Vikan - 05.12.2000, Blaðsíða 59

aði fjölskyldunni frá hungur-
dauða því flestir voru búnir að
missa allan áhuga á mat sem
snæddur var utan dyra. Gras-
spretta var með ágætum þetta
sumar og strax í byrjun júní var
kominn tími til að slá fyrsta slátt
í garðinum. Um svipað leyti var
pabbi sendur í viðskiptaferð til
útlanda en mamma taldi það nú
ekki eftir sér að slá grasblett-
inn okkar og halda honum við.
Sláttur hefst í garðinum
Sólríkan sunnudag rétt eftir
hvítasunnu bretti mamma upp
ermar, dró fram sláttuvélina
góðu og arkaði vígaleg út í garð.
Þetta var bensínvél og eins og
sönnum atvinnumanni sæmir
athugaði mamma fyrst hvort
ekki væri nægilegt eldsneyti á
vélinni. Síðan hóf hún lífgun-
artilraunir, stillti á start og tog-
aði snöggt og fast í þar til gert
band sem koma átti vélinni í
gang. Vélin hófst á loft við átök-
in en hvorki heyrðist frá henni
hósti né stuna. Mamrna reyndi
aftur og allt fór á sama veg svo
hún reyndi aftur og aftur og síð-
an enn aftur. Vélin sat þarna
þögul og kyrr jafn dauð úröllum
æðum og risaeðlurnar. Móðir
mín er betur þekkt fyrir margt
annað en að gefast auðveldlega
upp. Hún dró því djúpt andann
og kippti enn á ný hraustlega í
spottann. Vélin hófst á loft og
dansaði eftir grasflötinni en
ekki heyrðist einu sinni hálf-
kæfð stuna né barst svo mikið
sem örlítil reykjarslæða frá
henni.
Mamma hnykklaði brúnirnar
og setti hendur á mjaðmir. Með
spekingssvip skoðaði hún vél-
ina í krók og kring og potaði
ábúðarfull í einhverja álkassa
sem sátu ofan á vélinni. Ekki
kom það að neinu gagni svo hún
kallaði á bróður minn og bað
hann að reyna að koma ein-
hverju viti í tækið. Hann tölti
út í garð og líkt og mamma
neytti hann aflsmunar og rykkti
af öllum kröftum í bandið. Aft-
ur flaug sláttuvélin góða hátt á
loft, lenti með látum á flötinni
og skoppaði tvö máttleysisleg
skopp aftur á bak áður en hún
stóð aftur kyrr en mótorinn
hreyfðist ekki.
Ég stakk upp á því að þau
þyldu yfir kvikindinu nokkrar
særingar úr Gráskinnu Galdra-
Lofts en hvorugu þeirra þótti
ég fyndin. Næst var brugðið á
það ráð að kalla til eiginmann
frænku minnar sem var svo
óheppinn að búa í næsta ná-
grenni og hafa asnasttil að læra
rafvirkjun meðan hann var enn
ungur og óþroskaður. Auk þess
hafði maðurinn farið á nám-
skeið í skyndihjálp hjá Rauða
krossinum. Mannvesalingurinn
blandaði sér í hópinn þarna í
garðinum og hóf lífgunartilraun-
ir á sláttuvélinni. Hvort meist-
arapróf í rafvirkjun eða nám-
skeiðin hjá Rauða krossinum
gerðu útslagið er ómögulegt að
segja en skyndilega hóstaði
sláttuvélin, spýtti frá sér svört-
um, ógeðslegum reyk og hrökk
í gang.
Líkamlegum refsingum
beitt
Mamma varð eitt blíðubros og
þakkaði manninum margfald-
lega hjálpina. Hann skyldi svo
bara fara heim og njóta þess
sem eftir væri af sunnudegin-
um, héreftiryrði húneinfærum
verkið. Sláttuvélarlæknirinn
snjalli lét ekki segja sér það oft
og hvarf á braut jafnfljótt og
reykurinn aftan úr vélinni góðu.
Mamma greip hins vegar þétt-
ingsfast um handfangið og
renndi vélinni fagmannlega inn
í kafgresið. Púst, hóst, kjökt og
þögn, vélin drap á sér um leið.
Enn upphófust rykkir og tog í
bandið góða og eftir langa
mæðu hrökk vélin í gang aftur.
Aftur renndi mamma henni af
stað og aftur drap hún á sér
jafnskjótt og reynt var að hreyfa
hana.
Móður minni var tekið að
renna nokkuð í skap eftir þessi
viðskipti, það var auðséð á
eldrauðu andliti hennar, og þeg-
ar hún leit á tækið góða sem
stóð rólegt og kyrrt fyrir fram-
Lesandi senir frá
an hana, brann eldur úr aug-
um hennar. Það var brúnaþung
kona með samanbitnar varir
sem kippti í spottann í þetta
sinn og þegar vélin hrökk í gang
renndi mamma henni eins var-
„Þetta erekki sláttuvél, þetta er
vítisvél,“ argaði mamma og
æddi út í garð.
Við systkinin hlupum að
glugganum og horfðum undr-
andi á móður okkar, sem er
lega og hægt af stað og hægt
var. í þetta sinn gekk vélin
ágætlega fáeina metra og brún-
in tók að lyftast á mömmu. En
Adam var ekki lengi í Paradís.
Enn einu sinni drap vélin á sér
og svo aftur og aftur.
Ég og bróðir minn vorum hætt
að fylgjast með viðskiptum
þeirra vinkvennanna þarna í
garðinum, enda var þetta orðið
nokkuð leiðigjarnar endurtekn-
ingar. Okkur brá því nokkuð
þegar mamma birtist skyndi-
lega sótbölvandi inni á miðju
gólfi í stofunni, stappandi nið-
urfótumoghreinlega hoppandi
uppog niður í stjórnlausri reiði.
Við skildum ekki almennilega
það sem hún sagði en höfðum
aldrei fyrr heyrt móður okkar,
sem er skapsti11ingarkona,
tvinna svo saman blótsyrðum.
Eftir að hafa fengið þannig út-
rás fyrir erfiðustu tilfinningarnar
snerist mamma snöggt á hæli,
æddi fram í eldhús og sótti
klaufhamarinn hans pabba.
„Hvað ætlarðu að gera með
hamarinn, mamma mín?“
spurði bróðir minn blíðlega. „Ég
ætla að berja þessa helv.... vél,“
hvæsti mamma á móti. „Sláttu-
vélina?" hélt bróðir minn áfram
og ég dáðist að hugrekki hans.
ákafleg blíð og Ijúf kona, keyra
klaufhamarinn hvaðeftirannað
ofan í koll sláttuvélarinnar.
Bróðir minn sá að við svo búið
mátti ekki standa. Hann gekk út
í garð, tók blíðlega undir hand-
legg mömmu og leiddi hana
inn. Hann sagði henni að setj-
ast nú og fá sér kaffibolla hann
skildi klára að slá. Sláttuvélin
hefur sennilega lært sína lexíu
á þessum aðgerðum mömmu
því hún gekk hikstalaust þar til
bróðir minn hafði lokið við að
slá. Áhugi mömmu og eldmóð-
ur þegar kom að garðinum hafði
hins vegar minnkað talsvert og
þegar pabbi gaf henni nýja
sláttuvél í jólagjöf í fyrra var hún
ekki næstum eins kát og þegar
hann gaf henni rafmagnsrunna-
klippurnar.
Lesandi segir
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lifi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
lieimilisfungiA er: Vikan
- „Lílsreynslusaga'1, Seljavcgur 2,
101 Reykjavik,
Netfang: vikan@frodi.is