Menntamál - 01.08.1942, Síða 33

MENNTAMÁL
23
farið svona með setninguna. En hljóðneminn lætur ekki
að sér hæða. Og það voru þúsundir, sem hlustuðu.
Og það verð ég að segja, að mér finnst, að barnaskóla-
börnin gætu með fullum rétti staðið frammi fyrir þessari
víðförulu ungfrú og sagt sem svo:
„Jæja, góða. Þú ert nú búin að heyra þessa setningu
ótal sinnum, bæði í útvarpi og ræðum og sjá hana á prenti,
og þú þykist kunna þetta kvæði. Samt gaztu afbakað
hana svona. Og svo fellur þú í stafi yfir því, að við, sem
erum börn og ekki nema hálfþroskuð, munum ef til vill
ekki í svipinn, hvað Skarðsheiðin heitir, þótt foreldrar
okkar og kennarar hafi sagt okkur það mörgum sinnum.
Það er svo margt, sem flýgur gegnum okkar hálfþroskaða
heila, ný áhrif, sem við verðum fyrir í dag, má það út,
sem við heyrðum í gær, og svo erum við nú ekki svo ýkja
gáfuð öll, en á því eigum við sjálf enga sök. En svo dettur
þetta líka ef til vill upp úr okkur á morgun, og þá þekkjum
við Skarðsheiðina mæta vel, rétt eins og þú kannt hend-
ingarnar, sem þú afbakaðir.“
Ég hefi dvalið nokkuð við þetta útvarpserindi, en það
er langt í frá, að það sé nokkuð einstakt í sinni röð. Og
ég skal taka það fram, til þess að fyrirbyggja misskilning,
að það sem ég hefi sagt, er ekki sprottið af neinum kala
til þessarar stúlku, sem ég þekki ekki neitt. Ég geri ráð
fyrir, að ummæli hennar hafi stafað af venjulegu hugs-
unarleysi, en sjálfsagt engum illvilja, og þau eru vissulega
engin nýlunda. Dómarnir um börnin heyrast hvaðanæva.
Þau eru siðlausar skepnur og fáfræði þeirra fram úr hófi
keyrandi og þar fram eftir götunum. Þannig er um þau
talað allt of oft.
Og þá er heldur engin ný bóla, þetta sem stúlkunni
varð á, að rangt sé farið með vísur, ljóð rangfeðruð, mis-
mæli í ræðu og riti og allskonar meinlokur. Það er auð-
vitað allt saman ósköp leiðinlegt. Það er t. d. ekki skemmti-
legt, að heyra lærða söngmenn syngja hið gullfagra ljóð