Menntamál - 01.12.1956, Blaðsíða 4

130
MENNTAMÁL
voru erindin rædd í hópum eftir þjóðerni, og sömdu þeir
álitsgerðir um þau. Þá fjallaði allsherjarnefnd um þessar
álitsgerðir, og loks var álitsgerð allsherjarnefndar lesin
upp á sérstökum umræðufundi, sem allir sátu. Þetta fyrir-
komulag er áreiðanlega mjög heppilegt, þar sem hægt er
að koma því við, en skilyrði þess er það, að mjög fá mál
séu tekin fyrir.
Á þessu þingi voru aðeins þrjú mál til umræðu og hvert
öðru nátengt, sem sé:
1. Samvinna uppeldisstofnana við foreldra vangæfra
barna.
2. Sambandið milli vangæfs barns og uppalanda.
3. Áhrif þau, sem það hefur á börnin að lifa saman í
hóp í stofnuninni (Group-dynamics).
Það er ekki ætlan mín að gera rækilega grein fyrir því,
sem gerðist á þinginu, heldur að drepa lauslega á nokkur
atriði, sem mér þóttu sérstaklega athyglisverð.
Menn voru á einu máli um það, að uppeldisheimilin yrðu
að vera fámenn, til þess að góður árangur næðist. Ef um
fjölmenn uppeldisheimili er að ræða, verður að skipta
þeim í sjálfstæðar deildir og láta þá helzt hverja deild
búa í sérstöku húsi. Margir vildu alls ekki, að slíkar deild-
ir eða hópar færu fram úr 20 börnum eða unglingum, enda
hefðu sömu mennirnir uppeldi þeirra með höndum. Ekki
virtust menn gera sér neinar tálvonir um það, að jafnvel
ágætur forstöðumaður eða uppalandi í slíkri stofnun gæti
algerlega komið í stað foreldris. — Og kem ég þá að öðru
atriði, sem mikið var rætt, sem sé nauðsyn þess, að van-
gæft barn, sem er í stofnun, hafi samband við foreldra
sína, ef þess er nokkur kostur. Til skamms tíma héldu
menn, að uppeldisheimili fyrir vangæf börn þyrftu að vera
afskekkt, heimsóknir foreldra og vandamanna voru mjög
illa séðar og þær aðeins leyfðar endrum og eins, því að
þær hefðu vond áhrif á börnin. Menn vildu helzt ekkert