Menntamál - 01.09.1945, Blaðsíða 15

MENNTAMÁL
125
ævinnar. Ég veit, að Sigurður mundi ekki kunna mér neina
þökk fyrir það, að ég færi að skjalla hann á þessum stað
eða bera fram það, sem hann sjálfur mundi kalla oflof.
En ég tel mig hafa þekkt Sigurð allvel, ekki sízt á þeim
árum, er við báðir vorum að mótast. Margar glaðværustu
stundir æskuáranna áttum við í hinum sama hóp. Og mörg
voru þau, hin alvarlegri málefni, sem við ræddum saman,
stundum í stríðni og kappi, en oftar í alvöru, og einhvern
veginn fannst mér jafnan, að þegar við ræddum tveir
einir um það, sem okkur lá á hjarta, skildum við hvor
annan bezt og stóðum hvor öðrum næst. En ég hygg, að
þó að Sigurður væri alltaf alúðlegur í framkomu, svo að
hvert umkomulítið barn ætti greiðan aðgang að honum,
þá hafi hann þó verið dulur um sín helgustu mál, eins og
oss íslendingum er gjarnt til. Það, sem ég hygg, að hafi
verið sterkasti þátturinn í lífsskoðun hans, er samúðin
með smælingjunum, tilfinningin fyrir annarra manna
byrðum. Hann var alinn upp á læknissetri, þar sem marg-
ur leitaði athvarfs og þar sem sveitungarnir voru vanir
að mæta velvild og hjálpfýsi á hverja lund. En mannúðar-
tilfinningin var hjá honum tengd trúnni á hið góða í til-
verunni og trúnni á möguleika mannlífsins til að hefjast
á hærra stig. Sú trúarjátning var borin fram með þátttöku
hans í margs konar uppeldis- og félagsstarfi. Hann tók
ungur við ábyrgðarmiklu embætti og óx með vandanum,
lagði sig fram við að fylgjast sem bezt með fræðigrein
sinni. Nú síðast í sumar ferðaðist hann víðs vegar um
landið til vísindalegra rannsókna, sem hann á sínum tíma
hugðist að nota sem undirstöðu fræðilegra ritsmíða. En
það var löngum eitt af hans kærustu áhugamálum, að
komið yrði upp íslenzkri tilraunastöð í uppeldisvísindum.
Sjálfur hafði hann orðið snortinn af þeirri hreyfingu, er
hélt fram frjálsum aðferðum í kennslumálum, þar sem
skólinn yrði fyrst og fremst sjálfsnám og reynsluskóli
hvers barns, og hver einstaklingur yrði studdur til þess