Menntamál - 01.12.1956, Qupperneq 45

MENNTAMÁL
171
til kastanna kemur, að réttast væri að svara spuringunni
með því að segja: Leikfimin er sérstök fræðigrein hlið-
stæð málfræði, stærðfræði, söngfræði og öðrum þeim
fræðigreinum, sem kenndar eru í skólum, eða hvað er
að segja um íþróttir í sambandi við leikfimi?
Jú, vissulega er leikfimi sérstök fræðigrein, en ekki
íþrótt, og tel ég rétt, að við hugleiðum íþróttirnar, áður
en við förum lengra út í þá sálma. Fljótfarnasta leiðin
upp á þann sjónarhól, þar sem víðsýnið er tilkomumest og
skemmtilegast, er að fletta upp í Gylfaginningu og lesa
kaflann um för Þórs til Útgarða-Loka. Fyrsta spurning
húsráðanda á því heimili, þegar gestina hafði borið að
garð, var: ,,Hvað íþrótta er það, er þér félagar þykizt
vera við búnir? Engi skal hér vera með oss, sá er eigi
kunni nokkurs konar list eða kunnandi um fram flesta
menn.“ Svarar þá Loki: „Kann ég þá íþrótt, er ég er al-
búinn að reyna, að engi er hér sá inni, er skjótara skal
eta mat sinn en ég.“ „íþrótt er það, ef þú efnir, og freista
skal þá þessarrar íþróttar,“ svaraði húsráðandi. Er nú
skemmst af að segja, að þarna reyndu gestirnir sig við
heimamenn í þessum íþróttum:
Áti, hlaupi, drykkju, lyftingum og glímu. Fóru svo leik-
ar, að Þór og hans félagar urðu undir í viðskiptunum, en
heimamenn sigruðu með glæsibrag, en Þór varð reiður,
er hann tapaði drykkjunni, og kötturinn beygði svo keng-
inn, að hann gat aldrei lyft nema einni löpp hans frá
jörðu.
Hér eru hugtökin list og íþrótt skilgreind hreinlega á
skemmtilegan hátt. Fimleikakennari hefði óðar valið list-
ina til þess að kenna hana, en látið kappið eiga sig. Hann
mundi segja við nemendur sína: „Farið ekki óðslega að
mat ykkar, en venjið ykkur á góða borðsiði. Ekki að sötra.
Ekki að slufsa. Ekki að sleikja hnífinn.“ En íþróttakenn-
arinn mundi segja nemendum, ef hann væri íþróttahugtak-
inu nægilega trúr, að koma sem mestu af á skömmum tíma: