Menntamál - 01.06.1940, Blaðsíða 64

62
MENNTAMÁL
eru yfirleitt ágætar. Á stöku stað hafa þó slæðzt inn í
samstígar fimmundir, en við því er víst ekkert að segja.
Þannig er það t. d. á einum stað í hinu ljómandi fallega
lagi ísólfs Pálssonar, „Rökkurró", en svo mun höfundur
ekki hafa gengið frá því. — Efnisvalið hefir tekizt ágætlega.
Efnið er fjölbreytt og skemmtilegt. Þarna birtast nokkur
ný eða nýleg kvæði, þýdd og frumsamin, þ. á. m. nokkrar
þýðingar eftir Þórð Kristleifsson, ágætlega gerðar („Det
var en Lördag Aften“ hefir þó tapað sér í þýðingunni).
Annars eru textarnir eftir þjóðskáld og góðskáld og lítið
þekkt ljóðskáld. Yfirleitt góð kvæði. Hvað segja menn þó
um þessar ljóðlínur:
„Tryggjum farsæld fólks í sveitum grænum,
fiskimönnum drýgri hlut ár sænum.“
Það hefði komið sér vel í síldarleysinu í sumar, — Það
er annars vel þess vert fyrir tónskáldin, að athuga vel
ljóðin, sem þau yrkja lög við. — Hér eru gömul og góð lög,
sem hafa unnið sér hefð, mörg þeirra í nýjum raddsetn-
ingum, og hér eru skemmtilegar nýungar, ég nefni t. d.
„Hvað skyldi þessi bjarmi boða“, „Þú hljóða nótt“ og „Þú
komst í hlaðið“. Þá er það kostur á bókinni, hve mikiö er
af íslenzkum lögum.
Þar eru nokkur lög eftir Sigfús Einarsson. Þau sýna oss
hvern heiðurssess hann skipar meðal íslenzkra tónskálda.
Björgvin Guðmundsson á þar nokkur lög. Þau bera vott
um hagleik og kunnáttu. En Björgvin Guðmundsson, sem
skrifar í anda gömlu meistaranna, hvers vegna alla þessa
kvinta?
Tvö lög eru eftir Karl Ó. Runólfsson. Þrátt fyrir þann
ótvíræða þroska, sem hann hefir náð, virðist hann ennþá
stundum vera að leita að sínum persónulega og þjóðlega
stíl, sbr. „Dýpsta sæla“. Miklu betra er „Hrafninn", og
mun það þó njóta sín betur í karlakór, eins og það er
upphaflega hugsað.
Athyglisverðasta íslenzka nýjungin í bókinni er „Sá er