Menntamál - 01.12.1956, Side 29

MENNTAMÁL
155
var með mér. Við sitjum saman og eigum heima svo stutt hvor frá ann-
arri, að það var gott fyrir okkur að vinna saman, enda eruin við svo
góðar vinkonur. Verkefnið, sent við höfðum, var Rússland. Það var
létt að vinna að því. Einu myndirnar, sent við fengum, fengum við í
skólanum, en engar lieima. Og aðrar lieimildabækur en landafræðina
lékk ég ekki. Ég hjálpaði ekki neinum, því að ég hafði nóg með sjálfa
mig. Við bjuggum til ritgerð um Rússland og skiptum því í tvo parta
þannig, að Berta sagði frá landslaginu, en ég frá gróðrinum. Hinii
flokkarnir sögðu líkt frá og við. Þeir skiptu með sér verkefnum. Krakk-
arnir hlustuðu vel á frásögnina, og punktuðu síðan niður hjá sér helztu
atriði um hvern lyrirlestur. Eftir að frásögnunum var lokið kom próf-
ið. Það gekk svona sæmilega. Ég lærði nú nokkuð á þessu, en það hefði
mátt vera meira. Ég var víst heldur liit. — Mér finnst þessi aðferð, sem
við notuðum vera skemmtiiegasta aðferð, sem ég hef þekkt, eða vitað
um, og ég vil Irekar hafa þá aðferð, iteldur en þá gömlu."
Eins og hér kemur fram, gefa ritgerðirnar ýmsar upp-
lýsingar, sem mikill fengur er að fyrir kennarann. Með
gaumgæfilegri athugun og samanburði á þeim, getur hann
fylgzt nákvæmlega með viðbrögðum og viðhorfum nem-
endanna, — skrifað hjá sér tilsvör, gert mikilvægar rann-
sóknir og samanburð, ef hann aðeins vill og nennir að
leggja í það vinnu. I þessu sambandi vil ég geta þess, að ég
dáðist mjög að því, hve mikla vinnu Glanzelíus lagði í þess-
ar athuganir, bæði í sambandi við ritgerðirnar og prófin.
Þannig vinnur aðeins sá, sem er kennari af lífi og sál og
er gæddur miklum vísindalegum hæfileikum. Hann á orð-
ið feikilegt safn slíkra athugana. Sennilega er engin sann-
girni að ætlast til, að hver kennari vinni þannig. Hins veg-
ar væri að sjálfsögðu mjög æskilegt, að sem flestir gerðu
það, — og er Glanzelíus í þessu efni eins og mörgu öðru
mikil fyrirmynd kennara.
Líklega munu ýmsir telja, að hin spurningamörgu próf
hafi truflandi áhrif á nemendur, en svo er alls ekki. Allir
vissu, að próf átti að vera að lokum, en enginn vissi, hve-
nær það yrði. Það var svo sjálfsagt og hversdagslegt að
taka bekkjarpróf, að enginn hugsaði neitt sérstaklega um
það. Ég fullyrði, að sumir, líklega margir, bjuggu sig aldrei