Menntamál - 01.08.1942, Blaðsíða 32

22
MENNTAMAL
fyrir sjálfa mig, að foreldrar ýmsra barna, sem ég hefi
kennt, hafa orðið aldavinir mínir.
Þá gat fyrirlesarinn þess einnig, að stundum hefði sig
furðað á þeirri fáfræði barnaskólabarna, að þau þekktu
ef til vill ekki nöfn á algengustu fjöllunum í grennd við
Reykjavík, en kynnu samt langar romsur af fjallanöfnum
einhversstaðar suður eða austur í heimi. Mér þótti nú
furðu gott, að þau skyldu kunna romsurnar. Ennfremur
minntist hún á, hve nauðsynlegt væri að börnin lærðu
Gunnarshólma. (gera þau það þá ekki?), og önnur fögur
kvæði, svo að þau kynnu betur að meta náttúrufegurð
landsins o. s. frv. Um þetta atriði er ég hjartanlega sam-
mála.
En svo kom dálítið leiðinlegt fyrir í þessu útvarpserindi.
Rétt í sömu andránni og talað var um Gunnarshólma,
vitnaði fyrirlesarinn í eitt af fegurstu kvæðum Einars
Benediktssonar, og tilvitnunin var setning, sem mjög hefir
klingt við eyru nú á síðastliðnu ári. Setningin er líka af-
bragðs snjöll og fögur:
„Ég skildi, að orð er á íslandi til
um allt, sem er hugsað á jörðu.“
En setningin var ekki þannig í þessu útvarpserindi.
Það var gerð ofurlítil bragarbót:
„Ég skildi að orð er á íslandi til
um allt, sem er talað á jörðu.“
Hvílíkur munur!
Nú flökrar það ekki einu sinni að mér, að halda því
fram, að stúlkan, sem útvarpsræðuna flutti þekki ekki
kvæðið „Móðir mín,“ sem tilvitnunin er tekin úr. Ég gæti
vel trúað, að hún kynni það utanbókar. Það má vel vera,
að tilvitnunin hafi verið rétt rituð í ræðunni; þetta hafi
aðeins verið mismæli. En skrambi leiðinlegt mismæli samt!
Ég gæti hugsað mér, að hún vildi varla við það kannast
og segði sem svo, að hún gæti varla trúað því, að hún hefði