Menntamál - 01.06.1940, Blaðsíða 6

4
MENNTAMÁL
á stórfenglegan hátt hinu helstorkna „ríki með turn við
turn, sem gljá og speglast við geisla hvern yfir gaddbláum
skuggum, marandi í hálfu kafi“. Því næst koma hinar
meitluðu lýsingar:
Hver lambsfeldur skelfur við heiði og sand.
Og:
Heiðarnar eru línhvít lík
lögð við hamranna dökku fjalir.
Og enn:
Haginn er litlaus, lóslitin flík.
Hver þessara mynda stendur skýr og ógleymanleg. Hann
lýsir veldi hafíssins, kyrrðinni og auðninni í þessu kalda
ríki, þar sem helfjötur er lagður á allt, jafnvel úthafið
missir mátt sinn gegn ísnum.
Og:
Landaldan bærir barminn svo hljótt
sem barn sé þaggað og smáhætt að rugga.
En í komu vogestsins finnur hann þó nokkuð gott, því
að kuldinn er „handlæknir Norðurlanda“, segir hann.
Af því verður norðlenzka náttúran (frjáls.y
Nágranni dauðans lífseigur fæðist.
í námsskóla frostsins nektin klæðist.
Neyðin á vopnfastan, heimofinn serk.
í skrautsölum öræfaauðnar og þagnar
andinn þekkir sig sjálfan og fagnar,
og krosslýðsins hljóðu hetjuverk
hefja sig upp yfir frægðina ljóða og sagnar.
Trú Einars Benediktsson á sigur og mátt lífsins kemur
fram á óvenjulega mikilúðlegan hátt í kvæði þessu.
Með blóðrás helsins hann streymir til stranda
og styrkir hvern kraft út á yzta þröm —
en allt, sem er krankt og hímir á höm,
hann hreinsar úr vegi og blæs á það dauðans anda.
Og síðar:
Hann flytur vort óðal um heljar höf
í heimboð til eilífs styrkjandi vetrar.