Menntamál - 01.08.1959, Blaðsíða 73

MENNTAMÁL
167
Sérkennara fyrir tornæm börn.
Gera má ráð fyrir, að fjöldi þeirra barna, sem þurfa
að njóta sérstakrar kennslu alla sína skólatíð, sé einhvers
staðar milli 4—8% af heildarbarnatölunni. Þessi tala
getur verið misjöfn frá einu skólahverfi til annars og lítið
eitt breytileg frá einum árgangi til annars, ef árgangur
er ekki því f jölmennari. Byggi ég þetta á dreifingu greind-
arvísitölunnar eins og hún hefur verið reiknuð út sam-
kvæmt fjölmörgum rannsóknum á greindarþroska barna
bæði hér og erlendis og einnig nokkuð á eigin athugun
seinustu 2—3 árin. Þetta merkir að í skólahverfum, þar
sem eru 150 börn í árgangi, er unnt að mynda slíka bekki.
Þá kemur til að afla kennara, sem kunna til kennslu þess-
ara barna. Mikill skortur er á þeim hér á landi. Það er
ekki óalgengt í skólum, að sami kennari kenni börnum í
lakasta og bezta bekk í sama árgangi eða þá í mismun-
andi árgöngum. Er þetta gert til að kennari sé ekki alltaf
með „erfiða bekki“. Mismunur á þroska einstakra barna
í slíkum bekkjum er oft allt að 5 greindarár eða meira og
meðaltalsmunur mikill. Það er ekki smáræðis andlegt
stökk fyrir kennarann að koma úr bezta bekk inn í lak-
asta bekk. Afleiðingin er auðvitað sú, að þetta bitnar
fyrst og fremst á lélegri börnunum. Vel gefnu börnin og
kennarinn eru að öllu upplagi og gerð á sama stigi, þótt
kunnátta og reynsla skilji á milli. Hins vegar skilur hann
naumast lökustu börnin, nema setja sig í sérstakar and-
legar stellingar, sem honum eru óeiginlegar og framandi.
Lausnin á þessu er ekki nema ein. Þeir kennarar, sem
fást við kennslu tornæmra og afbrigðilegra barna, verða
að nema það sérstaklega og sinna því verkefni nær ein-
göngu. Það er verkefni, sem fræðsluyfirvöld bæði ein-
stakra héraða og yfirstjórn fræðslumálanna í landinu
eiga að taka til rækilegrar athugunar, hvernig unnt sé
að fá nægilega marga hæfa og fullmenntaða kennara til