Menntamál - 01.06.1940, Blaðsíða 59

MENNTAMÁL
57
hafði verið sem verkefni félagsins, og nefna má í þessu
sambandi. En það er leikrit Gunnars Benediktssonar, ,,Að
elska og að lifa“.
Eins og að líkum lætur, mun mörgum óbreyttum leik-
manni þykja það einkennilegt, að aðalleikhús landsins taki
til meðferðar leikrit, sem ekki þyki sýningarhæf fyrir alla,
jafnt unga sem gamla. Það hlýtur jafnan að orka tvímælis,
hvort slíkir hlutir séu yfirleitt sýningarhæfir. Menn vilja
því gjarnan fá skýringu á slíkum bönnum og heyra rökin,
sem liggja að því, að sjónleikir þessir hafa sérstaklega verið
bannaðir fyrir börn og unglinga.
Sé hér um að ræða fullkomlega réttmætar kærur á
hendur Leikfélaginu, að stjórn þess sé ekki fær um að velja
góða og fullboðlega hluti á aðalleiksviði landsins, þá þarf
það mál að fá nákvæmari rannsókn og má ekki láta af-
skiptalaust, þar sem það virðist ekki vera samboðið menn-
ingarstofnun að gera gælur við lægstu hvatir fólksins, þótt
það ef til vill dragi að nokkra sýningargesti, sem slíks vilja
njóta, Reynist hins vegar, að með slíkum bönnum á leik-
ritum félagsins sé verið með óþarfa framígrip og smásálar-
lega viðkvæmni út af óskaðlegum eða smávægilegum hlut-
um, þá á stjórn Leikfélags Reykjavíkur að fá fulla upp-
reisn.
Hér skal enginn dómur lagður á þessa hluti. En þó skal
þess getið, að 3 framangreind leikrit eru mjög ólik að efni
og listfengi. „Sherlock Holmes“ er gamalkunnur glæfra-
leikur, sem sýnir skuggahliðar borgarlífs; „Fjalla-Eyvind-
ur“ sýnir stórfelldan harmleik, þar sem flestum mannleg-
um þjáningum er teflt fram til þess að reyna þolrif fórn-
fúsrar ástar; „Stundum og stundum ekki“ er skopleikur,
sem dómnefnd taldi „nauða ómerkilegan", en mun stefnt
allnærri einstökum mönnum og stofnunum.