Menntamál - 01.06.1940, Blaðsíða 56

54
MENNTAMÁL
arinnar hugsar á sama kvöldi um sama málefni. Fólkiö
talar um málefnið fram og aftur, rökræðir það, hugsar
síðan um það lengur eða skemur, allt eftir því hvað kjarn-
inn hefir fallið djúpt í jarðveg hvers einstaklings. Útvarpið
hefur því hið einstaka tækifæri að vekja hóphugsanir,
þjóðarhugsanir, — þjóðarsamstillingu, þegar bezt lætur.
Forystu útvarpsins fylgir þess vegna menningarleg ábyrgð.
Nýlega ritaði þjóðkunnugt tónskáld harða ádeilu á út-
varpið fyrir lélegan tónlistarflutning þess og vanrækslu
í því að kynna æðri hljómlist. Taldi það vanrækslu þessa
vera hneisu fyrir slíka stofnun, sérstaklega þegar hægt
væri að benda á það, að jazzinn sæti í fyrirrúmi og spillti
smekk almennings. Þetta virðulega tónskáld fékk það svar
hjá formanni útvarpsráðs, að réttmætt væri margt í á-
deilunni, en ádeilan kæmi þó úr hörðustu átt, þar sem tón-
skáldið hefði aldrei komið með neina tillögu til úrbóta eða
breytinga; hér væri því um ergi og niðurrif að ræða, en
ekki tillögur til úrlausnar.
Þannig fer um marga, sem gagnrýna. Menn hafa ekki
hugsað um annað en gagnrýnina, en láta öðrum eftir að
byggja upp. Að vísu getur slíkt verið réttlætanlegt, en
vafalaust er önnur aðferð heilladrýgri.
Ég vil nefna nokkra dagskrárliði útvarpsins, frá þessum
nýliðna vetri, sem ég álít að hafi verið mjög góðir, og sumir
ágætir, hver á sínu sviði. Það eru erindi Sigurðar Nordals
prófessors, „Líf og dauði", heilbrigðisþættir Jóhanns Sæ-
mundssonar læknis, íslenzkuskýringar málfræðinganna
Björns Guðfinnssonar og Björns Sigfússonar og útvarpssaga
Kristmanns Guðmundssonar, „Ströndin blá“. Vitanlega eru
fleiri atriði, sem nefna mætti í þessu sambandi, svo sem
einstaka barnatíma, sum leikritin o. fl. En á þetta er bent,
til þess að sýna, að hið bezta, sem völ er á, er stundum á
boðstólum í útvarpinu.
Stundum hefir verið talað um það, að skólar og upp-
eldismálin hefðu tiltölulega lítinn og afmarkaðan tíma í