Vikan - 05.12.2000, Blaðsíða 44

Þórunn Stefánsdó11 i r þýddi
Smásaga
Bláa hamingjublómið
PÞetta lið minnir á hjörð af
leikbrúðustjórnendum sem
hafa misst stjórn á leikbrúð-
unum sínum," sagði Lee. Hann
lá á sófa á svölum fyrir ofan
veislusalinn, eins og köttur ofan
á bókahillu, ogvirti veislugest-
ina fyrir sér. Þetta var eftir-
sóttasta veislan á Manhattan
þetta kvöldið; framúrstefnuleg-
asta tónlistin og frumlegustu
réttirnir. Gestirnir, sem voru um
eitt hundrað talsins, litu út eins
ogfyrirsætur í sjónvarpsauglýs-
ingu. Allir svartklæddir, í svört-
um buxum eða pilsum, svörtum
rúllukragabolum, svörtum sokk-
um og svörtum skóm. ,,Það
vantar bara á þau skíðahetturn-
artil þess að þetta gæti veriðat-
riði í bófamynd," bætti hann
við.
Lee var í Ijósblárri skyrtu og
úfið hárið hékk niður á ennið.
,,Hvar er Kacie?" spurði
hann.
Kacieerkærastan hansogyf-
irmaður minn. ,,Hún sendi mig
eftir þér,“ sagði ég. ,,Hún vill að
þú komir og blandir geði við
gestina."
„Skilaðu því til hennar að ég
vilji að fólkið komi hingað og
blandi geði við mig,“ sagði Lee.
Ég fór niður til þess að leita
að Kacie. Ég kom auga á hana
þar sem hún sat á barstól við
hliðina á sköllóttum manni í
jakkafötum. Kacie ertilvonandi
útgefandi og ritstjóri tímarits
sem á að verða því marki brennt
að vera allt öðru vísi en öll hin
tímaritin. Fyrsta tölublað verð-
ur prentað um leið og okkur
tekst að góma enn einn fjárfest-
inn sem er til í að tapa slatta
af peningum.
Kacie er sannkallaður orku-
bolti. Hún er hávaxin, um það
bil helmingi hærri en ég, og hef-
ur fjórum sinnum meiri útgeisl-
un. Hún sparaði ekki persónu-
töfrana á sköllótta manninn og
égyrði ekki hissa þótt hann ætti
eftir að leggja seðlavöndul í æv-
intýrið.
,,Þetta er Claire, aðstoðar-
maður minn,“ sagði Kacie og
kynnti okkur. ,,Claire, viltu
segja Lee að þessi maður muni
eftir plötunni sem hann gaf út
í fyrra. Segðu honum að mann,
sem hugsanlega ætlar að leggja
peninga í tímaritið, langi til að
hitta hann."
Lee lá í nákvæmlega sömu
stöðu. Kona, með lakkaðar tá-
neglur, hafði tyllt sér á sófann
hjá honum.
,,Ég man eftir því að hafa séð
myndir af þér. Einu sinni opn-
aði maður ekki tímarit án þess
að rekast á andlitið á þér,“ sagði
hún. ,,Þú ert einhvers konar
tónlistarmaður, ekki satt? Hvað
varð um þig?“
,,Ég hélt áfram að semja tón-
Iist,“ sagði hann. ,,Það vildi
bara enginn hlusta á hana."
,,Það er hræðilegt," sagði
konan.
,,Ég þori að veðja að þú ert
ein af þeim,“ sagði Lee.
Hann starði á hana og augna-
ráðið var nóg til þess að hún
flýtti sér í burtu.
Kacie kom upp stigann.
,,Ég skildi fjárfestinn eftir hjá
konu með siIíkonbrjóst,“ sagði
hún.,,Ég hef engaráhyggjur. Ég
var að frétta það að hann væri
hommi."
Lee færði sig til á sófanum
svo hún gæti sest hjá honum.
„Honum fannst mikið til um
það að vera boðið í veisluna."
„Vesalings maðurinn," sagði
Lee.
„Ég varaðtala við mann sem
framleiðir veggfóður og skreyt-
ir það með tilvitnunum í mis-
heppnaða hugmyndafræði eins
og sósíalisma," sagði Kacie.
„Hugmyndin erfrábær og vegg-
fóðrið fallegt. Mig langar að
skrifa grein um hann.“
Kacie stóð snögglega á fætur.
„Ég ætla að biðja þá um að
spila eitthvert lag af plötunni
þinni," sagði hún. „Svo kemur
þú niður og þá munu allir taka
eftir þér.“
„í guðanna bænum, láttu það
eiga sig,“ sagði Lee.
„Þú þarft á kynningunni að
halda."
Hann horfði á eftir henni nið-
ur stigann.
„Við skulum koma okkur héð-
an," sagði hann.
„Ég held að Kacie sé ekki til-
búin að fara strax."
„Þá förum við bara án henn-
ar.“
Ég skimaði eftir Kacie með-
an við þræddum okkur gegnum
mannþröngina. Einhverjir virt-
ust kannast við Lee, muna eft-
ir honum frá árinu áður, þegar
hann skreytti forsíður tímarit-
anna. Voru samt ekki alveg viss-
ir. En ef til vi11 vakti hann eftir-
tekt vegna þess að hann er há-
vaxinn og myndarlegur og
klæddur blárri skyrtu.
Við sveipuðum um okkur yf-
irhöfnunum þegar við gengum
út í kuldann. Lee var í bleikum
rúskinnsjakka, skreyttum fjöðr-
um. Jakkann hafði hann feng-
ið að gjöf árið áður frá fatahönn-
uði sem sá hag sinn í því að
Lee gengi í fötunum hans. Ég
var í gamalli ullarkápu sem
amma mín hafði átt. Sennilega
minntum við á fuglategund þar
sem karlfuglinn er fallegri og
skrautlegri en kvenfuglinn. Ég
sagði ekki eitt einasta orð. Það
var svo kalt, of kalt til þess að
opna heitan munninn í köldu
loftinu. Mér fannst ótrúlegt að
ganga við hliðina á Lee. Þegar
við gengum fram hjá blaðsölu-
turnunum lét ég sem ég sæi
ekki ungu mennina sem
skreyttu forsíðurnar þetta árið.
Lee virti þá aftur á móti fyrir sér.
„Þú ættir ekki að taka þetta
nærri þér,“ sagði ég.
„Mér er alveg nákvæmlega
sama," sagði hann. Fjaðrirnar
skulfu.
Við vorum komin að Times
Square og beygðum inn á
Broadway. Á næsta horni skildu
leiðir, ég tók stefnuna á hús
ömmu minnará ParkAvenueog
Lee tók stefnuna á West Villa-
ge þar sem Kacie bjó.
„Góða nótt,“ sagði ég.
Hann hvarf út í nóttina. Hann
varöllum gleymdur, niðurlægð-
ur og fullkomlega yndislegur.
Kacie var að tala í símann
þegar ég kom á skrifstofuna
daginn eftir. Sennilega var hún
að tala við enn einn fjárfestinn.
„Sjáðu til. Ég hafði hugsað
mér tímaritið sem lesefni fyrir
flotta fólkið í New York en lík-
lega finnst því fólki það of flott
til þess að borga fyrir blaðið og
vilja fá það fyrir ekki neitt. Þess
vegna held ég að við verðum að
höfða til venjulegs fólks, eins og
útgefendur Playboy verða að
höfða til fólks sem eru ekki
raunverulegir glaumgosar."
Ég settist við skrifborðið mitt
sem var þakið myndum, sem við
vorum ekki búnar að borga fyr-
ir, og greinum eftir hina og
þessa lausapennana. Fastir
starfsmenn fyrirtækisins voru
aðeins við tvær en við höfðum
þegar lokið fyrstu tveimur tölu-
blöðunum. Þau voru tilbúin til
útgáfu um leið og við eignuð-
umst peninga til þess að borga
fyrir prentunina. Við gerum allt
sjálfar. Viðfáum hugmyndirnar,
ráðum fólk til þess að skrifa
greinarnar, rekum á eftir blaða-
mönnunum og prófarkalesum
greinarnar þegar þær loksins
berast okkur. Það er reyndar að-
allega ég sem sé um prófarka-
lesturinn.
Kacie klofaði yfir pappírs-
bunkana ágólfinu. Hún var með
fullt fangið af bréfum frá léleg-
um lausapennum sem höfðu
frétt af blaðinu áður en við vor-
um búnar að koma út einu ein-
asta tölublaði. Hún henti bréfa-
bunkanum í ruslafötuna. Síð-
an settist hún hjá mér með
myndaalbúm sem var fullt af
myndum af fyrirsætum sem
kæmu til greina við myndskreyt-
ingu greina um tískuna.
„Hvernig líður Lee?“ spurði
ég.
44
Vikan