Menntamál - 01.06.1940, Blaðsíða 9

MENNTAMÁL
7
af trega“, og „holskefla sannleikans“ féll yfir hann sem
opinberun. Þá finnur hann að:
Sama vald, sem veldur sólna tafli,
veitir sér í gegnum mannsins æðar.
Milli lægsta djúps og hæstu hæðar
heimssál ein af þáttum strengi vindur.
Þannig skynjar hann allt sem órjúfandi lífsheild og sann-
færist um það, að
man um eilífð heili hnattageimsins
hljóm hvers sálarstrengs í lífsins ríki.
Með þessari skynjun skapar hann sér vistarverur og um-
hverfi á háum sviðum, ofar fjúkandi hismi hins hvers-
dagslega lífs. Hann skapar sér einveru til þess að njóta
hinna æðstu hnossa, sem andi hans hefur fundið. í þeirri
einveru er hann sjálfum sér trúr og seilist æ lengra og
lengra inn á svið hinnar yfirmannlegu skynjunar á leynd-
ardómum lífsins.
— Líð unaðsdagur hægt — og kenn mér kyrrð
að kanna hjartað, langt frá glaumsins hirð.
Vafalaust verða skrifaðar bækur um Einar Benediktsson,
um líf hans og skáldskap. Hann var stórbrotinn á sviði
þjóðlífsins eins og í skáldskap sínum. Hann var veraldlegt
yfirvald um skeið, fésýslumaður, sagður auðugur nokkurn
hluta æfinnar, fullur hugsjóna um verklegar framkvæmdir
og stórfenglegt atvinnulíf í sambandi við auðlindir lands-
ins. Hann trúði á fossana, hafið, moldina og landið allt
til ótæmandi möguleika fyrir framtíðarheill íslendinga.
Hann fór út um víða veröld og kynntist glæsilegu lífi stór-
þjóða í auðugum, frjósömum, hlýjum löndum. En alltaf
var það ísland, sem varpaði skærustum ljóma yfir þann
sjóndeildarhring, sem hann skapaði sér, og sá hringur
var víður og hár.
Það var gott meðan þjóðin átti Einar Benediktsson sem