Menntamál - 01.08.1959, Blaðsíða 12

106
MENNTAMÁL
segja það einu sinni enn, að því aðeins verður starf ánægju-
legt, að sá er það vinnur, hafi það á vitundinni, að hann
valdi því. Og ég hef þótzt veita því athygli, að þeir kenn-
arar, sem eru starfglaðastir, séu oftast þeir hæfustu, þeir
sem eru sífellt að leita og finna.
Það hefur jafnan glatt mig, þegar ég hef fundið það í
fari kennara, að hann þráði það að láta sér fara fram, —
vaxa í starfi. Sú þrá og sá vilji er lykill að mörgum fjár-
sjóði. Þess vegna hef ég jafnan kvatt til slíkra samfunda
meðal kennara, sem hér hafa nú átt sér stað. Ég trúi því,
að slíkt sé nauðsyn. Ég trúi því, að þessir samræðu- og
fræðslufundir, þar sem miðlað er þekkingu og reynslu og
hinir hæfustu menn fræða um vísindaleg og tæknileg við-
horf samtíðarinnar til þessara mála og gefa margt efni
til íhugunar, sé kennurum nauðsyn. Og ég er sannfræður
um það af langri reynslu, að kennarar geta lært margt
hver af öðrum, ef þeir finnast og talast við. Og þá ekki
sízt með því að hafa við og við sýningu á skólavinnu
ýmiss konar, að einn sýni öðrum, hvað honum hafi hug-
kvæmzt og hverj um árangri varð náð á einn og annan hátt.
Og með því að kynnast þannig og bera saman ráð sín
mun það sannast, að öllum þoki nokkuð fram, — og það
er að sjálfsögðu markmiðið.
Þegar ég gerðist námsstjóri og lét af skólastjórn, sem
þótti ganga sæmilega, urðu sumir vinir mínir undrandi.
Hissa á því, að ég skyldi henda frá mér góðri stöðu og fara
í miklu örðugri í sama launaflokki. Eða eins og einn vin-
ur minn orðaði það, — taka upp á því á efri árum að fara
á flæking. Og í raun og veru mátti líta á þetta sem undar-
legt uppátæki. En þótt segja megi, að slíkt væri mitt
einkamál þá, vil ég gjarnan minnast á það hér, þegar ég
er að kveðja.
Fyrst og fremst þótti mér rétt að hlýða þessu kalli vegna
þess, að yfirboðarar mínir mæltust eindregið til þess. Og
svo bjó í huga mínum sú ósk og von, að ég gæti e. t. v.