Menntamál - 01.06.1940, Blaðsíða 54

52
MENNTAMÁL
GUNNAR M. MAGNÚSS:
Á víðavangi
i.
Sigurður Sigurðsson skáld.
Nýlega hefur fallið í valinn íslenzkt ljóðskáld, merkilegt
og gott. Það er Sigurður Sigurðsson frá Arnarholti. Hann
lézt á síðastliðnu hausti, sextugur að aldri, og hafði verið
þjóðkunnur um langt skeið. Það er ef til vill ofmælt, að
Sigurður hafi verið stórskáld, en hann var góðskáld i beztu
merkingu, og á hrifningarstundum orti hann fagurlega og
vel, — stundum svo vel, að allir vildu kveðið hafa. Yrkis-
efni hans voru sjaldan stórtæk eða stórbrotin, en þau voru
honum hjartkær og engin uppgerð; þess vegna urðu þau
innileg og heit. Sum ljóð hans eru dýrar perlur, sem aldrei
mást, þótt langförulir vindar gnauði um þær um aldir. Ein
slík perla er þessi ástarjátning til sólarinnar:
Sól, stattu kyrr, þó að kalli þig sær
til hvílu, — ég elska þig heitar,
Þú blindar mín augu, en þú ert mér svo kær,
og eins hvort þú skín eða bæn minni neitar.
Ég sæki þér nær, þótt þú færir þig fjær, —
þótt þú fallir í djúpið, mitt hjarta til geislanna leitar.
Sigurður frá Arnarholti mun hafa verið stórbrotinn í
persónulegu lífi og sem borgari. Hann gerðist lyfsali í Vest-
manneyjum og var allvel fjáður á tímabili, en fátæk-
ur seinustu ár æfinnar og átti þá heima í Reykjavík. Hann
lét opinber mál til sín taka og gerðist forgöngumaö'ur
björgunarmála í Vestmannaeyjum. Hefur hann hlotið af
því starfi maklega viðurkenningu.
Sigurður var fæddur í Danmörku árið 1879. Ljóð sín gaf
hann fyrst út í félagi við Jónas Guðlaugsson skáld: „Tví-
stirnið" (1906). Síðar gaf hann út ,,Ljóð“, sem komu í