Menntamál - 01.12.1956, Blaðsíða 46

172
MENNTAMÁL
„Hafið þið munninn alltaf vel fullan og verið fljótir að
tyggja. Þetta gefur betri árangur, eins og það er gang-
drýgra að ganga með löngum skrefum.“
íþróttirnar eru svo margar, að þær eru fleiri en eyj-
arnar á Breiðafirði, svo að allt hjal um íþróttafræði og
íþróttaakademiu er óvita hjal, því að hver íþrótt hefur
sín sérstöku fræði og þarfnast sinna sérstöku starfsskil-
yrða, svo að ekki mundi veita af öllum jarðarhnettinum og
næsta nágrenni sem lóð undir slíka stofnun. Og hér við
má bæta, að enginn sérstakur hópur manna hefur rétt til
þess að skreyta sig með heitinu íþróttamenn. Allir menn,
sem eta mat knálega, geta þá borið það heiti, eins og sjá
má af dæminu hér að framan um viðureign Loka og Loga
þótt þeir séu misjafnlega búnir góðum íþróttum. Þá, sem
skara fram úr og sækjast eftir virðingarheiti í íþróttum,
mætti nefna íþróttakappa eða blátt áfram garpa. Aftur
á móti er ekkert athugavert við að tala um íþróttamann-
virki, íþróttamót og jafnvel íþróttaskóla, þótt óneitanlega
væri réttara að tala um, glímuskóla, sundskóla, hlaupa-
skóla, skíðaskóla o. s. frv.
,,En að kalla íþróttakennara þá, sem sérstaklega er ætl-
að að kenna leikfimi og þann íþróttafulltrúa, sem á að
hafa á hendi umsjón með leikfiminni í skólunum,“ greip
nemandinn fram í.
Þar greipstu á kýlinu, því að með slíkri nafngift má
telja, að mannvitinu sé sýnd fyllsta lítilsvirðing og jafn-
vel gerð tilraun til að leggja það alveg á hilluna.
Fyrsta grein íþróttalaganna frá 1940 er þannig:
„1 lögum þessum merkja íþróttir hverskonar líkams-
æfingar, er stefna að því að auka heilbrigði manna og
hreysti, líkamsfegurð, vinnuþrek og táp.“
Hér er leikfimihugtakið falið undir orðinu íþróttir, og
því orði er upp frá þessu ætlað að merkja heilsusamlegar
líkamsæfingar. Það er bjarnargreiði við íslenzka menn-
ingu að breyta svo rótgrónu, skýru og fögru hugtaki, sem