geta
þeir leitað sem treysta sér
ekki til að ræða við sinn þjón-
ustufulItrúa eða geta ekki
leitað annað vegna fjárhags-
vanda síns. Tekið er á móti
tímapöntunum alla miðviku-
daga í síma 551-4485.
af starfsumhverfinu. Ég fór því
að kaupa mér föt og allt út á
greiðslukort því launin mín
nægðu aðeins fyrir mat og uppi-
haldi. Ég sé núna hversu fljótt
ég varð samdauna þeim viðhorf-
um sem ríktu á skrifstofunni.
Samstarfskonur mínar voru
duglegar að kaupa fallega muni
fyrir heimilið og ég fór að fara
með þeim í hádeginu að kaupa
hitt og þetta. Áður en ég vissi
af var íbúðin mín full af falleg-
um munum en eftir sat ég
skjálfandi á beinunum yfir
næsta reikningi. Mér fannst ég
verða að gera eins og þær en
ég gleymdi því að á þeirra heim-
ili voru kannski tvær fyrirvinn-
ur eða að þær höfðu fjárhags-
legan bakhjarl, t.d. foreldrana,
sem ég hafði ekki. Foreldrar
mínir hafa ekkert umfram fé á
milli handanna og ég hef aldrei
getað leitað til þeirra eftir fjár-
stuðningi.
Ég fann hvernig þunglyndið
helltist yfir mig þegar ég vissi
að kortareikningurinn væri
væntanlegur og á endanum
ákvaðégaðfaratil þjónustufuII-
trúans í bankanum og leita
ráða. Þar hitti ég fyrir yndis-
lega konu sem er algjör engill í
mínum huga. Hún hjálpaði mér
að gera áætlun, útvegaði mér
lán og ég klippti kortið. f dag,
ári eftir að ég byrjaði að vinna
samkvæmt nýju fjárhagsáætl-
uninni, eréglausviðallargaml-
ar greiðslukortaskuIdir. Ég
greiddi síðustu afborgunina af
bankaláninu nú fyrir skemmstu
og mér finnst ég vera ótrúlega
frjáls. Ég hef strengt þess heit
að falla aldrei aftur í greiðslu-
kortapyttinn."
Fjölshylduharmleikur
Halldór er 38 ára gamall iðn-
aðarmaður: ,,Við keyptum okk-
ar fyrstu íbúð fyrir átta árum og
áttum hana nánast skuldlausa.
Égvann mikiðen konan mín var
heimavinnandi með börnin okk-
ar tvö. Þegar þau urðu eldri fór
ég að finna hversu mikils þau
þörfnuðust, eða öllu heldur,
konan var alltaf að segja mér
hvað þau vantaði. Það þurfti
alltaf að kaupa allt nýtt, hún
vildi ekki heyra á það minnst
að fá eitthvað lánað eða kaupa
notað eftir smáauglýsingu. Ég
fann hversu illa ég réð við að
borga skuldirnar, við vorum með
greiðslukort sem var sífellt
meira notað. Konan mín þurfti
líka alltaf að vera að kaupa rán-
dýr föt á sig og börnin og skildi
ekkert í því þegar ég gerði at-
hugasemdir við það. Á endan-
um dugðu launin mín varla fyr-
ir kortareikningnum en konan
min varsamtfarin að vinna úti.
Hún hafði þó ekki nægilegar
tekjur til að geta greitt heimil-
isreikningana. Á endanum seld-
um við íbúðina til að minnka
skuldirnar og fluttum í minna
húsnæði. Konan mín gat
ómögulega sætt sig við þessar
aðstæður, hún kenndi mér um
að hafa enga stjórn á fjármálun-
um en gleymdi því að hún eyddi
alltaf um efni fram. Þrátt fyrir
að hafa borgað upp mikið af
skuldum vorum við ennþá
skuldum vafin og svo fór að við
skildum. Við vorum stöðugt að
rífastyfirfjármálunum. Ég leit-
aði til Ráðgjafastofu heimilanna
og fékk þar heilmikla hjálp. I
dag er ég enn þá að borga gaml-
ar greiðslukortaskuIdir en sé
fram á að því Ijúki innan tveggja
ára.“